Wida dra gsi am:06.12.2023 19:14:10
Zruck zue d Alemannische Bibel (Markgräflerland Eschbach)

D PROPHET HESEKIEL

Was in däm Buech schtoht

D Name Hesekiel doet "Gott isch schtark" odr "Gott doet schtärke" bedite. Uf Griechisch un Ladeinisch heißt da (er) Ezechiel. Na (Er) war äe Nohchkumme vu nere Prieschtafamillie un het zue däne Gfangene ghärt, wo 597 v. Chr. bi d zweite Depordation mit nem Kenig Jojachin nohch Babel brocht wore sin.

Si Bruefig isch ungefähr 593 v. Chr. am Fluss Kebar a nen ergange un nit in Israel. Dann (Dnoh) het da (er) unda d Gfangene gwirkt, in dselbe Ziit we d Daniel, wo si Ufgab im Kenigspalascht in Babel het. In Jerusalem het d Jeremia d Fihrer un's Volk dvor gwarnt, wida gottlos z läbä un het ne prophezeit, dass Jerusalem zerschtert wäre wird.

D Hesekiel het d Gfangene im Exil, wo nit ghofft hän, dass si ball wida zruck derfe däte, deselbi Botschaft brocht (Kab. 1-24).

In nere idrucksvolle Vision sieht Hesekiel, we herrlich Gott isch (Kab. 1). Na (Er) sieht aba in Gott sinem Licht au, wi ernscht sich s Volk an Gott vugange het. Na (Er) sieht, dass ses untreu isch un d Götze dent.

Gott setzt Hesekiel als Wächta i, um's Volk z warne (Kab. 3,16-21), au wenn d Mensche nit härä welle. Wo Gott si Herrlichkeit üs sem Tempel gang isch, git d Hesekiel au Botschafte iba siebe Velka um Israel rum wida (Kab. 25-32) un dann wida, we Jerusalem gfalle war (Kab. 33-48).
Des sin Prophetie dodriba, dass Israel wida agnumme un im messianische Friedensrich gsegnet wird.

Im Hesekiel si Bruefig als Wächta wird näj betont (Kab. 33), un Gott rechnet mit däne treulose Hirte vu Israel, wo si Volk ins Elend gfihrt hän, ab (Kab. 34).

Im Widare kumme Akindigunge, dass Israel widahärgschtellt wird un am End vu d Ziit unda nem näje Bund schtoht (Kab. 36).

In Kapitel 37 schtoht de Prophetie vu däne tote Knoche, wo wida lebändig wäre, un in d Kapitel 38 bis 39 de Prophetie iba Gog un Magog am End vu d Däg.

D letschte Deil vu däm Buech, de Kapitel 40 bis 48, bschribe ä näje Tempel, wo vu viel Üslega als Tempel vum duusigjährige Rich vuschtande wird.

Mir finde au im Buech Hesekiel ä baar Hiwies uf d Messias (z. B. Kab. 17,22-24; 34,23-30; 37,22-28). Üßadäm schtehn ä ganzi Reihe vu d Prophetie vum Hesekiel in direkta Beziehig zuem Buech vu d Offenbarig.

We des Buech ufbaut isch

1,1-3,27: Gott brueft Hesekiel zuem Prophet
4,1-24,27: Gott zeht Juda un Jerusalem zuer Recheschaft
25,1-32,32: Gott kindigt d Velka um Juda s Gricht a
33,1-37,28: Gott wendet s Schicksal vu Israel wida zuem Guete
38,1-39,29: Gott kämpft gege Gog un Magog
40,1-48,35: Ä näje (naie) Tempel un ä näjes (naies) Israel

 


 

S 1. Kapitel

Hesekiel sieht de Herrlichkeit des HERRN

(vgl. Kap 10)

1,1 Im drißigschte Johr am fünfte Dag vum vierte Monet, wo ich unda d Wäggfihrte am (a) (b) (c) (d) Fluß Kebar war, doet sich dr Himmel uf, un Gott zeigt ma (mir) Gsichta. 1,2 Am fünfte Dag vum Monet - s war des fünfte Johr, nohchdäm dr Kenig Jojachin gfange wäggfihrt war -, 1,3 do isch kumme des Wort des HERRN zue Hesekiel, däm Bue (Suhn) vum Busi, däm Prieschta, im Land vu d Chaldäa am Fluß Kebar. Dert (a) (b) (c) (d) (e) kummt de Hand des HERRN iba nen.

1,4 Un i (ich) sieh, un lueg, s kummt ä bamblige Wind vu Norde her, ä mächtigi Wolke un loderndes Fiir, un ä Glanz war rings um sie her, un midde im Fiir war´s we blinkendes Kupfa. 1,5 Un midde drin war ebis we vier Gschtalte; de ware azluege we Mensche. 1,6 Un jedes vu nene het vier Agsichta un vier Fligel. 1,7 Un ihri Bei sin gerad gschtande, un ihri Feß ware we Schtierfeß un glänzte we blinkendes, glattes Kupfa. 1,8 Un sie hän Menschehänd unda ihre Fliigel an ihre vier Sitene; de vier hän Agsichta un Fligel. 1,9 Ihri Fligel berihrte eina d andere. Un wenn sie gehn, bruchte sie sich nit umzwende; imma gehn sie in d Richtig vu ihra Agsichta. 1,10 Ihri Agsichta ware vorne glich nem Mensch un zue d rechte Site glich nem Löwe bi allene vier un zue d linke Site glich nem Schtier bi allene vier un hinte glich nem Adla bi allene vier. 1,11 Un ihri Fligel ware nohch obe hi üsbreitet; je zwei Fligel berihrte änanda, un mit zwei Fliigel vudeckte sie ihr Lyb (Ranze). 1,12 Imma gehn sie in d Richtig vu ihre Agsichta; wohi dr Geischt sie trieb, dohi gehn sie; sie bruchte sich im Gang nit umdraie. 1,13 Un in d Middi zwische d Gschtalte sieht´s üs, we wenn fiirigi Kohle brenne, un we Fackle, de zwische d Gschtalte hin- un herfahre. S Fiir laichtet, un üs däm Fiir kumme Blitz. 1,14 Un de Gschtalte laufe hi un her, daß ses üsgsäh het we Blitza.

1,15 Wo ich de Gschtalte sieh, lueg, do schtoht je ä Rad uf d Erde bi d vier Gschtalte, bi ihre vier Agsichta. 1,16 D Räda ware azluege we Türkis un ware alli vier glich, un sie ware so gmacht, daß ei Rad im andere war. 1,17 Nohch alle vier Site kenne sie go; sie bruchte sich im Gang nit umdraie. 1,18 Un sie hän Felge, un ich sieh, ihri Felge ware volla Auge ringsum bi alle vier Räda. 1,19 Un wenn de Gschtalte gehn, so gehn au de Räda mit, un wenn de Gschtalte sich vu d Erde hochhebe, so hebe de Räda sich au nuf. 1,20 Wohin dr Geischt sie trieb, dohi gehn sie, un de Räda hebe sich mit nene nuf; denn s war dr Geischt vu d Gschtalte in d Räda. 1,21 Wenn sie gehn, so gehn de au; wenn sie gschtande sin, so sin de au gschtande; un wenn sie sich hochghobe hän vu d Erde, so hebe sich au de Räda mit tene nuf; denn s war dr Geischt vu d Gschtalte in d Räda.

1,22 Aba iba d Kepf vu d Gschtalte war´s we ä Himmelsfeste, we ä Kristall, unheimlich azluege, obe iba ihre Kepf üsbreitet, 1,23 daß unda d Feste ihri Fligel gerad üsgschtreckt ware, eina a däm andere; un mit zwei Fliigel vudeckte sie ihr Lyb (Ranze). 1,24 Un wenn sie gehn, ha ich ihri Fligel rausche ghärt we großes Wassa, we de Schtimm vum Allmächtige, ä Getös we in nem Heerlaga. Wenn sie aba schtillgschtande sin, len sie de Fligel rabhänge, 1,25 un s dunnerte im Himmel iba ne. Wenn sie schtillgschtande sin, len sie de Fligel rabhänge.

1,26 Un iba dr Feste, de iba ihre Kepf war, sieht´s üs (a) we Saphir, nem Thron glich, un (b) (c) uf däm Thron hockt eina, wo üsgsäh het we ä Mensch. 1,27 Un ich sieh, un s war we blinkendes Kupfa ufwärts vu däm was üsgsäh het we sini Hiifte; un abwärts vu däm, was we sini Hiifte üsgsäh het, sieh ich ebis we Fiir un Glanz ringsum. 1,28 We d Rägäboge schtoht in d Wolke, wenn´s grägnet het, so glänzt´s ringsum. So war (a) (b) (c) (d) (e) (f) (g) de Herrlichkeit des HERRN azluege.

Un wo ich sie gsähne ha, flegt ich uf mi Agsicht un ha eina schwätze ghärt.


S 2. Kapitel

2,1 Un na (er) sait zue mir: Dü Menschekind, kumm uf dini Feß, so will ich mit dir schwätze. 2,2 Un wo na (er) so mit mir schwätzt, kummt Läbä in mi un schtellt mi uf mi d Feß, un i (ich) ha däm zue ghärt, der wo mit mir schwätzt. 2,3 Un na (er) sait zue mir: Dü Menschekind, ich schick di zue d Israelite, zuem abtrinnige Volk, des vu mir abtrinnig wore isch. Selli un ihri Vädare hän bis uf dän hiitige Dag gege mi gsindigt. 2,4 Un de Buebä (Sühn), zue däne ich di schick, hän härti Kepf un vuschtockti Herze. Zue däne sollsch dü sage: «Eso sait Gott dr HERR!" 2,5 (a) (b) Sie folge odr losse´s - denn sie sin ä Huus vum Widaschpruch, trozdäm solle sie wisse, daß ä Prophet unda ne isch.

2,6 Un dü, Menschekind, sollsch di (a) vor nene nit firchte noh vor ihrem Wort firchte. S sin wohl widaschpenstigi un schtachligi Dorne um dich, un dü wohnsch unda Skorpione; aba dü sollsch dich nit firchte vor ihrem Wort un dich vor ihre Gsichta nit entsetze - denn sie sin ä Huus vum Widaschpruch -, 2,7 sundern dü sollsch ne mi Wort sage, sie folge odr losse´s; denn sie sin ä Huus vum Widaschpruch.

2,8 Aba dü, Menschekind, här, was ich dir sag, un widaschprich nit we des Huus vum Widaschpruch. Doe di Muul (Gosch) uf un iß, was ich dir ge wir. 2,9 Un ich sieh, un lueg, do war ä Hand gege mich üsgschtreckt, de hebt (haltet) ä (a) Schriftrolle. 2,10 De breitet sie üs vor mir, un sie war uße un inne bschribe, un drin schtoht gschribe Klage, Ach un Weh.


S 3. Kapitel

3,1 Un na (er) sait zue ma (mir): Dü Menschekind, iß, was dü vor dir hesch! Iß de Schriftrolle un gang hi un schwätz zuem Huus Israel! 3,2 Do doet ich mi Muul (Gosch) uf, un na (er) git ma (mir) de Rolle z ässä 3,3 un sait zue ma (mir): Dü Menschekind, dü muesch de Schriftrolle, de ich dir gib, in di inä frässä un di Lyb (Ranze) dmit fille. Do ißt ich sie, un (a) sie war in minem Muul (Gosch) so seß we Honig.

3,4 Un na (er) sait zue ma (mir): Dü Menschekind, gang hi zuem Huus Israel un vuzehl lene mi Wort. 3,5 Denn ich schick di jo nit zue nem Volk, des unbekannti Werter un ä fremdi Schproch het, sundern zuem Huus Israel, 3,6 nit zue viele Mensche, de unbekannti Werter un ä fremdi Schproch hän, dere Werter dü nit vuschtoh kennscht. Un wenn ich dich zue däne sende dät, däte selli dich gern härä. 3,7 Aba des Huus Israel will dich nit härä, denn sie wen mich nit härä; denn des ganze Huus Israel het ä härti Schtirn un vuschtocktes Herz. 3,8 Lueg, ich ha di Agsicht so härt gmacht we ihr Gsicht un di Schtirn so härt we ihri Schtirn. 3,9 Ja, ich ha di Schtirn so härt we ä Diamante gmacht, der wo härter isch we ä Kieselschtei. Drum fircht di nit, entsetz di au nit vor ne; denn sie sin ä Huus vum Widaschpruch.

3,10 Un na (er) sait zue ma (mir): Dü Menschekind, alli mini Werter, de ich dir sag, de fass mit däm Herz un nimm sie z Ohr! 3,11 Un gang hi zue d Wäggfihrte vu dinem Volk un vuzehl lene un sag zue ne: «Eso sait Gott dr HERR!", (a) sie härä odr losse´s. 3,12 Un dr Geischt hebt mi nuf, un ich ha hinda ma (mir) ä Getöse we vu nem große Erdbebe ghärt, wo (a) de Herrlichkeit des HERRN sich erhob vu ihrem Platz. 3,13 Un s war ä Räusche vu d Fliigel vu d Gschtalte, de anenanda schlen, un au ä Rassle vu d Räda näbe ne we des Getöse vumä große Erdbebe. 3,14 Do hebt mi dr Geischt uf un fihrt mi wäg. Un ich fahrt dhi in bittare Wuet in minem Geischt, un de Hand des HERRN lit schwer uf ma (mir). 3,15 Un ich kumm zue d Wäggfihrte, de am Fluß Kebar wohne (husse), nohch Tel-Abib un het mich zue däne gsetzt, de dert wohne (husse), un blieb dert unda ne siebä Däg ganz vuschtert.

3,16 Un wo de siebä Däg um ware, isches bassiert das des HERRN Wort zue mir kummt: 3,17 Dü Menschekind, ich ha di zuem (a) (b) (c) Wächta bschtimmt iba des Huus Israel. Dü wirsch üs minem Muul des Wort härä un sollsch sie in minem Name warne. 3,18 Wenn ich däm Gottlose sag: Dü muesch des Todes schterbe! un dü warnsch nen nit un saisches nem nit, um d Gottlose vor sinem gottlose Wäg z warne, dmit da (er) am Läbä blieb, - so wird d Gottlose um sinere Sinde wille schterbe, aba si Bluet will ich vu dinere Hand fordare. (a) 3,19 Wenn dü aba d Gottlose warnsch un na (er) sich nit bekehrt vu sinem gottlose Wese un Wäg, so wird da (er) um sinere Sinde wille schterbe, aba dü hesch di Läbä grettet. 3,20 Un (a) wenn sich ä Grechte vu vu sinere Grechtigkeit abwendet un Unrecht doet, so wär ich nen z Fall bringe, un na (er) mueß schterbe. Denn wel dü nen nit gewarnt hesch, wird da (er) um sinere Sinde wille schterbe meße, un sini Grechtigkeit, de na (er) doe het, wird nit agsähne wäre; aba si Bluet will ich vu dinere Hand fordare. 3,21 Wenn dü aba d Grechte warnsch, daß sa (er) nit sindige soll, un na (er) sindigt au nit, so wird da (er) am Läbä bliebe; denn na (er) het sich warne losse, un dü hesch di Läbä grettet.

D Prophet soll vuschtumme

3,22 (a) Un dert kummt des HERRN Hand iba mich, un na (er) sait zue ma (mir): Mach di uf un gang üsä in de Ebeni; do will ich mit dir schwätze. 3,23 Un ich macht mi uf un gang üsä in de Ebeni; un lueg, dert schtoht (a) de Herrlichkeit des HERRN, we ich sie am Fluß Kebar gsähne ha; un ich flegt ane uf mi Gsicht. 3,24 Un (a) dr Geischt kummt in mich un schtellt mi uf mini Feß. Un na (er) schwätzt mit ma (mir) un sait zue ma (mir): Gang hi un schleß di i in dinem Huus! 3,25 Un dü, Menschekind, lueg, ma wird dir Schtricke alege un dich dmit binde, daß dü nit unda d Lit go kasch. 3,26 Un ich will dir d Zunge an dinem Gaume kläbä losse, daß dü schtumm wirsch un sie nimmi zrechtwise kasch; denn sie sin ä Huus vum Widaschpruch. 3,27 Wenn ich aba mit dir schwätze wir, will ich dir s Muul (Gosch) ufdoe, daß dü zue nene sage sollsch: «Eso sait Gott dr HERR!" (a) Wer´s härt, der här´s; wer´s losst, der losse´s; denn sie sin ä Huus vum Widaschpruch.

S 4. Kapitel

4,1 Un dü, Menschekind, nimm dir ä Ziegelschtei; den lege vor di hi un mol (entwirf) druf de Schtadt Jerusalem 4,2 un mach ä Belagerig: bau (bäu) ä Bollwerk um sie un schitt ä Wall gege sie uf un hau ä Heerlaga uf un schtell Schturmböck rings um sie her. 4,3 Nimm dir aba ä iserni Platte un loß sie ä iserni Muurene si zwische dir un d Schtadt un richt di Gsicht gege sie un blagere sie. Des isch ä Zeiche däm Huus Israel. 4,4 Dü sollsch di au uf dini linki Site lege un de Schuld vum Huus Israel uf di lege. So vieli Däg dü so doliegsch, so lang sollsch dü au ihri Schuld trage. 4,5 Ich will dir aba de Johr ihra Schuld uflege, fir jedes Johr ä Dag, nämlich draihundatninzig Däg. So lang sollsch dü de Schuld vum Huus Israel trage. 4,6 Un wenn dü des gmacht hesch, sollsch dü dnohch dich uf di rechti Site lege un sollsch de Schuld vum Huus Juda trage vierzig Däg lang; denn ich gib dir do au je ä Dag fir ä Johr. 4,7 Richt aba di Gsicht un di bloße Arm gege des belagerte Jerusalem un weissag gege de Schtadt. 4,8 Un lueg, ich will dir Schtricke alege, daß dü dich nit wende kasch vu eina Site zue d andere, bis dü de Däg dinere Belagerig gmacht hesch.

4,9 Nimm dir aba Weize, Gerschte, Bohne, Linse, Hirse un Spelt un doe alles in ä Gfäß un mache dir Brot drus, daß dü dra zue ässä hesch, so lang dü uf dinere Site liege muesch - draihundatninzig Däg, 4,10 so daß di Ässä, des dü jede Dag ässä sollsch, abgwoge zwanzig Lot isch; so viel darfsch dü vu einem Dag zuem andere ässä. 4,11 S Wassa sollsch dü au abgmesse trinke, nämlich d sechste Deil vu einare Kanne; so viel darfsch dü vu einem Dag zuem andere trinke. 4,12 Gersteflade sollsch dü ässä, de dü vor d Auge vu d Lit uf Menschekot bache sollsch. 4,13 Un dr HERR sait: So solle de Israelite ihr (a) vudrecktes Brot ässä unda d Heide, zue däne ich sie vuschtoße wir. 4,14 Ich aba sag: Ach, Herr HERR! Lueg, i (ich) bi noh ne unrein wore; denn i (ich) ha wägä mir vu klei a bis uf de Ziit nemols (a) Fleisch vu nem gfallene odr vurissene Tier gässä, un ne isch (b) vudrecktes Fleisch in mi Muul (Gosch) kumme. 4,15 Er aba sait zue mir: Lueg, ich will dir Chuehmist schtatt Menschekot zuelosse, di Brot druf z mache. 4,16 Un er sait zue ma (mir): Dü Menschekind, lueg, (a) ich will d Vorrot an Brot in Jerusalem wägnähme, daß sie (b) des Brot abgwoge ässä meße un mit Kummer, un des Wassa abgmesse trinke meße mit Schaudere, 4,17 dmit sie an Brot un Wassa Mangel liede un sie, eina we d andere, erschaudere un in ihra Schuld vuschmachte solle.


S 5. Kapitel

5,1 Un dü, Menschekind, nimm ä scharfes Schwert un bruuch´s als Schermesser un fahr dmit iba di Schädel un di Bart un nimm ä Woog (Waage) un deil des Hoor: 5,2 ä Drittel sollsch dü mit Fiir vubrenne midde in d Schtadt, wenn de Däg vu d Belagerig um sin; nimm ä anderes Drittel un hau's mit däm Schwert ringsum; des letschte Drittel schtrai in d Wind, un ich will hinda ne her des Schwert zeh. (a) 5,3 Nimm aba ä klei weng dvu un bind´s in di Mantelzipfel. 5,4 Un nimm noh eimol ebis dvu un wirf's ins Fiir un vubrenn´s; dvu soll ä Fiir üsbreche iba des ganze Huus Israel.

Begründig un Beschriebig vum Gricht iba Jerusalem

5,5 Eso sait Gott dr HERR: Des isch Jerusalem, des ich midde unda de Heide bschtimmt ha un unda de Lända ringsum! 5,6 Aba s widaschproch mine Ordnige un trieb´s schlimma als d Heide un war gege mini Gebote unghorsama we de Lända, de ringsum liege. Denn sie vuworfe mini Ordnige un wen nit nohch mine Gebote läbä. 5,7 Drum sait Gott dr HERR: Wel ihr´s schlimma triebe hän we d Heide, de um äich her sin, un nohch mine Gebote nit gläbt un mini Ordnige nit ghalte hän un nit ämol nohch d Ordnige vu d Heide gläbt hän, de um äich her sin, 5,8 eso sait Gott dr HERR: Lueg, au ich will an dich un Gricht iba dich ergoh losse, daß d Heide zueluegä solle, 5,9 un will so mit dir umgo, we ich´s ne doe ha un au ne me doe wir, um all dina Greuel wägä. 5,10 Drum (a) soll in dinere Middi Vädare ihri Kinda un Kinda ihri Vädare frässä; un ich will des Gricht iba dich ergoh losse, daß alli, de vu dir ibrigbliebe sin, in alli Winde vudeilt wäre. 5,11 Drum, so weh ich läb, sait Gott dr HERR: wel dü mi Heiligtum mit all dine Götze un Greuel unrein (dreckig) gmacht hesch, will au ich dich zerschla, un (a) (b) mi Aug soll ohni Mitleid uf di luege (blicke), un ich will nit gnädig si. 5,12 S soll ä Drittel vu dir an d Pescht schterbe un durch Hunga vunichtet wäre in dinere Middi, un des zweite Drittel soll durchs Schwert falle rings um di her, un des letschte Drittel will ich in alli Winde vuschtraije un will hinda ne her des Schwert zeh. (a) 5,13 So soll mi Zorn vollbtocht wäre un (a) mi Wuet iba sie zuem Ziel kumme, daß ich mi Muet kehlt, un sie solle kund werde, daß ich, dr HERR, s in minem Eifer gsait ha, wenn ich mi Wuet a nene vollbring. 5,14 (a) (b) Ich will dich zue na Wüschte un zuem Schmach mache unda d Mensche, de um di her sin, vor d Auge alla, de vorbaigehe. 5,15 Un dü sollsch zuem Schmach, zuem Hohn, zue na Warnig un zuem Entsetze wäre fir alli Velka, de um di her sin, wenn ich iba dich Gricht ergoh loss mit Zorn, Wuet un zornigem Schelte - des sag ich, dr HERR - 5,16 un wenn ich (a) besi Pfiel vu Hunga unda äich scheße wir, de Vuderbe bringe un de ich scheße wir, um äich zue vuderbe, un wenn ich d Hunga bi äich imma greßa wäre loss un äich d (b) Vorrot an Brot wägnimm. 5,17 Ja, Hunga un wildi Tiere will ich unda äich schicke, de solle äich kindalos mache, un s soll Pescht un Bluetvugieße bi dir umgo, un ich will des Schwert iba dich bringe. Ich, dr HERR, ha´s gsait. (a)

S 6. Kapitel

6,1 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 6,2 Dü Menschekind, richt di Gsicht gege de Berge Israels un (a) (b) weissag gege sie 6,3 un sag: Ihr Berge Israels, härä des Wort Gottes des HERRN! Eso sait Gott dr HERR zue d Berge un Hiigel, zue d Gründe un Däla: Lueg, ich will des Schwert iba äich bringe un äiri Opfahöchäne himache, 6,4 daß äiri Altäre vuwüschtet un äiri (a) Rauchopfasäulene vubroche wäre, un will äiri Erschlagene vor äiri Götze werfe; 6,5 ja, ich will de Lychnam vu d Israelite vor ihri Götze hiwerfe un (a) will äiri Knochä(Gebeine) um äiri Altäre her vuschtraie. 6,6 Iball, wo ihr wohne, soll de Schtädt vuwüschtet un de Opfahöchäne zue na Einödi wäre; denn ma wird äiri Altäre wescht un zue na Einödi mache un äiri Götze vubreche un znicht mache un äiri Rauchopfasäulene zerschla un äiri Machwerke vutilgen. 6,7 Un Erschlageni solle midde unda äich doliege, un ihr solle kund werde, daß ich dr HERR bi.

6,8 Ich (a) will aba ä baar vu äich ibriglosse, de däm Schwert entgehn, unda d Mensche, wenn ich äich in de Lända vudeilt ha. 6,9 Äiri Vudwischte wäre dann (dnoh) an mi denke unda d Mensche, wohi sie gfange wäggfihrt sin, wenn ich ihr abgöttisches Herz, des vu mir gwiche isch, un ihri abgöttische Auge, de nohch ihre Götze sähn, zerschla ha. Un s wird sie ekle vor all däm Bese, des sie mit all ihrem Greuel gmacht hän, 6,10 un sie wäre kund werde, daß ich dr HERR bi; nit umsunscht ha ich gsait, des (soniges) Ungliick ne azdoe.

6,11 Eso sait Gott dr HERR: Schlag dini Händ (Pfode) zsämme un schtampf mit dinem Fuße un sag: Weh (Mai) iba alli schlimme Greuel vum Huus Israel, derentwägä sie durch Schwert, Hunga un Pescht gheie (falle) meße! 6,12 Wer wiet wäg isch, wird an dr Pescht schterbe, un wer nooch isch, wird durchs Schwert falle (gheie); wer aba ibrigbliebt un dvor bwahrt isch, wird vor Hunga schterbe. So will ich mi Wuet unda ne z end bringe, 6,13 daß ihr kund werde sollt, daß ich dr HERR bi, wenn ihri Erschlagene midde unda ihre Götze liege um ihri Altäre her, obe (a) uf alle Hiigel un obe uf alle Berge un unda alle grene Baim un unda alle dichte Eichene, iba all, wo sie all ihre Götze liebliche Opfaduft dabrocht hän. 6,14 Ich will mi Hand gege sie üsschtrecke un des Land wescht un öd mache vu d Wüschte a bis nohch (a) Ribla iba all, wo sie huuse, un sie solle kund werde, daß ich dr HERR bi.


S 7. Kapitel

7,1 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 7,2 Dü Menschekind, eso sait Gott dr HERR zuem Land Israels: S End kummt, des End iba alli vier Ende vum Land. 7,3 Etze kummt des End iba dich; denn ich will mi Zorn iba dich schicke un will dich richte, we dü´s vudent hesch, un will alli dini Greuel iba dich bringe. 7,4 (a) (b) (c) Mi Aug soll ohni Mitleid uf dich blicke, un ich will nit gnädig si, sundern ich will dir ge, we dü´s vudent hesch, un dini Greuel solle iba dich kumme, daß ihr erfahrt(gwahr nämme), daß ich dr HERR bi.

7,5 Eso sait Gott dr HERR: Lueg, s kummt ä Ungliick iba des andere! 7,6 S End kummt, s kummt des End, s isch ufgwacht iba dich; lueg, s kummt! 7,7 S goht scho a un bricht ri iba dich, dü Bewohner vum Land. Di Ziit kummt, d Dag vum Jommare isch nooch, an däm kei Singe me uf d Berge si wird. 7,8 Etze will ich bal mi Wuet iba dich schiitte un mi Zorn an dir z end bringe un will dich richte, we dü´s vudent hesch, un alli dini Greuel iba dich bringe. 7,9 Mi Aug soll ohni Mitleid uf dich blicke, un ich will nit gnädig si, sundern ich will dir´s ge, we dü´s vudent hesch, un dini Greuel soll iba dich kumme, daß ihr erfahrt(gwahr nämme), daß ich dr HERR bi, wo äich schlet.

7,10 Lueg, d (a) Dag, lueg, er kummt, er bricht a! Unrecht bleeht, un Vumessenheit greent. 7,11 Gwalttat het sich ufdoe (erhobe) un wird zue na Ruete vum Frevel; nigs isch me vu nene do un nigs vu ihrem Richtum, nigs vu ihra Pracht un nigs vu ihra Herrlichkeit. 7,12 S kummt de Ziit, s naht d Dag! D Käufa fräie sich nit, un d Vukäufa traure nit; denn s kummt d Zorn iba all ihr Richtum. 7,13 Denn d Vukäufa wird zuem Vukaufe nit zruckgo, au wenn na (er) noh am Läbä isch; denn d Zorn iba all ihr Richtum wird sich nit wende; um vu sinere Missetat wägä wird keina si Läbä bhalte kenne.

7,14 Len sie de Trumpete (Päpere) nur blose un alles zuerischte; s wird doch nemads in d Kreg zeh, denn mi Zorn isch entbrennt(entflammt) iba all ihr Richtum. 7,15 Druuße des Schwert, drinne Pescht un Hunga! Wer uf däm Feld isch, sella wird vum Schwert schterbe; wer in d Schtadt isch, sella wäre Pescht un Hunga frässä. 7,16 Un de vu nene vertwitsche, selli wäre uf d Berge si we gurrendi Duebe in d Schluchte, selli alli, jeda wägä sinere Missetat. 7,17 Alli Händ (Pfode) wäre absinke, un alli Knüü wäre weich. 7,18 Un (a) sie wäre Säck alege un mit Angscht ibaschittet si, un uf alle Gsichta lit Scham, un alli Kepf wäre kahl gschore. 7,19 Sie wäre ihr Silba üsä uf d Gasse werfe un ihr Gold we Dräck achte; denn (a) (b) ihr Silba un Gold ka sie nit rette am Dag vum Zorn des HERRN. Sie wäre sich dmit nit satt ässä un ihr Ranze dmit nit fille; denn s wird zuem Alaß ihra Missetat. 7,20 Sie hän ihri edle Kleiode zue na Hoffart vuwendet un Bilda ihra greuliche Götze, ihra Scheusale, drus gmacht. Drum will ich ne all des zuem Dräck mache 7,21 un will´s Fremde in d Händ (Pfode) ge, daß sie´s raube, un d Gottlose uf Erde als Beute, daß sie´s entheilige. 7,22 Ich will mi Gsicht vu nene abwende, un mini Kleiode solle entheiligt wäre; ja, Raiba (Debe, Vubrecha) solle driba kumme un´s entheilige.

7,23 Mach Kettene! Denn des Land isch voll Bluetschuld un d Schtadt voll Schand (Frevel). 7,24 So will ich di Schlimmschte unda d Mensche herbringe, de solle ihri Hiisa inähme; un ich will d Hoffart vu d Gwaltige ä End mache, un entheiligt wäre ihri Heiligtüma. 7,25 Angscht kummt; do wäre sie Heil sueche, aba s wird nit z finde si. 7,26 Ä Ungliick wird iba des andere kumme, ä schlimmi Kunde nohch dr andere. So wäre sie dann (dnoh) ä Offenbarig bi d Prophete sueche; au wird nimmi awiesig bi d Prieschta (Pfarra) noh Rot bi d Älteschte si. 7,27 D Kenig wird trauere, un d Firschte wäre sich Entsetze azeget, un de Händ (Pfode) vum Volk vum Land wäre kraftlos si. Ich will mit tene umgo, we sie gläbt hän, un will sie richte, we sie´s vudent hän, daß sie kund werde solle, daß ich dr HERR bi.


S 8. Kapitel

D Greuel vum Götzedenscht im Tempel

8,1 Un s isch gschehe im sechste Johr am fünfte Dag vum sechste Monet. I (Ich) hock in minem Huus, un (a) de Älteschte vu Juda hocke vor ma (mir). Do fallt de Hand Gottes des HERRN uf mi. 8,2 Un i (ich) sieh, un lueg, do war ä Gschtalt we ä Ma, un abwärts ebis, was we sini Hiifte üsgsäh het, war we Fiir, aba obahalb vu sinere Hiifte war ä Glanz azluege we blinkendes Kupfa. (a) 8,3 Un na (er) schtreckt ebis we ä Hand üs un packt mi bi d Hoor vu minem Schädel. Do (a) fihrt mi dr Geischt fort zwische Himmel un Erde un bringt mi nohch Jerusalem in göttliche Gsichta zuem Igang vum innere Door, des gege Norde lit, wo ä Bild schtoht zuem Ärgernis fir d Herrn. 8,4 Un lueg, dert war (a) de Herrlichkeit vum Gott Israels, so we i (ich) sie in dr Ebene gsähne het. 8,5 Un na (er) sait zue ma (mir): Dü Menschekind, hebe dini Aug uf nohch Norde. Un wo i (ich) mini Auge ufhebt nohch Norde, lueg, do schtoht nördlich vum Door ä Altar, do, wo´s zuem Bild goht, des fir d Herrn ä Ärgernis war. 8,6 Un na (er) sait zue ma (mir): Dü Menschekind, siehsch dü au, was de den? Großi Greuel sin´s, de des Huus Israels do doet, um mich vu minem Heiligtum zue vutriebe. Aba dü wirsch noh greßeri Greuel säh.

8,7 Un na (er) fihrt mi zue d Dire vum Vorhof. Do sieh i (ich), un lueg, do war ä Loch in d Wand. 8,8 Un na (er) sait zue ma (mir): Dü Menschekind, brich ä Loch durch de Wand. Un wo i (ich) ä Loch durch de Wand broche ha, lueg, do war ä Dire. 8,9 Un na (er) sait zue ma (mir): Gang inä un lueg de schlimme Greuel a, de sie do triebä. 8,10 Un wo i (ich) inekumme bi un sieh, lueg, do ware (a) luta Bilda vu Wirma un scheußliche Viecher un alles Götze vum Huus Israel, ringsum an d Wände igrabe. 8,11 Dvor sin (a) (b) (c) siebzig Männa (Manne) vu d Älteschte vum Huus Israel gschtande, un Jaasanja, d Bue (Suhn) Schafans, schtoht (d) midde unda ne. Un jeda het si Räuchagfäß in d Hand, un d Duft eina Wolke vu Weihrauch schtiegt uf. 8,12 Un na (er) sait zue ma (mir): Menschekind, siehsch dü, was de Älteschte vum Huus Israel den im Dunkle, jeda in d Kamma vu sinem Götzenbild? Denn sie sage: (a) Dr HERR sieht uns nit, dr HERR het des Land vulo. 8,13 Un na (er) sait zue ma (mir): Dü sollsch noh greßeri Greuel säh, de sie den. 8,14 Un na (er) fihrt mi zuem Igang vum Door am Huus des HERRN, des gege Norde lit, un lueg, dert hocke Wieba, de däm Tammus wehklage. 8,15 Un na (er) sait zue ma (mir): Menschekind, siehsch dü des? Aba dü sollsch noh greßeri Greuel säh we de.

8,16 Un na (er) fihrt mi in d innere Vorhof am Huus des HERRN; un lueg, vor rem Igang zuem Tempel des HERRN, zwische dr Vorhalle un däm Altar, sin öbbe fünfezwanzig Männa (Manne) gschtande, de ihr Rucke gege d Tempel des HERRN un ihr Gsicht (Visasch) gege Oschte gwendet hän un (a) (b) (c) (d) bäte gege Oschte d Sunne a. 8,17 Un na (er) sait zue ma (mir): Menschekind, siehsch dü des? Isch´s däm Huus Juda nit gnoe, de Greuel do z triebä, daß sie au sunscht des ganze Land mit Gwalt un Unrecht erfille un mich imma wida reize? Un lueg, sie hebe sich de Wiräbe an d Nase.* *Gemeint isch ä abgöttische Bruch. 8,18 Drum will ich au mit Wuet a nene handle, un (a) mini Auge solle ohni Mitleid uf sie blicke, un ich will nit gnädig si. (b) Wenn sie au mit luta Schtimm mir in d Ohre brelle, will ich sie doch nit härä.


S 9. Kapitel

D Heimsuechig Jerusalems

9,1 Un er reft mit luta Schtimm vor mine Ohre un sait: Gkumme isch de Heimsuechig vu d Schtadt; jeda het si Werkziig zue d Zerschtörig in sinere Hand! 9,2 Un lueg, do kumme sechs Männa (Manne) uf däm Wäg vum obere Door her, des gege Norde lit, un jeda het ä Werkziig zuem Zerschlage in sinere Hand. Aba s war eina unda ne, (a) (b) der het ä Häß(Kleid) üs Lienwand a un ä Schriebziig an sinere Site. Un sie kumme rah un kumme näbe d kupfane Altar.

9,3 Un (a) de Herrlichkeit vum Gott Israels erhob sich vum Cherub, iba däm sie war, zue d Schwelle vum Tempel am Huus, un dr HERR reft däm, der wo des Häß(Kleid) üs Lienwand aka het un des Schriebziig an sinere Site, 9,4 un sait zue nem: Gang durch de Schtadt Jerusalem un (a) zeichne mit nem Zeiche an dr Schtirn de Lit, de do sufze un jommere iba alli Greuel, de drin bassiere. 9,5 Zue d andere Männa (Manne) aba sait er, so daß ich`s ghärt ha: Gehn nem nohch durch d Schtadt un schlen drii; äiri Auge solle ohni Mitleid blicke un keine vuschone. 9,6 Erschlen Alti, Jünglinge, Jumpfere, Kinda un Wieba, schlen alli tot; aba de des Zeiche an sich hän, vu däne solle ihr keine arihre. (a) Fangt aba a bi minem Heiligtum! Un sie fange a bi d Älteschte, de vor rem Tempel ware. 9,7 Un na (er) sait zue nene: Macht d Tempel unrein, fillt de Vorhef mit Erschlagene; dann (dnoh) gehn üsä! Un sie gehn üsä un erschlen de Lit in d Schtadt. 9,8 Un wo sie de erschlage hän, war ich noh ibrig. Un ich flegt uf mi Gsicht, brell un sag: Ach, Herr HERR, willsch dü denn d ganze Rescht Israels vuderbe, daß dü di Wuet so üsschittesch iba Jerusalem? 9,9 Un er sait zue ma (mir): De Missetat vum Huus Israel un Juda isch all z groß; s isch luta Bluetschuld im Land un luta Unrecht in dr Schtadt. Denn sie schwätze: (a) Dr HERR het des Land vulo, dr HERR sieht uns nit. 9,10 Drum (a) soll mi Aug ohni Mitleid uf sie blicke, ich will au nit gnädig si, sundern will ihr Doe uf ihr Schädel kumme losse. 9,11 Un lueg, d Ma, wo des Häß(Kleid) vu Lienwand aka het un des Schriebziig an sinere Site, git zantwort un sait: Ich ha doe, we dü mir bifohle hesch.


10.S Kapitel

D Herrlichkeit Gottes iba d Cherubim

(vgl. Kap 1,4-28)

10,1 Un i (ich) luegt, un sieh, an d Himmelsfeschte iba däm Kepf vu d Cherubim glänzt´s we ä Saphir, un iba ne war ebis azluege we ä Thron. 10,2 Un er sait zue däm (a) Ma in däm Häß(Kleid) vu Lienwand: Gang inä zwische des Rädawerk unda däm Cherub un (b) fill dini Händ (Pfode) mit glehende Kohle, de zwische d Cherubim sin, un schtrai sie iba d Schtadt. Un er goht inä vor mine Auge. 10,3 D Cherubim aba sin zue d Rechte am Huus vum Herrn gschtande, wo d Ma nigoht, un d Wolke erfillt d innere Vorhof.

10,4 Un (a) de Herrlichkeit des HERRN lupft sich vum Cherub zue d Schwelle vum Huus, un (b) (c) des Huus wird erfillt mit d Wolke un d Vorhof mit däm Glanz dr Herrlichkeit des HERRN. 10,5 Un ma het de Fligel vu d Cherubim rausche ghärt bis in d üßere Vorhof we de Schtimm vum allmächtige Gott, wenn er schwätzt. 10,6 Un wo na (er) däm Ma in däm Häß(Kleid) vu Lienwand bifohle het: Nimm vu däm Fiir zwische däm Rädawerk zwische d Cherubim, goht sella inä un kummt näbe des Rad. 10,7 Un dr Cherub schtreckt sini Hand üs vu d Middi dr Cherubim hi zuem Fiir, des zwische d Cherubim war, nimmt dvu un git´s däm Ma in däm Häß(Kleid) vu Lienwand in d Händ (Pfode); sella nimmt´s un goht üsä. 10,8 Un s erschient an d Cherubim ebis we vumä Mensch d Hand unda ihre Fliigel.

10,9 Un i (ich) luegt, un sieh, vier Räda sin bi d Cherubim gschtande, bi jedä Cherub ä Rad, un de Räda sähn üs we ä Türkis, 10,10 un alli vier sähn eins we des andere üs; s war, als wär ä Rad im andere. 10,11 Wenn sie go solle, so kenne sie nohch alle ihre vier Site go; sie bruuchte sich im Go nit umzwende; sundern wohi des erschte goht, do gehn di andere nohch, ohni sich im Go umzwende. 10,12 Un ihr ganza Lyb, Rucke, Händ (Pfode) un Fligel un de Räda ware volla Auge um un um bi alle viere. 10,13 Un de Räda wäre vor mine Ohre «s Rädawerk» gsait (gnennt). 10,14 (a) Jedes het vier Agsichta; des erschte Gsicht war des vumä Cherub, des zweite des vumä Mensch, des dritte des vumä Löwe, des vierte des vumä Adla. 10,15 Un de Cherubim hebe (lupfe) sich nuf. S war aba dieselb Gschtalt, de i (ich) am (a) Fluß Kebar gsähne ha. 10,16 Wenn de Cherubim gehn, so gehn au de Räda mit, un wenn de Cherubim ihri Fligel schwinge, daß sie sich vu d Erde lupfe, so drille sich au de Räda nit vu ihra Site wäg. 10,17 Wenn sälli gschtande sin, so sin de au gschtande; lupfe sie sich, so lupfe sich de au; denn s war dr Geischt vu d Gschtalte in nene.

10,18 Un de Herrlichkeit des HERRN goht wida üsä vu d Schwelle vum Tempel un schtellt sich iba de Cherubim. 10,19 Do schwinge de Cherubim ihri Fligel un lupfe sich vu d Erde vor mine Auge, un wo sie rüsgehn, gehn de Räda mit. Un sie kumme in d Igang vum öschtliche Door am Huus des HERRN, un de Herrlichkeit vum Gott Israels war obe iba ne. 10,20 S ware de Gschtalte, de i (ich) unda däm Gott Israels am Fluß Kebar gsähne ha; un i (ich) ha gmerkt, daß ses Cherubim ware. 10,21 Vier Agsichta het jeda un vier Fligel un ebis we Menschehänd unda d Fliigel. 10,22 Un ihri Agsichta ware so gschtaltet, we i (ich) sie am Fluß Kebar gsähne ha; un sie gehn in dr Richtig vu ihre Agsichta, we sie wen.


S 11. Kapitel

Gottes Gricht iba di Obaschte vum Volk

11,1 Un (a) dr Geischt hebt mi nuf un bringt mi zuem Door am Huus des HERRN, des gege Oschte lit. Un lueg, im Igang vum Door ware fünfezwanzig Männa (Manne), un i (ich) sieh unda ne di Obaschte im Volk Jaasanja, d Bue (Suhn) Asurs, un Pelatja, d Bue (Suhn) Benajas. 11,2 Un er sait zue ma (mir): Menschekind, des sin de Männa (Manne), de Unheil plane un schädliche Rot gän in d Schtadt; 11,3 denn sie sage: «Sin nit vor kurzem de Hiisa wida ufbäut wore? (a) D Schtadt isch d Hafe, mir sin des Fleisch." 11,4 Drum sollsch dü, Menschekind, gege sie weissage. 11,5 Un dr Geischt des HERRN flegt uf mi, un na (er) sait zue ma (mir): Sag: So sait dr HERR: So hän ihr gschwätzt, ihr vum Huus Israel; un äira Geischtes denke kenne ich wohl. 11,6 Ihr hän vieli erschlage in d Schtadt, un ihri Gasse liege volla Toti. 11,7 Drum sait Gott dr HERR: De ihr in d Schtadt umbrocht hän, de sin des Fleisch, un sie isch d Hafe; aba ihr mehn üsä. 11,8 S Schwert, des ihr firchte, des will ich iba äich kumme losse, sait Gott dr HERR. 11,9 Ich will äich üs d Schtadt nüstriebe un Fremde in d Hand ge un will Gricht iba äich hebed. 11,10 Ihr (a) solle durchs Schwert falle; an d Grenze Israels will ich äich richte; un ihr solle kund werde, daß ich dr HERR bi. 11,11 De Schtadt aba soll fir äich nit d Hafe si noh ihr des Fleisch drin, sundern an d Grenze Israels will ich äich richte. 11,12 Un ihr solle kund werde, daß ich dr HERR bi; denn ihr sin nit nohch mine Gebote gwandelt un hän mini Ordnige nit ghalte, sundern hän gläbt nohch d Ordnige vu d Heide, de um äich rum (her) sin. - 11,13 Un wo i (ich) noh so weissag, schtirbt Pelatja, d Bue (Suhn) Benajas. Do fleg i (ich) uf mi Gsicht un brell mit luta Schtimm un sag: Ach, Herr HERR, willsch dü däm Rest Israels ganz un gar ä End mache? 11,14 Do isch des HERRN Wort zue mir gschehe (kumme): 11,15 Dü Menschekind, de Lit, de noh in Jerusalem huuse, sage vu dine Breda un Vuwandte un däm ganze Huus Israel: Sie sin wiet wäg des HERRN, aba uns isch des Land zuem Eigentum ge. 11,16 Drum sag: Eso sait Gott dr HERR: Ja, (a) ich ha sie wiet wäg unda d Heide vutriebe un in de Lända vudeilt un bi nene nur ä weng zuem Heiligtum wore in d Lända, in de sie kumme sin. 11,17 Drum sag: Eso sait Gott dr HERR: (a) (b) Ich will äich zsämmebringe üs d Velka un will äich sammle üs d Lända, in de ihr vudeilt sin, un will äich des Land Israels ge. 11,18 Derthi solle sie kumme un alli sini Götze un Greuel drus wägdoe. 11,19 Un ich will ne ä anderes Herz ge un ä näje(naie) Geischt in sie ge un (a) will des schteinerne Herz wägnähme üs ihrem Lyb (Ranze) un nene (b) ä fleischernes Herz ge, 11,20 dmit sie in mine Gebote wandle un mini Ordnige hebed un dnohch den. Un (a) (b) sie solle mi Volk si, un ich will ihr Gott si. 11,21 Däne aba, de mit ihrem Herz ihre Götze un ihre Greuel nohchwandeln, will ich ihr Doe uf ihr Kopf kumme losse, sait Gott dr HERR.

D Herrlichkeit Gottes vulosst Jerusalem

11,22 (a) Do schwinge de Cherubim ihri Fligel, un de Räda gehn mit, un de Herrlichkeit vum Gott Israels war obe iba ne. 11,23 Un de Herrlichkeit des HERRN erhob sich üs d Schtadt un schtellt sich uf d Berg, der wo im Oschte vor d Schtadt lit. 11,24 Un (a) dr Geischt hebt mi nuf un bringt mi nohch Chaldäa zue d Wäggfihrte in nem Gsicht durch d Geischt Gottes. Un des Gsicht, des wo i (ich) gsäh ha, vuschwindet vor ma (mir). 11,25 Un i (ich) ha d Wäggfihrte alli Wort des HERRN gsait, de er mir in Gsichta zeigt het.

S 12. Kapitel

D Wägfihrig vum Kenig un Volk wird in Glichnishandlige zeigt

12,1 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 12,2 Dü Menschekind, dü wohnsch in nem Huus vum Widaschpruch; (a) sie hän wohl Auge, daß sie säh kennte, un wen nit säh, un Ohre, daß sie härä kennte, un wen nit härä; denn sie sin ä Huus vum Widaschpruch. 12,3 Dü aba, Menschekind, pack dir Sache we fir d Vubannig un zeh am helle Dag fort vor ihre Auge. Vu dinem Platz sollsch dü zeh an ä andere Platz vor ihre Auge. Vielliecht merke sie´s, denn sie sin ä Huus vum Widaschpruch. 12,4 Dü sollsch dini Sache am helle Dag vor ihre Auge rüsschaffe we Gepäck fir d Vubannig un am Obend nufzeh vor ihre Auge, we ma zue d Vubannig üszeht, 12,5 un dü sollsch dir vor ihre Auge ä Loch durch d Wand breche un do nufzeh, 12,6 un dü sollsch dini Schultare vor ihre Auge uflade un nufzeh, wenn´s dunkel wird! Di Gsicht sollsch dü vuhülle, dmit dü des Land nit siehsch. Denn ich ha di fir des Huus Israel zuem (a) Wahrzeiche bschtimmt.

12,7 Un ich ha doe, we ma (mir) bifohle war, un trag mi Gepäck üsä we Bagasch (Gepäck) fir d Vubannig am helle Dag, un am Obend brich ich mit d Hand ä Loch durch d Wand. Un als ses dunkel wird, pack i (ich) mini Schultare un zeht üsä vor ihre Auge.

12,8 Un freh am Morge isches gschehe das des HERRN Wort zue mir: 12,9 Dü Menschekind, het des Huus Israel, des Huus vum Widaschpruch, nit zue dir gsait: Was machsch dü do? 12,10 Sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: De Lascht trifft d Firschte zue Jerusalem un des ganze Huus Israel, des dert wohnt. 12,11 Sag: Ich bi äich Wahrzeiche; we ich´s doe ha, so wird´s ne bassiere: furtzeh meße sie un gfange wäggfihrt wäre. 12,12 (a) Ihr Firscht wird sini Habe uf d Schultare lade, wenn´s dunkel wird, un ä Loch durch d Wand breche un do nufzeh; si Gsicht wird da (er) vuhülle, daß sa (er) nit mit sinene Auge des Land sieht. 12,13 Un ich will (a) mi Netz iba nen werfe, daß sa (er) in minem Garn gfange wird, un will nen nohch Babel bringe in´s Chaldäa Land, (b) des sa(er) jedoch nit säh wird, un dert soll la (er) schterbe. 12,14 Un alli, de um nen her sin, sini Helfa un si ganze Anhang, will ich in alli Winde vustraije un des Schwert zeh hinda ne her. 12,15 Dann (Dnoh) solle sie kund werde, daß ich dr HERR bi, wenn ich sie unda d Heide vuschtoße un in de Lända vustrait ha. 12,16 Aba (a) ich will vu nene ä baar wenige ibriglosse vor rem Schwert, däm Hunga un dr Pescht. De solle vu all ihre Greueltate erzehle unda d Heide, zue däne sie kumme wäre; un sie solle kund werde, daß ich dr HERR bi. 12,17 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 12,18 Dü Menschekind, dü sollsch di Brot ässä mit Bebe un di Wassa trinke mit Zittere un Sorge. 12,19 Un sag zuem Volk vum Land: Eso sait Gott dr HERR zue d Iwohna Jerusalems iba des Land Israels: Sie meße ihr Brot ässä mit Sorge un ihr Wassa trinke mit Schaudere; denn ihr Land soll wescht wäre un leer vu allem, was drin isch, wägä däm Frevel vu all sinene Iwohna. 12,20 Un de Schtädt, de bwohnt sin, solle vuwüschtet wäre un des Land öd; un ihr den kund werde, daß ich dr HERR bi.

Gege de Vuächta vu d Weissagig

12,21 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 12,22 Dü Menschekind, was hän ihr do fir ä Gschwätz im Land Israel? Ihr sage: (a) «S duuert so lang, un s wird nigs üs dr Weissagig." 12,23 Drum sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: Ich will däm Gschwätz ä End mache, daß ma´s nimmi im Muul ( d Gosch) fihre soll in Israel. Sag vielme zue nene: De Ziit isch nooch, un (a) alles kummt, was gweissagt (vorusgsait) isch. 12,24 Denn s soll etze keini tregarische Gsichta un keini falsche Offenbarige me ge im Huus Israel. 12,25 Denn ich bi dr HERR. Was ich sag, des soll bassiere un sich nit lang hizeh, sundern in äira Ziit, dü Huus vum Widaschpruch, sag ich ä Wort un doe´s au, sait Gott dr HERR.

12,26 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 12,27 Dü Menschekind, lueg, des Huus Israel sait: Mit d Gsichta, de der sieht, duuert's noh lang, un na (er) weissagt uf Ziit, de noh wiet wäg sin. 12,28 Drum sag gene: Eso sait Gott dr HERR: Was ich sag, soll sich nit lang hizeh, sundern s soll bassiere, sait Gott dr HERR.


S 13. Kapitel

Gege falschi Prophete

13,1 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 13,2 Dü Menschekind, weissag gege de Prophete Israels un sag zue däne, de üs eigenem Atrieb üsä weissage «Härä des HERRN Wort!": 13,3 Eso sait Gott dr HERR: (a) Weh d dumme Prophete, de ihrem eigene Geischt folge un hän doch keini Gsichta!

13,4 Oh Israel, dini Prophete sin we de Füchs in d Trimmere! 13,5 Sie sin nit in de Bresche gschtande un hän sich nit zue na Muure gmacht um des Huus Israel, dmit s fescht schtoht im Kampf am (a) Dag des HERRN. 13,6 Ihri Gsichta sin nichtig, un ihr Wahrsage isch Luug. (a) (b) Sie schwätze: «Dr HERR het's gsait», un doch het sie dr HERR nit gschickt, un sie warte druf, daß sa (er) ihr Wort erfillt. 13,7 Isch's nit vielme so: Äiri Gsichta sin nichtig, un äicha Wahrsage isch luta Luug? Un ihr sage doch: «Dr HERR het's gsait», wo ich doch nigs gsait ha. 13,8 Drum sait Gott dr HERR: Wel ihr Trug schwätzt un Luug wahrsage, lueg, drum will ich an äich, sait Gott dr HERR. 13,9 Un (a) mi Hand soll iba de Prophete kumme, de Trug schwätze un Luug wahrsage. Sie solle in dr Gmeinschaft vu minem Volk nit bliebe un in des Buech vum Huus Israel nit igschribe wäre un ins Land Israels nit kumme - un ihr sollt kund werde, daß ich Gott dr HERR bi. 13,10 Wel sie mi Volk vufihre un sage: (a) «Friide!", wo doch kei Friide isch, un wel sie, wenn des Volk sich ä Wand baut, sie mit Kalk ibatünche, 13,11 so sag zue d Tüncha, de mit Kalk tünche: «D Wand wird iflege!" Denn s wird ä Platzrägä kumme un Hagel we Schtei (Wackes) flege un ä Wirbelwind losbreche. 13,12 Lueg, do wird de Wand iflege. Was gilt's? Dann (Dnoh) wird ma zue äich sage: Wo isch etze dr Aschtrich, wo ihr driba tüncht hän?

13,13 Drum sait Gott dr HERR: Ich will ä Wirbelwind losbreche losse in minare Wuet un ä Platzrägä in minem Zorn un Hagel we Schtei (Wackes) in vunichtenda Wuet. 13,14 So will ich de Wand abriße, de ihr mit Kalk ibatüncht hän, un will sie uf d Bode schla, daß ma ihr Grund säh soll. Wenn sie flegt, sollt ihr au drin umkumme. Un ihr sollt kund werde, daß ich dr HERR bi. 13,15 Un ich will mi ganzi Wuet an d Wand üslosse un an däne, de sie mit Kalk ibatüncht hän, un will zue äich sage: Do isch weda Wand noh Tüncha - 13,16 des sin de Prophete Israels, de Jerusalem wahrsage un predige «Friide!", wo doch kei Friide isch, sait Gott dr HERR.

Gege falschi Prophetinne

13,17 Un dü, Menschekind, richt di Gsicht gege de Techtare vu dinem Volk, de üs eigenem Atrieb als Prophetinne ufträte, un weissag gege sie 13,18 un sag: Eso sait Gott dr HERR: Weh äich, de ihr Binde naihje fir alli Handglenke un Hiillene fir de Kepfe vu Jung un Alt, um Seele dmit z fange! Wotte ihr Seele fange in minem Volk un Seele fir äich am Läbä z halte? 13,19 Ihr entheiligt mich bi minem Volk fir ä Hampfle Gerschte un ä Bisse Brot, dodurch daß ihr Seele umbringt, de nit schterbe solle, un Seele am Läbä bwahrt, de nit läbä solle, durch äicha Luug unda minem Volk, des so gern Luug härt. 13,20 Drum sait Gott dr HERR: Lueg, ich will iba äiri Binde kumme, mit däne ihr de Seele fange, un will sie vu äire Ärm riße un de Seele, de ihr gfange hän, befreie. 13,21 Un ich will äiri Hiillene wägriße un mi Volk üs äira Hand rette, daß ihr sie nimmi fange kennt. Un ihr sollt kund werde, daß ich dr HERR bi. 13,22 Wel ihr des Herz dr Grechte truurig gmacht hän, de ich nit truurig gmacht ha, un (a) de Händ (Pfode) vu d Gottlose gschtärkt hän, dmit sie vu ihrem bese Wandel nit umkehre, um ihr Läbä z rette: 13,23 drum sollt ihr nimmi Trug predige un wahrsage, sundern ich will mi Volk üs äire Händ (Pfode) rette, un ihr sollt kund werde, daß ich dr HERR bi.

S 14. Kapitel

Gottes Antwort an Götzedena

14,1 Un s kumme (a) ä baar vu d Älteschte Israels zue ma (mir) un hocke sich vor mi ane. 14,2 Do isch des HERRN Wort zue mir gschehe (kumme): 14,3 Dü Menschekind, de Lit hänge mit ihrem Herz an ihre Götze un hän mit Fräid (Freud) vor Auge, was sie schuldig wäre losst - soll ich mich wirklich vu nene bfroge losse? 14,4 Drum schwätz mit tene un sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: Jedäm vum Huus Israel, der wo mit sinem Herz an sinene Götze hängt un mit Fräid (Freud) vor Auge het, was nen schuldig wäre losst, un dann (dnoh) zuem Prophet kummt, däm will ich, dr HERR, sage, we er's vudent het mit sinene vieli Götze, 14,5 dmit ich so däm Huus Israels ans Herz grief, wel sie vu ma (mir) gwiche sin mit all ihre Götze. 14,6 Drum sollsch dü zuem Huus Israel sage: Eso sait Gott dr HERR: Kehrt um un wendet äich ab vu äire Götze un wendet äicha Gsicht vu alle äire Greuel. 14,7 Denn jeda vum Huus Israel odr vu d Fremdling in Israel, der wo vu ma (mir) wicht un mit sinem Herz an sinene Götze hängt un mit Fräid (Freud) vor Auge het, was nen schuldig wäre losst, un der wo dann (dnoh) zuem Prophet kummt, um durch nen mich z bfroge, däm will ich, dr HERR, selba sage. 14,8 Ich will mi Gsicht gege nen richte un nen zuem Zeiche un Schprichli mache un will nen üs minem Volk üsrotte. So solle ihr kund werde, daß ich dr HERR bi. 14,9 Wenn aba ä Prophet (a) sich betöre losst, ebis zue vuzehle, so ha ich, dr HERR, selle Prophet betört un will mi Hand gege nen üsschtrecke un nen üs minem Volk Israel üsrotte. 14,10 (a) So solle sie beidi ihri Schuld trage: we de Schuld vum Bfrogende, so soll au de Schuld vum Prophet si, 14,11 dmit des Huus Israel nimmi vu ma (mir) abirrt un sich nimmi unrein macht durch all sini Ibaträtige; sundern (a) sie solle mi Volk si, un ich will ihr Gott si, sait Gott dr HERR. 14,12 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 14,13 Dü Menschekind, wenn ä Land an mir sindigt un Treuebruch macht un wenn ich mi Hand dgege üsschtreck un (a) d Vorrot an Brot nem wägnimm un Hungasnot ins Land schick, um Mensche un Viecher drin üszrotte, 14,14 un (a) wenn dann (dnoh) de dräi Männa (Manne) im Land wäre, Noah, Daniel un Hiob, so däte sie durch ihri Grechtigkeit ällei ihr Läbä rette, sait Gott dr HERR.

14,15 Un wenn ich wildi Tiere ins Land bringe dät, de de Lit üsrottete un des Land zue na Iöde mache, so daß nemads me durchzehe kennt vor wilde Tiere, 14,16 un de dräi Männa (Manne) wäre au drin - so wohr ich läb, sait Gott dr HERR: sie däte nit Sühn noh Techtare rette, sundern ällei sich selba, un des Land mueßt öd wäre.

14,17 Odr wenn ich des Schwert kumme losse dät iba des Land un schwätze dät: Schwert, fahr durchs Land! un dät Mensche un Viecher üsrotte, 14,18 un de dräi Männa (Manne) wäre drin - so wohr ich läb, sait Gott dr HERR: sie däte nit Sühn noh Techtare rette, sundern sie ällei däte grettet wäre.

14,19 Odr wenn ich d Pescht in des Land schicke un mi Wuet driba üsschitte dät mit Bluetvugieße, um Mensche un Viecher drin üszrotte, 14,20 un Noah, Daniel un Hiob wäre drin - so wohr ich läb, sait Gott dr HERR: sie däte durch ihri Grechtigkeit nit Sühn noh Techtare rette, sundern ällei ihr eignes Läbä.

14,21 Denn eso sait Gott dr HERR: Wenn ich mini (a) (b) (c) (d) vier schwere Schtrofe, Schwert, Hunga, wildi Tiere un Pescht, iba Jerusalem schicke wir, um drin üszrotte Mensche un Viecher, 14,22 lueg, so solle ä baar ibrigbliebe un dvukumme, de Sühn un Techtare rüsbringe wäre. De solle zue äich kumme, un ihr den ihr Wandel un ihri Tate säh un äich treschte iba des Unheil, des ich iba Jerusalem ha kumme losse, un iba all des andare, des ich iba de Schtadt ha kumme losse. 14,23 Sie wäre äicha Troscht si, wenn ihr sähn den ihr Wandel un ihri Tate, un ihr den härä, daß ich nit ohni Grund doe ha, was ich an Jerusalem doe ha, sait Gott dr HERR.


´15. Kapitel

S Glichnis vum unbruchbarem Räbholz

15,1 Un des HERRN Wort isch zue ma (mir) gschehe (kumme): 15,2 Dü Menschekind, was het des Holz vum (a) Wischtock vorus vor anderem Holz, des Räbholz, des im Ghölz wachst? 15,3 Nimmt ma s denn un macht ebis drus? Macht ma au nur ä Pflock drus, an däm ma ebis hänge ka? 15,4 Lueg, (a) ma wirft's ins Fiir, daß ses gfrässä(vubrennt) wird. Wenn des Fiir sini beide Ende gfrässä(vubrennt) het un d Middi vubrennt isch, wozue soll´s dann noh (dnoh) tauge? 15,5 Lueg, wo´s noh unbschadet war, konnt ma nigs drus mache; weviel weniga ka dann noh (dnoh) drus gmacht wäre, wenn´s des Fiir gfrässä un vubrennt het! 15,6 Drum sait Gott dr HERR: We ich des Holz vum Wischtock, des im Ghölz wachst, däm Fiir zuem vubrenne git, so will ich au de Inwohna Jerusalems dhige 15,7 un will mi Gsicht gege sie richte: Sie sin däm Fiir vutwischt, aba des Fiir soll sie doch frässä! Un ihr sollt kund werde, daß ich dr HERR bi, wenn ich mi Gsicht gege sie richt 15,8 un des Land zue na Wüschtenei mach, wel sie de Treui broche hän, sait Gott dr HERR.

16. Kapitel

Jerusalem - ä treuloses Wieb

(vgl. Kap 23)

16,1 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 16,2 Dü Menschekind, doe kund d Schtadt Jerusalem ihri Greuel 16,3 un sag: Eso sait Gott dr HERR zue Jerusalem: Nohch Gschlecht un Giburt bisch dü üs däm Land dr Kanaanita, di Vada (Babbe) war ä Amorita, di Muetter ä Hetiterin. 16,4 Bi dinere Giburt war´s so. Am Dag, wo dü gibore wore bisch, wird di Nabelschnur nit abgschnitte; au het ma dich nit mit Wassa badet, dmit dü sufa würdesch, dich nit mit Salz abgriebe un nit in Windle gwickelt. 16,5 Denn nemads luegt mitleidig uf dich un erbarmt sich, daß sa (er) ebis vu all däm an dir doe hätt, sundern dü bisch ufs Feld gworfe wore. So vuachtet war di Läbä, wo dü gibore wore bisch. 16,6 Ich aba gang an dir vorbai un sieh di in dinem Bluet liege un sag zue dir, wo dü so in dinem Bluet doglägä bisch: Dü sollsch läbä! Ja, zue dir sag, wo dü so in dinem Bluet doliegsch: Dü sollsch läbä 16,7 un awachse; we ä Gwägs uf däm Feld macht ich dich. Un dü wuchsesch rah un bisch groß un schen wore. Dini Buse wuchse, un dü gregsch langi Hoor; aba dü warsch noh nackt un bloß. 16,8 Un ich gang an dir vorbai un luegt dich a, un sieh, s war de Ziit, um dich z werbe. Do (a) breitete ich mi Mandel iba dich un vudeckte dini Nackedei (Blöße). Un ich schwor dir's un (b) schloß mit dir ä Abmachig (Abkumme), sait Gott dr HERR, daß dü mi si solltscht. 16,9 Un ich ha dich mit Wassa badete un wusch di vu dinem Bluet un salbt di mit El 16,10 un kleidete di mit bunte Kleida un zeht dir Schoeh üs fienem Läda a. Ich git dir ä Kopfbund üs koschtbara Lienwand un hilltete dich in siedene Schleier 16,11 un schmickte dich mit Kleinode un legte dir Schpangene an dini Ärm un ä Kette um di Hals 16,12 un gib dir ä Ring an dini Nase un Ohrringe an dini Ohre un ä scheni Krone uf di Kopf. 16,13 So warsch dü gschmickt mit Gold un Silba un azogä mit koschtbara Lienwand, Siede un bunti Kleida. Dü aßescht fienes Mehl, Honig un El un bisch ibaü schen wore un bisch zue kenigliche Ehre kumme. 16,14 Un di Roehm hallte unda d Velka dinere Schenheit wägä, de vullkumme war durch d Schmuck, wo ich dir aglegt hka ha, sait Gott dr HERR.

16,15 Aba dü hesch di uf di Schenheit vuloßse. Un wel dü so grehmt wore bisch, (a) hesch dü Hurarai tiebe un botsch di jedäm a, der wo vorbigange isch, un warsch nem z Wille. 16,16 Dü nahmsch vu dine Kleida un machsch dir bunti Opfahöchäne drus un triebsch dert dini Hurarai, we´s ne bassiert isch noh bassiere wird. 16,17 Dü nahmsch au di schenes Gschmeide, des ich dir vu minem Gold un Silba ge ha, un (a) machsch dir Götzebilda drus un triebsch di Hurarai mit tene. 16,18 Un dü nahmsch dini bunte Kleida un vudecktschtes sie dmit, un mi El un Räuchawerk legtesch dü nene vor. 16,19 Mi Ässä, des ich dir z ässä ge ha, fienes Mehl, El un Honig, legtescht dü nene vor zuem liebliche Gruch. Ja, s kummt dhi, sait Gott dr HERR, 16,20 (a) (b) (c) (d) (e) daß dü dini Buebä (Sühn) un Techtare nahmsch, de dü mir gibore hesch, un opfatescht sie nene zuem Fraß. War´s denn noh nit gnoe mit dinere Hurarai, 16,21 daß dü mini Kinda gschlachtet hesch un hesch sie fir de Götze vubrenne losse? 16,22 Un bi all dine Greuel un dinere Hurarai hesch dü ne denkt an de Ziit dinere juged, we dü bloß un nackt warsch un in dinem Bluet glägä bisch.

16,23 Un noh all däne dine Ibeltate - oh weh, weh dir! sait Gott dr HERR - 16,24 bautesch dü dir (a) ä Hurealtar un machsch dir ä Laga druf an alle Plätz. 16,25 An jeda Schtoaßeecke bautesch dü di Hurelaga un machsch di Schenheit zuer Abscheu. Dü schpreiztescht dini Bei fir alli, de vorbiigehn, un triebscht viel Hurarai. 16,26 Zerst triebscht dü Hurarai mit d Ägypta, dine Nochbere volla Geilheit, un triebscht viel Hurarai, um mich z reize. 16,27 Ich aba schtreckte mi Hand üs gege dich un entzog dir ä Deil mina Gabe un gi di pries dr Willkür diner Feinde (Gegna), d Techtare vu d Philista, de sich gschämt hän iba di schamloses Triebe. 16,28 Dnohch (a) triebscht dü Hurarai mit d Assyrer, wel dü nit satt wore warsch; dü triebscht mit tene Hurarai un wurdesch au do nit satt. 16,29 Do triebscht dü noh me Hurarai mit däm Krämaland Chaldäa; doch au do wurdesch dü nit satt. 16,30 We fiebate doch di Herz, sait Gott dr HERR, daß dü alli de Werke eina große Erzhure tätscht: 16,31 daß dü di Hurenaltar bautescht an alle Schtroßecke un dir ä Hurelaga machsch uf alle Plätz! Dozue warsch dü nit we sunscht ä Hure; denn dü hesch jo Geld dfir vuschmäht. 16,32 Dü Ehebrecherin, de dü dir Fremdi anschtelle vu dinem Ma nimmsch! 16,33 Alle andere Hure git ma Geld; dü aba gibsch allene dine Liebhaba noh Geld dzue un kaufsch sie, dmit sie vu iba all her zue dir kumme un mit dir Hurarai triebä. 16,34 so isch´s bi dir mit dinere Hurarai umkehrt we bi andere Wieba, wel ma dir nit nohchlauft un dir nit Geld git, sundern dü noh Geld dzuegibsch; bi dir isch´s eso umkehrt.

16,35 Drum, dü Hure, her des HERRN Wort! 16,36 Eso sait Gott dr HERR: Wel dü bi dinere Hurarai di Scham entblößtescht un di Nackedei (Blößi) vor dine Liebhaba ufdecktescht, un wägä all diner greuliche Götze un wägä däm Bluet diner Kinda, de dü nene gopfart hesch: 16,37 Drum, lueg, ich will alli dini Liebhaba sammle, däne dü gfalle hesch, alli, de dü leb ka (gliebt) hesch, samt alle, de dü nit leb ka (gliebt) hesch, un will sie gege dich vusammle vu iba all her un (a) will lene di Nackedei (Blößi) ufdecke, daß sie di ganzi Nackedei (Blößi) säh solle. 16,38 Un ich will dich richte, (a) we ma Ehebrecherinne un Mörderinne richte; ich loss Zorn un Eifa iba dich kumme. 16,39 Un ich will dich in ihri Händ (Pfode) ge, daß sie di Hurealtar abbreche un di Laga iriße un dir dini Kleida üszehe un di schenes Gschmeide dir nähmä un dich nackt un bloß liege losse. 16,40 Un sie solle ä Vusammlig gege dich iberuefe un dich (a) schteinige un mit ihre Schwerter zerhaue 16,41 un (a) dini Hiisa mit Fiir vubrenne un an dir des Gricht vollschtrecke vor d Auge viela Wieba. So will ich dinere Hurarai ä End mache, un au Geld sollsch dü nimmi dfir ge. 16,42 Dann (Dnoh) kummt mi Zorn gege dich zuem Ziel, un mi Eifa losst vu dir ab, so daß ich Rueh ha un nimmi zirne mueß. 16,43 Wel dü nit denkt hesch an de Ziit dinere juged, sundern mich mit all däm zuem Zorn (Wuet) greizt hesch, drum will ich au all di Doe uf di Schädel kumme losse, sait Gott dr HERR. Hesch dü nit Unzucht triebe zue all dine Greueltate dzue?

16,44 Lueg, wer gern in Schprichwörter schwätzt, wird vu dir des Schprichli sage: «We d Muetter, so d Dochta." 16,45 Dü bisch de Dochta dinere Muetter, de ihri Männa un ihri Kinda vu sich gschtoßte het, un bisch de Schweschta dinere Schweschtare, de ihri Männa (Manne) un Kinda vu sich gschtoße het. (a) Äiri Muetter war eini vu d Hetita un äicha Vada (Babbe) ä Amorita. 16,46 Dini großi Schweschta isch Samaria mit ihre Techtare, de dir zue d Linke wohnt, un di kleini Schweschta isch Sodom mit ihre Techtare, de zue dinere Rechte wohnt. 16,47 S war dir nit gnoe, in ihrem Wäg zue go un nohch ihre Greuel zue doe; dü hesch´s noh ärga triebe we sie in all dinem Doe. 16,48 So we (wohr) ich läb, sait Gott dr HERR: (a) Sodom, di Schweschta, samt ihri Techtare het's nit so triebe we dü un dini Techtare. 16,49 Lueg, des war de Schuld dinere Schweschta Sodom: Hoffart un alles in Masse (Fülle) un sichere Rueh het sie mit ihre Techtare; aba däm Arme un Elende halfe sie nit, 16,50 sundern ware schtolz un hän Greuel vor mir gmacht. (a) Drum ha ich sie au wägdoe, we dü gsähne hesch. 16,51 So het au Samaria nit d Hälfti diner Sinde doe, sundern dü hesch so viel me Greuel doe als de, daß (a) di Schweschtare Grecht doschtehn gegeiba all d Greueln, de dü doe hesch. 16,52 So trag dü etze au di Schand, wel dü an de Schtell dinere Schweschta träte bisch durch dini Sinde, mit däne dü greßeri Greuel doe hesch als de; sie schtoht Grechta do we dü. So schäm dü dich etze au un trag di Schand, während di Schweschtare Grecht doschtehn.

16,53 Ich will aba (a) ihr Gschick (Los) wende, nämlich des Gschick (Los) Sodoms un ihra Techtare un des Gschick (Los) Samarias un ihra Techtare un au di Gschick (Los) in ihra Middi, 16,54 daß dü di Schande trage muesch un dich iba all des schämsch, was dü doe hesch, ne zuem Troscht. 16,55 Un dini Schweschtare, Sodom un ihri Techtare, solle wida wäre, we sie zvor gsi sin, un Samaria un ihri Techtare solle wida wäre, we sie zvor gsi sin; un au dü un dini Techtare solle wida wäre, we ihr zvor gsi sin. 16,56 Un doch nahmsch dü d Name Sodoms, dinere Schweschta, nit in´s Muul (d Gosch) zue d Ziit vu dinem Hochmuet, 16,57 als di Nackedei (Blöße) noh nit ufdeckt war we zue d Ziit, wo dicg de Techta Edoms un de Techtare vu d Philista iba all schmähe un dich ringsumher vuachtet hän. 16,58 Dini Schandtat un dini Greuel - de muesch dü trage, sait dr HERR.

16,59 Denn eso sait Gott dr HERR: Ich will dir doe, we dü doe hesch, wos dü d Eid vuachtet un d Abmachig (s Abkumme) broche hesch. 16,60 Ich will aba (a) gedenke an mi Abmachig (Abkumme), wo ich mit dir gschlosse ha (b) zue d Ziit dinere juged, un will mit dir (c) (d) ä ewigi Abmachig (Abkumme) ufrichte. 16,61 Dann (Dnoh) (a) wirsch dü an di Wäg denke un dich schäme, wenn ich dini großi un kleini Schweschtare nimm un sie dir zue Techtare ge wir, aba nit um di Bundes wägä. 16,62 Un ich will mi Abmachig (Abkumme) mit dir ufrichte, so daß dü kund werde sollsch, daß ich dr HERR bi, 16,63 dmit (a) dü dra denksch un dich schämsch un vor Scham di Muul (Gosch) nimmi ufzmache wagsch, wenn ich dir alles vuge wir, was dü doe hesch, sait Gott dr HERR.


S 17. Kapitel

17,1 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 17,2 Dü Menschekind, lege däm Huus Israel ä Rätsel vor un ä Glichnis 17,3 un sag: Eso sait Gott dr HERR: Ä große Adla mit große Fliigel un lange Fittiche un volle Schwinge, de bunt ware, kummt uf d Libanon un nimmt d Wipfel eina Zedere wäg 17,4 un bricht de Schpitze ab un fihrt sie (a) ins Krämerland un het sie in d Händlaschtadt gsetzt. 17,5 Dann (Dnoh) nimmt da (er) ä Krut vum Land un legt´s in guetes Land, wo viel Wassa war, un het sich an´s am Ufa i. 17,6 Un s isch gwachse un wird ä üsbreiteta (a) Wischtock mit niedrigem Schtamm; denn sini Ranke boge sich zue nem, un sini Wurzele bliebe unda nem; un so wird´s ä Wischtock, der wo Scheßling vortrieb un Zwiegli. 17,7 Do kummt ä anderer große Adla mit große Fliigel un schtarke Schwinge. Un lueg, dr Wischtock bog sini Wurzele zue däm Adla hi un schtreckt sini Ranke nem entgege; dr Adla soll nem me Wassa ge we des Beet, in des sa(er) abäut war. 17,8 Un na (er) war doch uf guetem Boden an viel Wassa abäut, so daß sa (er) wohl Zwiegli bringe kenne het, Fricht trage un ä herrliche Wischtock wäre. 17,9 So sag etze: Eso sait Gott dr HERR: Sollt der grote? Wird ma nit sini Wurzeln üsriße, daß sini Fricht vuderbe? Un na (er) wird vudorre; alli Blätta, de nem gwachse sin, wäre vuwelke. Ohne großi Kraft un ohni viel Volk wird ma nen mit sinene Wurzeln üsriße. 17,10 Lueg, na (er) isch zwar abäut; aba soll la (er) grote? Sobald d Oschtwind iba nen kummt, wird da (er) vudorre uf däm Beet, uf däm ma (er) gwachse isch.

17,11 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 17,12 Sag doch zuem Huus vum Widaschpruch: Wißt ihr nit, was dmit gmeint isch? Un sag: Lueg, (a) s kummt d Kenig vu Babel nohch Jerusalem un nimmt si Kenig un sini Obere un fihrt sie wäg zue sich nohch Babel. 17,13 (a) (b) Un na (er) nimmt eina vum kenigliche Gschlecht un schleßt ä Abmachig (Abkumme) mit nem un nimmt ä Eid vu nem; aba di Gwaltige im Land fihrt da (er) fort, 17,14 dmit des Kenigrich niedrig bliebt un sich nit ufhebe kennt, sundern si Abmachig (Abkumme) ghalte wird un bschtünd. 17,15 Aba na (er) fallt vu nem ab un schickt sini Laufbursch(Bote) nohch Ägypte, daß ma nem Ross un viel Kregsvolk schicke soll. Sollt´s nem glinge? Sollt da (er) dvukumme, wenn na (er) des doet? Sollt da (er), der wo d Abmachig (Abkumme) bricht, dvukumme? 17,16 So we ich läb, sait Gott dr HERR: an däm Platz vum Kenig, der wo nen als Kenig igsetzt het, däm si Eid da (er) vuachtet un däm si Abmachig (Abkumme) na (er) broche het, do soll la (er) schterbe, midde in Babel. 17,17 Au wird nem d Pharao nit bäischtoh im Kriege mit nem große Heer un viel Volk, wenn ma zuem Schturm d Wall ufwerfe un de Bollwerke baue (bäue) wird, so daß vieli umkumme. 17,18 Denn wel la (er) d Eid vuachtet un d Abmachig (Abkumme) broche het, wel la (er) sini Hand druf ge un doch des alles doe het, wird da (er) nit dvukumme.

17,19 Drum sait Gott dr HERR: So we (wohr) ich läb, will ich mi Eid, den na (er) vuachtet het, un mi Abmachig (Abkumme), wo na (er) broche het, uf si Kopf (Schädel) kumme losse. 17,20 Ich will (a) mi Netz iba nen werfe, un na (er) soll in minem Garn gfange wäre, un ich will nen nohch Babel bringe un will dert mit nem ins Gricht go, wel la (er) mir de Treui broche het. 17,21 Un alli Üserlesene vu sinere ganze Schtritmacht solle durchs Schwert falle, un alli, de ibrigbliebe sin, solle in alli Winde vudeilt wäre, un ihr sollt kund werde, daß ich, dr HERR, s gsait ha. 17,22 Eso sait Gott dr HERR: Dann (Dnoh) will ich selba vum Wipfel dr Zeder d Schpitze wägnähme un ihr ä Platz ge; ich will obe vu ihre Äscht (a) ä zartes Reis breche un will's uf ä hohe un erhabene Berg pflanze. 17,23 Uf d hoche Berg Israel will ich's pflanze, daß ses Zwiegli gwinnt un Fricht bringt un ä herrliche Zedernbaum wird, so daß (a) (b) Vegel alla Art in nem huuse un alles, was flegt, im Schatte vu sine Zwiegli bliebe ka. 17,24 Un alli Baim uf däm Feld solle erkenne, daß ich dr HERR bi: Ich (a) (b) erniedrig d hoche Baum un heb hoch d niedrige; ich loss d grene Baum vudorre, un d dürre Baum loss ich grene. Ich, dr HERR, sags un doe´s au.


S 18. Kapitel

18,1 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 18,2 Was hän ihr unda äich im Land Israels fir ä Schprichli: (a) «D Vädare hän suuri Triebel gässä, aba d Kinda sin d Zähne dvu schtumpf wore»? 18,3 So we (wohr) ich läb, sait Gott dr HERR: des Schprichli soll nimmi unda äich umgo in Israel. 18,4 Denn lueg, alli Mensche ghäre mir; d Vädare ghäre mir so guet we d Buebä (Sühn); jeda, der wo sindigt, soll schterbe.

18,5 Wenn etze eina Grecht isch un Recht un Grechtigkeit ebt, 18,6 der wo vu d Höhenopfa nigs ißt un sini Auge nit ufhebt zue d Götze vum Huus Israel, der wo (a) vu sinem Nächschte s Wieb nit bfleckt un (b) nit lit bi einem Wieb in ihra Unreinhet, 18,7 der wo nemads unda druck stetzt, der wo (a) däm Schuldna si Pfand zruckgit un nemads ebis mit Gwalt nimmt, der wo (b) mit däm Hungrige si Brot deilt un d Nackte azeht, 18,8 der wo (a) (b) nit uf Zinse git un kei Ufschlag nimmt, der wo sini Hand vum Unrecht zruckhaltet un rechtes Urdeil fällt unda d Lit, 18,9 der wo nohch minem Gsetz läbt un mini Gebote hebet (haltet), daß sa (er) dnohch doet: des isch ä Grechte, der soll des Läbä bhalte, sait Gott dr HERR.

18,10 Wenn na (er) aba ä gwalttätige Bue (Suhn) zeugt, der wo Bluet vugießt odr eina der wo Sindige doet, 18,11 während d Vada (Babbe) all des nit doe het: wenn na (er) vu d Höhenopfa ißt un vu sinem Nächschte s Wieb bfleckt, 18,12 d Arme un Elende unda druck setzt, mit Gwalt ebis nimmt, des Pfand nit zruckgit, sini Auge zue d Götze ufhebt un Greuel macht, 18,13 uf Zinse git un ä Ufschlag nimmt - soll der am Läbä bliebe? Na (Er) soll nit läbä, sundern wel la (er) alli de Greuel doe het, soll la (er) des Todes schterbe; sini Bluetschuld kummt iba nen.

18,14 Wenn der dann (dnoh) aba ä Bue (Suhn) zeugt, der wo alli de Sinde sieht, de si Vada (Babbe) doet - wenn na (er) sie sieht un doch nit so doet, 18,15 nit vu d Höhenopfa ißt, sini Auge nit ufhebt zue d Götze vum Huus Israel, nit vu sinem Nächschte s Wieb bfleckt, 18,16 nemads und druck setzt, kei Pfand fordert, nigs mit Gwalt nimmt, si Brot mit däm Hungrige deilt un d Nackte azeht, 18,17 sini Hand vu Unrecht zruckhaltet, nit Zinse noh Ufschlag nimmt, sundern mini Gebote hebt (haltet) un nohch minem Gsetz läbt: der soll nit schterbe um dr Schuld vu sinem Vada (Babbe) wägä, sundern soll am Läbä bliebe. 18,18 Aba si Vada (Babbe), der wo Gwalt un Unrecht g ebt het un unda sinem Volk doe het, was nigs taugt, lueg, der soll schterbe um sinere Schuld wägä.

18,19 Doch ihr sage: (a) «Wurum soll denn ä Bue (Suhn) nit de Schuld vu sinem Vada (Babbe) trage?" Wel d Bue (Suhn) Recht un Grechtigkeit g ebt het un alli mini Gsetze ghalte un dnohch doe het, soll la (er) am Läbä bliebe. 18,20 Denn nur wer sindigt, der soll schterbe. (a) D Bue (Suhn) soll nit de Schuld vum Vada (Babbe) trage, un d Vada (Babbe) soll nit de Schuld vum Bue (Suhn) trage, sundern de Grechtigkeit vum Grechte soll nem ällei zguet kumme, un de Ungrechtigkeit vum Ungrechte soll uf nem ällei liege. 18,21 (a) Wenn sich aba d Gottlose bekehrt vu alli sini Sinde, de na (er) doe het, un hebt (haltet) alli mini Gsetze un ebt Recht un Grechtigkeit, so soll la (er) am Läbä bliebe un nit schterbe. 18,22 S (a) soll an alli sini Ibaträtige, de na (er) gmacht het het, nit denkt wäre, sundern na (er) soll am Läbä bliebe um d Grechtigkeit wägä, de na (er) doe het. 18,23 Meinsch dü, daß ich Gfalle ha am Tod vum Gottlose, sait Gott dr HERR, un nit vielme do dra, daß (a) sa (er) sich bekehrt vu sinene Wäg un am Läbä bliebe? 18,24 Un (a) wenn sich d Grechte abkehrt vu sinere Grechtigkeit un doet Unrecht un läbt noh allene Greuel, de wo d Gottlose doet, soll der am Läbä bliebe? An alli sini Grechtigkeit, de na (er) doe het, soll nit denkt wäre, sundern in sinere Ibaträtig un Sinde, de na (er) doe het, soll la (er) schterbe.

18,25 Un doch sage ihr: «Dr Herr doet nit recht." So härä etze, ihr vum Huus Israel: Handle denn ich unrecht? Isch's nit vielme so, daß ihr unrecht den? 18,26 Denn wenn d Grechte sich abkehrt vu sinere Grechtigkeit un doet Unrecht, so mueß sa (er) schterbe; wägä sinem Unrecht, des sa(er) doe het, mueß sa (er) schterbe. 18,27 Wenn sich dgege (a) d Ungrechte abkehrt vu sinere Ungrechtigkeit, de na (er) doe het, un ebt etze Recht un Grechtigkeit, der wird si Läbä bhalte. 18,28 Denn wel la´s(er´s) gsähne un sich bekehrt het vu alle sinene Ibaträtige, de na (er) gmacht het, so soll la (er) läbä un nit schterbe. 18,29 Un doch sage de vum Huus Israel: «Dr Herr doet nit recht." Sollt ich unrecht handle, Huus Israel? Isch´s nit vielme so, daß ihr unrecht den? 18,30 Drum will ich äich richte, ihr vum Huus Israel, jede nohch sinem Wäg, sait Gott dr HERR. Kehrt um un kehrt äich ab vu alle äire Ibaträtige, dmit ihr nit durch sie in Schuld fallt. 18,31 Werfe vu äich alli äiri Ibaträtige, de ihr gmacht hän, un mache äich (a) ä näjes(naies) Herz un ä näji(naii) Geischt. Denn wurum wen ihr schterbe, ihr vum Huus Israel? 18,32 Denn ich ha kei Gfalle am Tod vum Schterbende, sait Gott dr HERR. Drum bekehrt äich, so wärä na (ihr) läbä.


S 19. Kapitel

Klageled iba des Gschick (Los) vum Kenigshuus

19,1 Un dü, schtimm ä Klageled a iba d Firschte Israels 19,2 un sag: Welch ä Löwin war di Muetter! (a) Unda Löwe lagrete sie, unda junge Löwe zeht sie ihri Junge uf. 19,3 Un eina ihra Junge zeht sie groß, un s wird ä junge Löwe drus; der wo lernte, Tiere z riße, ja, Mensche fraß sa (er). 19,4 Do bote sie Velka gege nen uf, fange nen in ihra Gruebe un (a) (b) fihre nen in Kette nohch Ägypteland.

19,5 Wo etze d Muetter sieht, daß ihri Hoffnig vulore war, nohchdäm sie lang ghofft het, nimmt sie ä andres vu ihre Junge un macht ä junge Löwe drus. 19,6 Sella läbt unda d Löwe, wird ä junge Löwe un lernte Tiere z riße, ja, Mensche fraß sa (er). 19,7 Na (Er) zerschtert ihri Burgene un vuweschtete ihri Schtädt, daß des Land un was drin war vor sinem lute Brelle sich entsetzt het. 19,8 Do schtelle sie Velka üs alle Lända ringsum gege nen uf un werfe ihr Netz iba nen un fange nen in ihra Gruebe 19,9 un schtoße nen gfesselt in ä Käfig un (a) fihre nen zuem Kenig vu Babel; un ma bringt nen in Gwahrsam, dmit sini Schtimm nimmi ghärt wird uf d Berge Israels.

19,10 Dini Muetter war (a) we ä Wischtock im Wigarte, am Wassa abäut; fruchtbar un volla Ranke war ra (er) vum viele Wassa; 19,11 sini Ranke wäre so schtark, daß sie zuem Zepter taugte; si Wuchs wird hoch bis an d Wolke, un ma sieht, daß sa (er) so hoch war un so vieli Ranken het. 19,12 Aba na (er) wird mit Wuet üsgrisse un uf d Bode gworfe. D Oschtwind het sini Frucht vudorre glo, un sini schtarken Ranke wäre vubroche, daß sie vutrocknete un vubrennt wäre. 19,13 Etze isch scha(er) abäut in d Wüschte, in ä dürres, durschtiges Land, 19,14 un ä Fiir goht üs vu sinene schtarke Ranke; des vuzehrte sini Frucht. S bliebt an nem kei schtarki Ranke me fir ä Zepter. Des isch ä Klageled; zuem Klagelid isch´s wore.


S 20. Kapitel

Israels schtändigi Bosget - Gottes Ehri in Gnade un Gricht

20,1 Un s isch gschehe (kumme) im siebte Johr am zehnte Dag vum fünften Monet, do kumme (a) ä baar vu d Älteschte Israels, d HERRN z bfroge, un hocke sich vor ma ane. 20,2 Do isch des HERRN Wort zue mir gschehe (kumme): 20,3 Dü Menschekind, sag d Älteschte Israels un schwätz zue nene: Eso sait Gott dr HERR: Sin ihr kumme, mich z bfroge? so weh ich läb: (a) ich will mi nit vu äich bfroge losse, sait Gott dr HERR. 20,4 Willsch dü sie richte, dü Menschekind? Willsch dü richte? (a) (b) Zeig gene de Greueltate ihra Vädare 20,5 un sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: Zue dr Ziit, (a) wo ich Israel bschtimmt ha, erhob ich mi Hand zuem Schwur fir des Gschlecht vum Huus Jakob un gib mich ne z erkenne in Ägypteland. Ja, ich erhob mi Hand fir sie un schwor: Ich bi dr HERR, äicha Gott. 20,6 Ich erhob zue d selbe Ziit mi Hand zuem Schwur, daß (a) ich sie fihre wir üs Ägypteland in ä Land, des ich fir sie üsgwält ha, des wo Milch un Honig fleßt, ä edles Land vor alle Lända, 20,7 un sag zue nene: (a) Jeda werf de Greuelbilda vor sinene Auge wäg, un mache äich nit unrein mit d Götze Ägyptens; denn ich bi dr HERR, äicha Gott. 20,8 Sie ware mir aba unghorsam un wen ma nit folge, un keina vu nene wirft de Greuelbilda vor sinene Auge wäg, un sie vuloße de Götze Ägyptens nit. Do ha ich denkt, mi Wuet iba sie üszschitte un mi ganze Zorn a nene üszlo nohch im Ägypteland. 20,9 Aba ich undaließes (a) (b) wägä minem Name, (c) dmit da (er) nit entheiligt wird vor d Heide, unda däne sie ware un vor dere Auge ich mich ne z erkenne ge ha, daß ich sie üs Ägypteland fihre wott.

20,10 Un wo ich sie üs Ägypteland gfihrt un in d Wüschte brocht ha, 20,11 gib ich ne mini Gebote un lehr sie mini Gsetze, (a) (b) durch de d Mensch läbt, der wo sie hebet (haltet). 20,12 Ich gib bene au (a) mini Sabbate zuem Zeiche zwische mir un nene, dmit sie erkenne, daß ich dr HERR bi, der wo sie heiligt. 20,13 Aba des Huus Israel war mir unghorsam au in d Wüschte, un sie läbte nit nohch mine Gebote un hän vuachtet mini Gsetze, durch de d Mensch läbt, der wo sie hebet (haltet), un sie entheiligte mini Sabbate sehr (arg) . Do denk ich, mi Wuet iba sie üszschitte in d Wüschte un sie ganz un gar umzbringe. 20,14 Aba ich undaließes wägä minem Name, dmit da (er) nit entheiligt wird vor d Heide, vor dere Auge ich sie rüsgfihrt ha. 20,15 Doch ich erhob mi Hand in d Wüschte un (a) schwor rene, sie nit in des Land z bringe, des ich ne bschtimmt ha, des vu Milch un Honig fleßt, ä edles Land vor alle Lända, 20,16 wel sie mini Gsetze vuachtet un nit nohch mine Gebote gläbt un mini Sabbate entheiligt hän; denn sie folgte d Götze ihra Herze nohch. 20,17 Aba mini Auge luegte schonend uf sie, daß ich sie nit vutilgt ha; ich ha mit tene kei End gmacht in d Wüschte.

20,18 Un ich sag zue ihre Sehn in d Wüschte: Ihr sollt nit nohch d Gebote äira Vädare läbä un ihri Gsetze nit hebe un mit ihre Götze äich nit unrein mache; 20,19 denn ich bi dr HERR, äicha Gott. Nohch mine Gebote sollt ihr läbä, un mini Gsetze sollt ihr hebe un dnohch doe; 20,20 un mini Sabbate sollt ihr heilige, daß sie ä Zeiche sin zwische mir un äich, dmit ihr wißt, daß ich, dr HERR, äicha Gott bi. 20,21 Aba au de Buebä (Sühn) ware ma unghorsam, läbte nit nohch mine Gebote, hebe au mini Gsetze nit, daß sie dnohch doe hätte, durch de d Mensch läbt, der wo sie hebt (haltet), un entheiligte mini Sabbate. Do denkt ich, mi Wuet iba sie üszschitte un mi ganze Zorn a nene üszlo in d Wüschte. 20,22 Ich heb (halt) aba mi Hand zruck un undaließes wägä minem Name, dmit da (er) nit entheiligt wird vor d Heide, vor dere Auge ich sie rüsgfihrt ha. 20,23 Doch ich erhob mi Hand in d Wüschte un schwor rene, (a) sie unda d Heide zue vustraije un in de Lända zue vudeile, 20,24 wel sie mini Gebote nit ghalte un mini Gsetze vuachtet un mini Sabbate entheiligt hän un nohch d Götze ihra Vädare sähn. 20,25 Drum gib au ich ne Gebote, de nit guet ware, un Gsetze, durch de sie hän Läbä hän kenne, 20,26 un ha sie unrein wäre glo durch ihri Opfa, wo sie (a) (b) (c) alli Erschtgiburt durchs Fiir go len, dmit ich Entsetze iba sie bring un sie so erkenne mußte, daß ich dr HERR bi.

20,27 Drum schwätz, dü Menschekind, mit däm Huus Israel un sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: Äiri Vädare hän mi au dmit gläschtert, daß sie mir de Treui broche hän, 20,28 wo ich sie in des Land brocht ha, iba des ich mi Hand ghobe ha zuem Schwur, s ne z ge: wo sie irgendeine hohe Hiigel odr dichte Baum gsäh hän, do opfate sie ihri Opfa un dohi bringe sie ihri Gabe mir zuem Ärgernis un do lege sie ihri Rauchopfa ane un do gisse sie ihri Trinkopfa üs. 20,29 Ich aba sag zue nene: Was isch des fir ä Hechi, uf de ihr gehn? Drum heißt sie bis uf dän Dag «Höchi».

20,30 Drum sag zuem Huus Israel: Eso sait Gott dr HERR: Macht ihr äich nit unrein in dr Art äira Vädare un tribt Abgöttarai mit ihre Greuelbilda? 20,31 Ihr macht äich unrein mit äire Götze bis uf d hiitige Dag dodurch, daß ihr äiri Gabe opfart un äiri Buebä (Sühn) un Techtare durchs Fiir go len. Un do soll ich mich vu äich, Huus Israel, bfroge losse? So we (wohr) ich läb, sait Gott dr HERR: ich will mi vu äich nit bfroge losse. 20,32 Dozue soll äich fehlschla, was äich in d Sinn (Gmeht) kummt, wenn ihr sage: (a) Mir wen si we d Heide, we de Velka in d andere Lända, un Holz un Schtei (Wackes) abäte (ahimmle). 20,33 So we (wohr) ich läb, sait Gott dr HERR: ich will iba äich herrsche mit schtarker Hand un üsgschtrecktem Arm un mit sgschitteter Wuet 20,34 un will äich üs d Velka rüsfihre un üs d Lända, in de ihr vudeilt worde sin, sammle mit schtarker Hand, mit üsgschtrecktem Arm un mit üsgschitteter Wuet 20,35 un will äich (a) in d Wüschte vu d Velka bringe un dert mit äich ins Gricht go vu Agsicht zue Agsicht. 20,36 We ich (a) mit äire Vädere in d Wüschte vu Ägypte ins Gricht gange bi, ebeso will ich au mit äich ins Gricht go, sait Gott dr HERR. 20,37 Ich will äich (a) unda däm Schtägä (Bängel) durchgo losse un (b) äich gnau abzehle 20,38 un will di Abtrinnige un de, de vu mir abgfale sin, vu äich üssundere. Ja, üs däm Land, in däm ihr etzed Fremdlinge sin, will ich sie rüsfihre; aba ins Land Israels solle sie nit inekumme, dmit ihr wißet den: ich bi dr HERR!

20,39 Aba ihr vum Huus Israel, eso sait Gott dr HERR: Wel ihr mir denn nit folge wen, so fahre hi un dent jeda sinem Götze, aba mi heilige Name len etze ungschändet mit äire Opfa un Götze! 20,40 Denn eso sait Gott dr HERR: Uf minem heilige Berg, uf däm (a) hohe Berg Israels, do wird mir des ganze Huus Israel dene, alli, de im Land sin. Do wir ich sie gnädig aneh, un do will ich äiri Opfa un äiri Erstlingsgabe fordare un alli äiri heilige Gabe. 20,41 Ich will äich gnädig aneh bim liebliche Gruch vu d Opfa, wenn ich äich üs d Velka bring un üs d Lända sammle wir, in de ihr vudeilt worde sin, un ich wir mich an äich als dr Heilige erwiese vor d Auge vu d Heide. 20,42 Un ihr den kund werde, daß ich dr HERR bi, wenn ich äich ins Land Israels bring, in des Land, iba des ich mi Hand erhob zuem Schwur, s äire Vädere z ge. 20,43 Dert den ihr hirne (denke) an äiri Wäg un alli äiri Tate, mit däne ihr äich unrein gmacht hän, un den vor äich selba Abscheu ha wägä all dr bese Tate, de ihr doe hän. (a) 20,44 Un ihr den kund werde, daß ich dr HERR bi, wenn ich so an äich handle zuer d Ehri vu minem Name un nit nohch äire bese Wäg un vuderbliche Tate, dü Huus Israel, sait Gott dr HERR.


S 21. Kapitel

S Glichnis vum Waldbrand

21,1 *Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: *Abweichendi Versufzehlig schtatt 21,1-37: 20,45 - 21,32. 21,2 Dü Menschekind, richt di Gsicht nohch Teman hi un ruf nohch Süde un weissag gege d Wald im Südland 21,3 un sag zuem Wald im Südland: Här des HERRN Wort! Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will in dir ä Fiir aziinde, des soll greni un dirri Baim frässä (vuzehre), daß ma sini Flamme nit wird lesche kenne, sundern s soll durch sie jedes Gsicht vubrennt wäre vum Südland bis zuem Norde hi. 21,4 Un alles Fleisch soll säh, daß ich, dr HERR, s azindet ha un nemads s lesche ka. 21,5 Ich aba sag: Ach, Herr HERR, sie sage vu mir: schwätzt sella nit imma in Rätsel?

S Schwert isch parat

21,6 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 21,7 Dü Menschekind, richt di Gsicht gege Jerusalem un sag gege si Heiligtum un weissag gege des Land Israels 21,8 un sag zuem Land Israels: Des sait dr HERR: Lueg, ich will an dich; ich will mi Schwert üs dr Scheide zeh un will in dir üsrotte Grechti un Ungrechti. 21,9 Wel ich denn in dir Grechti un Ungrechti üsrott, drum soll mi Schwert üs dr Scheide fahre iba alles Fleisch vum Südland bis zuem Norde hi. 21,10 Un alles Fleisch soll härä, daß ich, dr HERR, mi Schwert üs dr Scheide zoge ha; s soll nit wida igschteckt wäre.

21,11 Un dü, Menschekind, sollsch jommere, bis dir d Lende weh den, ja, ganz arg sollsch dü jommere, daß sie´s sähn! 21,12 Un wenn sie zue dir sage wäre: Wurum süüfzgesch dü?, so sollsch dü sage: Um na Botschaft wägä, de kumme wird; vor ihr wäre alli Herz vuzage un (a) alli Händ (Pfode) sinke, allene d Muet sinke (falle) un alli Knüü weich wäre. Lueg, s kummt un wird bassiere, sait Gott dr HERR.

21,13 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 21,14 Dü Menschekind, weissag un sag: So sait dr Herr: Schprich (Sag): S Schwert, ja, des Schwert isch gschärft un blank gfägt. 21,15 S isch gschärft, daß ses schlachte soll; s isch gfägt, daß ses blinke soll. We solle mir uns do fräie? Mi Bue (Suhn), dü hesch d Schtock vuachtet un jede Rot. 21,16 Un na (er) het ä Schwert zuem Fägä ge, daß ma's packe soll; s isch gschärft un gfägt, daß ma's däm Hänka in de Hand git. 21,17 Brell un hiil, dü Menschekind; denn s goht iba mi Volk un iba alli Regente in Israel, de däm Schwert vufalle sin samt minem Volk. Drum hau uf dini Lende; 21,18 denn d Prüfig isch do, un we sollt´s nit bassiere, do dü doch (a) d Schtock vuachtet hesch? sait Gott dr HERR.

21,19 Un dü, Menschekind, weissag un hau dini Händ (Pfode) zsämme! Denn des Schwert wird zwäifach, ja dräifach kumme, ä Schlachtschwert, ä großes Schlachtschwert, des sie umkreise wird, 21,20 dmit di Herze vuzage un vieli flalle solle; an allene ihre Doore loss ich des Schwert wüete. Wehe, s isch zuem Blitze gmacht, zuem Schlachte gschärft! 21,21 Hau drii zue d Rechte un Linke, wohi d Klingene (Schniedene) gwandt sin! 21,22 Dann (Dnoh) will au ich mini Händ (Pfode) zsämmeschla un mi Zorn (Wuet) schtille. Ich, dr HERR, ha´s gsait.

S Schwert vum Kenig vu Babel

21,23 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 21,24 Dü Menschekind, mach dir zwei Wäg, uf däne des Schwert vum Kenig vu Babel kumme ka; sie solle aba beidi vu einem Land üsgoh. Un schtell ä Wägwiesa an d Afang vu jedäm Wäg, wo zue eina Schtadt zeigä soll, 21,25 un mache d eine Wäg, dmit des Schwert nohch Rabba kumme ka, d Schtadt vu d Ammonita, un d andere nohch Juda, zue d feschte Schtadt Jerusalem. 21,26 Denn dr Kenig vu Babel wird an d Wägscheide schtoh, am Afang vu beide Wäg, um sich wahrsage z losse: na (er) wirft mit d Pfiel des Los, bfrogt sini Götze un bschaut de Läberä. 21,27 Un des Los in sinere Rechte wird nohch Jerusalem ditte: do soll la (er) s Muul (d Gosch) ufdoe mit großem Gschrei (Geblär), d Schtimm hebe mit Kregsgschrei, (a) Schturmböck rafihre gege de Door, ä Wall ufschitte un ä Bollwerk baue (bäue). - 21,28 Aba ne wird de Wahrsagig tregerisch schiene; hän sie doch heiligi Eide gregt. Er aba wird sie an ihri Schuld erinnere, daß sie däbi bhaftet wäre. 21,29 Drum sait Gott dr HERR: Wel ihr an äiri Schuld erinnert hän un äich Bosget bekannt wore isch, so daß ma äiri Sinde sieht in all äire Tate, ja, wel ihr dra erinnert hän, sollt ihr däbi bhaftet wäre. 21,30 Un dü, Firscht in Israel, dü unheilige Frevla, däm si Dag kumme wird, wenn de Schuld zuem End gfihrt het, - 21,31 eso sait Gott dr HERR: Doe wäg d (a) Kopfbund un nimm ab de Krone! Denn nigs bliebt, we´s isch, sundern (b) was hoch isch, soll niedrig gmacht wäre, un was niedrig isch, soll hoch gmacht wäre. 21,32 Zue Trimmer, zue Trimmer, zue Trimmer will ich sie mache - aba au des wird nit bliebe -, (a) bis der kummt, der des Recht het; däm will ich´s ge.

S Schwert iba Ammon

21,33 Un dü, Menschekind, weissag un sag: Eso sait Gott dr HERR iba de Ammonita un iba ihr Schmähä: Dü sollsch sage: S Schwert, des Schwert isch zückt, daß ses schlachte soll; s isch gfegt, daß ses töte soll, un soll blinke, 21,34 während dü dir tregerischi Gsichta schaue un Lug wahrsage losch; des Schwert soll an d Hals unheiliga Frevla gsetzt wäre, dere Dag kumme wird, wenn de Schuld zuem End gfihrt het. 21,35 Schteck´s wida in d Scheide! Ich will di richte an däm Platz, an däm dü gschaffe, un im Land, in däm dü gibore bisch. 21,36 Un ich will mi Zorn (Wuet) iba dich üsschitte; ich will des Fiir vu minem Grimm iba dich entfache un will dich rohe Lit priesge, de Vuderbe schmiede. 21,37 Dü sollsch däm Fiir zuem Fraß wäre, un di Bluet soll im Land vuschittet wäre, un ma wird nimmi an di denke; denn ich, dr HERR, ha´s gsait.

S 22. Kapitel

Jerusalems Bluetschuld un Schandtate

22,1 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 22,2 Dü Menschekind, (a) willsch dü nit richte de mörderischi Schtadt? (b) Zeig ihr alli ihri Greueltate 22,3 un sag: Eso sait Gott dr HERR: Oh Schtadt, de dü des Bluet dvu Dinene vugießesch, dmit di Ziit kummt, un de dü dir Götze machsch, dmit dü unrein wirsch! 22,4 Durch des (a) Bluet, des dü vuschittet hesch, wurdesch dü schuldig, un durch de Götze, de dü dir machsch, hesch dü dich unrein gmacht. Dmit hesch dü dini Däg herzoge un gmacht, daß dini Johr kumme meße. Drum will ich dich zuem Schpott unda d Heide un (b) zuem Hohn in alle Lända mache. 22,5 In d Nechi we in d Ferni solle sie iba dich scheltte; bfleckt isch di Name un groß d Vuwirrig.

22,6 Lueg, de Firschte in Israel, jeda in dir pocht uf sini Macht, Bluet z vurgieße. 22,7 Vada (Babbe) un Muetter vuachte sie, d (a) Fremdlinge den sie Gwalt un Unrecht a, d (b) Witwe un Waise undadrucke sie. 22,8 Dü vuachtesch, was mir heilig isch, un entheiligsch mini Sabbate. 22,9 Vulogeni vulange bi dir dnohch, Bluet zue vugieße. Sie ässä vu d Höhenopfa un triebä Schandtate in dinere Middi. 22,10 Sie (a) decke de Nackedei (Blößi) vu d Vädare uf un (b) netige Wieba während ihra Unreinhet. 22,11 Sie (a) triebä Greuel mit d Wieba ihra Nächschte; (b) sie entehre ihri eigeni Schwiegadochta durch Schandtat; (c) sie den ihre eigene Schweschtare Gwalt a, d Techtare vu ihrem Vada (Babbe). 22,12 Sie losse sich bschtächä, um Bluet zue vgieße. Dü (a) nimmsch Zinse un Ufschlag un suechsch unrechte Gwinn an dinem Nächschte mit Gwalt - un mich vugißesch dü! sait Gott dr HERR.

22,13 Lueg, ich schlat mini Händ (Pfode) zsämme iba d unrechte Gwinn, den dü gmacht hesch, un iba des Bluet, des in dinere Middi vuschittet isch. 22,14 Meinsch dü aba, di Herz ka schtandhalte odr dini Händ (Pfode) wäre feschtbliebe zue der Ziit, wenn ich an dir handel? Ich, dr HERR, ha´s gsait un will's au doe 22,15 un will di vustraije unda de Heide un di vuschtoße in de Lända un will mit dinere Unreinhet (dinem Dreck) ä End mache; 22,16 un dü wirsch bi d Heide als vufluecht gelte. Dann (Dnoh) wirsch dü kund werde, daß ich dr HERR bi.

S Glichnis vum Schmelzofe

22,17 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 22,18 (a) (b) Dü Menschekind, des Huus Israel isch ma zuer Schlacke wore; sie alli sin Kupfa, Zinn, Ise un Bläi im Ofe; ja, zue Silbaschlacke sin sie wore. 22,19 Drum sait Gott dr HERR: Wel ihr denn alli Schlacke wore sin, lueg, so will ich äich alli in Jerusalem zsämmebringe. 22,20 We ma Silba, Kupfa, Ise, Bläi un Zinn im Ofe zsämmebringt, daß ma ä Fiir drunta afacht un s vuschmelze losst, so will ich au äich in minem Zorn un Wuet zsämmebringe, inedoe un schmelze. 22,21 Ja, ich will äich sammle un des Fiir vu minem Zorn (Wuet) gege äich afache, daß ihr drin vuschmelze mehn. 22,22 We des Silba im Ofe vuschmilzt, so solle au ihr drin vuschmelze un solle kund werde, daß ich, dr HERR, mi Wuet iba äich üsgschittet ha.

D Schuld alla Schtänd im Land

22,23 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 22,24 Dü Menschekind, sag zue nene: Dü bisch ä Land, des nit brägnet isch, des nit bnetzt wird zue d Ziit vum Zorn, 22,25 (a) (b) däm sini Firschte in sinere Middi sin we brellendi Löwe, wenn sie raube; (c) sie frässä Mensche, riße Guet un Geld an sich un mache vieli zue Witwe im Land. 22,26 (a) (b) (c) Sini Prieschta den minem Gsetz Gwalt a un entweihe, was ma heilig isch; sie (d) mache zwische heilig un unheilig kei Undaschied un lehre nit, was sufa odr rein isch, un vor mine Sabbate schleße sie d Auge; so wir ich unda ne entheiligt. 22,27 Di Obere in sinere Middi sin we reißendi Wöelf, Bluet zue vugieße un Mensche umzbringe um ihra Habgier wägä. 22,28 Un sini Prophete schtriche ne mit Tünche driba, hän Truggsichta un wahrsage ne Lug; sie sage: «Eso sait Gott dr HERR», wo doch dr HERR gar nigs gsait het. (a) 22,29 S Volk vum Land ebt Gwalt; sie raube druf los un undadrucke di Arme un Elende un den d Fremdling Gwalt a gege alles Recht. 22,30 Ich ha unda ne gsuecht, ob öbber (ebber) ä Muure zeht un (a) in de Bresche vor ma träte wird fir des Land, dmit ich's nit vunichte mueßt; aba ich fand keine. 22,31 Drum (a) schittete ich mi Zorn (Wuet) iba sie üs, un mit däm Fiir vu minem Grimm machte ich nene ä End un ha so ihr Triebe uf ihr Schädel kumme glo, sait Gott dr HERR.

S 23. Kapitel

23,1 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 23,2 Dü Menschekind, s ware zwei Wieba, Techtare eina Muetter. 23,3 De wäre Hure in Ägypte scho in ihra juged; dert len sie nohch ihre Brüschte griefe un ihri junge Buse alänge. 23,4 Di große hieß Ohola un ihri Schweschta Oholiba. Un ich nimmt sie als Wieba, un sie gibare mir Buebä (Sühn) un Techtare. Ohola isch Samaria un Oholiba Jerusalem.

23,5 Ohola trieb Hurarai hinda minem Rucke un git fir ihri Liebhaba, fir d Assyrer, de zue ihr kumme, 23,6 fir de Schtadthaltr un Hauptlit, de mit Purpur azogä ware, luta jungi hübschi Lit, de uf Rosse rite. 23,7 Un sie buhlt mit tene, luta üserleseni Sehn Assurs, un bi allene, fir de sie brennt, macht sie sich au unrein mit ihre Götze. 23,8 Dozue (a) losst sie au nit vu ihra Hurarai mit d Ägypta, de bi ihr gläge hän in ihra juged un ihri junge Buse begrabscht un schlimmi Hurarai mit ihr triebe hän. 23,9 Do ibagib ich sie in de Hand ihra Liebhaba, d Buebä (Sühn) Assurs, fir de sie brennt hän. 23,10 De deckte ihri Nackedei (Blöße) uf un nähmä ihri Buebä (Sühn) un Techtare wäg; sie selba aba töte sie mit däm Schwert, un sie wird zuem Gschpött unda d Wieba. So hän sie des Gricht an ihr vollzoge.

23,11 Wo aba ihri Schweschta Oholiba des sieht, gibt sie noh viel me we ihri Schweschta un trieb de Hurarai noh schlimma we sie. 23,12 Sie git fir de Buebä (Sühn) Assurs, Schtadthaltr un Hauptlit, de zue ihr kumme, herrlich azogä, luta jungi hübschi Lit, de uf Rosse rite. 23,13 Do luegt ich, daß sie beidi uf d gliche Art unrein wore sin. 23,14 Aba de triebe ihri Hurarai noh wida. Denn sie sähn Bilda vu Männa (Manne) an d Wand in rota Farbe, Bilda vu Chaldäer, 23,15 um ihri Lende girtlet un bunti Turbane uf ihre Häupta (Kepf), ä Bild gwaltiga Kämpfa allisamt, we ebe de Buebä (Sühn) Babels sin, dera Vadaland (Heimet) Chaldäa isch. 23,16 Do git sie fir sie, sobald sie de Bilda sieht, un schickt Laufbursch(Bote) zue nene nohch Chaldäa. 23,17 Un de Buebä (Sühn) Babels kumme zue nare, um bi nare z schlofe, un mache sie unrein mit ihra Hurarai, un sie macht sich unrein mit tene, bis sie ihra med wird. 23,18 Wo sie ihri Hurarai so offe trieb un ihri Schand so enthillt, do wir ich au ihra ibadrissig, we ich ihra Schweschta med wore bi. 23,19 Sie aba trieb ihri Hurarai imma schlimma un het denkt an de Ziit ihra juged, wo sie in Ägypteland zue na Hure wore isch, 23,20 un git fir ihri Liebhaba, dere Brunscht war we de vu d Esel un d Hengschte. 23,21 Un dü sehntescht dich nohch d Unzucht dinere juged, wo de Ägypta nohch dine Brüschte griffe un dini Buse begrabscht.

23,22 Drum, Oholiba, eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will dini Liebhaba, dere wo dü med wore bisch, gege di ufschtoh losse un will sie vu iba all her gege di zsämmebringe, 23,23 nämlich de Buebä (Sühn) Babels un alli Chaldäa, de vu Pekod, Schoa un Koa un alli Assyrer mit tene, de scheni jungi Mannschaft, luta Schtadthaltr un Hauptlit, Ritta un Edli, de alli uf Rosse rite. 23,24 Un sie wäre iba di kumme, grischtet mit Rössa un Kärre un mit viel Kregsvolk un wäre di ringsum belagere mit große un kleine Schilda un Helme. Däne will ich d Rechtsfall vorlege, daß sie dich richte solle nohch ihrem Recht. 23,25 Ich will mi Eifa gege di richte, daß sie unbarmherzig an dir handle solle. Sie solle dir Nase un Ohre abschniedä, un was vu dir ibrigbliebt, soll durchs Schwert falle. Sie solle dini Buebä (Sühn) un Techtare wägnähme un, was vu dir ibrigbliebt, mit Fiir vubrenne. 23,26 Sie solle dir dini Kleida üszeh un di Schmuck wägnähme. 23,27 So will ich dinere Unzucht un dinere Hurarai, de dü sit Ägypteland triebsch, ä End mache, daß dü dini Auge nimmi nohch ne ufhebsch un an Ägypte nimmi denke sollsch.

23,28 Denn eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will di däne priesge, däne dü feind wore un dere wo dü med bisch. 23,29 De solle we Feinde (Gegna) mit dir umgo un alles nähmä, was dü kauft hesch, un di nackt un bloß liege losse. Do soll de Schande dinere Hurarai un di Unzucht un di Buhlerai ufdeckt wäre. 23,30 Des soll dir adoe wäre um dinere Hurarai wägä, de dü mit d Heide triebe hesch, wel dü dich mit ihre Götze unrein gmacht hesch. 23,31 Dü bisch uf d Wäg dinere Schweschta gange, drum gib ich dir au ihr Kelch in d Hand.

23,32 Eso sait Gott dr HERR: Dü muesch d Kelch dinere Schweschta trinke, so def un wiet da (er) isch; dü sollsch zue so großem Schpott un Hohn wäre, daß ses unerträglich si wird. 23,33 Dü muesch di (a) mit schtarkem Trank un Kumma volltrinke; denn dr Kelch dinere Schweschta Samaria isch ä Kelch vum Graue un Entsetze. 23,34 Den muesch dü bis zue Neige üstrinke, dnohch d Scherbe üsschlürfe un di Buse vurieße; denn ich ha´s gsait, sait Gott dr HERR. 23,35 Drum sait Gott dr HERR: Wel dü (a) mich vugässä un mich rüssgworfe hesch, so trag etze au dü di Unzucht un di Hurarai!

23,36 Un dr HERR sait zue ma (mir): Dü Menschekind, willsch dü nit Ohola un Oholiba richte? (a) Zeige ne ihri Greueltate: 23,37 we sie Ehebruch triebe un Bluet vuschittet un de Ehe broche hän mit ihre Götze; un (a) we sie ne noh dzue ihri Kinda, de sie mir gibore hän, zuem Fraß brocht hän. 23,38 Ibades hän sie mir des adoe: sie hän noh am gliche Dag (a) mi Heiligtum urein gmacht un mini Sabbate entheiligt. 23,39 Denn wo sie ihri Kinda d Götze gschlachtet hän, gehn sie noh am gliche Dag in mi Heiligtum, s zue entheilige. Lueg, so hän sie´s in minem Huus triebe. 23,40 Sie hän sogar Laufbursch(Bote) gschickt nohch Männa, de üs ferne Lända kumme solle. Un lueg, wo sie kumme, do hesch dü dich badet un gschminkt un schmicktescht di mit Gschmeide nene z Ehre 23,41 un saßesch uf nem herrliche Polschta, un ä Disch war dvor hergrichtet; druf legtescht dü mi Räuchawerk un mi El. 23,42 Un s erhob sich in dr Schtadt ä großes Freudegschrei iba de Männa, wel solch ä Mengi vu Mensche herbrocht wore sin üs Saba, üs dr Wüschte, un sie gän nene Gschmeide an ihri Ärm un scheni Kronene uf ihri Kepf. 23,43 Ich aba ha denkt: Sie isch des Ehebrechen gwohnt vu alters her, sie ka des Hure nit losse. 23,44 Denn ma goht zue ihre, we ma zue einare Hure goht; so goht ma zue Ohola un Oholiba, d zuchtlose Wieba. 23,45 Drum wäre Grechti Männa (Manne) sie richte (a) nohch rem Recht, des fir Ehebrecherinne un fir Mördainne gilt; denn sie sin Ehebrecherinne, un ihri Händ (Pfode) sin volla Bluet.

23,46 Denn eso sait Gott dr HERR: Ma brueft ä Vusammlig gege sie i un git sie als Raub un Beute frai, 23,47 daß de Lit sie schteinige un mit ihre Schwerter erschteche un ihri Buebä (Sühn) un Techtare umbringe un ihri Hiisa mit Fiir vubrenne. 23,48 So will ich d Unzucht im Land ä End mache, daß alli Wieba sich warne losse un nit noh solchi Unzucht den. 23,49 Un ma wird de Schtrof fir äiri Unzucht uf äich lege, un ihr sollt trage, was ihr mit äire Götze gsindigt hän, un sollt kund werde, daß ich Gott dr HERR bi.


S 24. Kapitel

S Glichnis vum roschtige Hafe

24,1 Un s isch des Wort des HERRN zue mir kumme (a) im ninte Johr am zehnte Dag vum zehnte Monet: 24,2 Dü Menschekind, schrib dir dän Dag uf, ja, ebe dän Dag; denn dr Kenig vu Babel het sich an ebe däm Dag vor Jerusalem glageret. 24,3 Un gib däm Huus vum Widaschpruch ä Glichnis un sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: Setz (a) ä Hafe uf, setz nen uf un gieß Wassa inä! 24,4 Doe Fleisch inä, luta gueti Schtickli, Lende un Schulta, un fill nen mit d beschte Knoche. 24,5 Nimm des Beschte vu d Herde un schicht Holzscheite drunda un loß de Schtickli tichtig siede un au de Knoche drin guet koche.

24,6 Drum sait Gott dr HERR: (a) (b) Wehe dr Schtadt volla Bluetschuld, de nem Hafe glicht, an däm Roscht sitzt un nit abgo will! Nimm ä Schtuck nohch rem andere üsä un los nit drum, wel zerscht üsä soll. 24,7 Denn des Bluet, des sie vuschittet hän, isch noh in ihra Middi; uf d nackte Felse un nit uf fem Bode hän sie´s vuschittet, (a) (b) so daß ma's mit Erde hät zuedecke kenne. 24,8 Un ich ha sie dorum des Bluet uf d nackte Felse schiitte glo, dmit´s nit zuegedeckt wird, so daß d Zorn iba sie kummt un´s grächt wird.

24,9 Dorum sait Gott dr HERR: Wehe, dü Schtadt volla Bluetschuld, au ich will d Holzschtoß groß mache! - 24,10 Trage nur viel Holz her, bringe des Fiir zuem Lodere, koche des Fleisch gar un gieße de Brühe üs, daß de Knochen abrenne; 24,11 schtelle d Hafe leer uf d Gluet, dmit da (er) heiß wird un si Erz gleht un sini Dreck schmilzt un si Roscht abgoht! 24,12 Aba so arg (söll) dr Hafe gleht, will doch d schtarke Roscht vu nem im Fiir nit abgo. - 24,13 Wel dü durch Unzucht dich dreckig gmacht hesch un nit sufa worde bisch vu dinem Dreck, obwohl ich dich ha sufa mache welle, dorum sollsch dü etze nit wida sufa wäre, bis (a) mi Wuet sich an dir abkehlt het. 24,14 Ich, dr HERR, ha´s gsait! S wird kumme, ich will's doe un nit säume. (a) Ich will nit schone, un s wird mi nit reue; sundern sie solle dich richte, we dü gläbt un doe hesch, sait Gott dr HERR. 24,15 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 24,16 Dü Menschekind, lueg, ich will dir dina Auge Fräid (Freud) nähmä durch ä pletzliche Tod. Aba dü sollsch nit klage un nit hiile un keini Träne vugeße. 24,17 Heimlich darfsch dü jommere, aba keini Totenklage hebe, sundern dü sollsch di Kopfbund alege un dini Schoeh azege; dü sollsch (a) di Bart nit vuhiille un nit des (b) Brot dr Truur ässä.

24,18 Un wo ich am Morge zuem Volk gschwätzt ha, schtirbt ma am Obend mi Wieb. Un ich doet am andere Morge, was ma bifohle war. 24,19 Un des Volk sait zue ma (mir): Willsch dü uns nit erkläre, was des fir uns bediitet, was dü doesch? 24,20 Un ich sag zue nene: Dr HERR het mit ma (mir) gschwätzt un gsait: 24,21 Sag däm Huus Israel: Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will mi Heiligtum, äiri herrlichi Zueflucht, de Fräid (Freud) äira Auge, des Vulange äira Herze, entheilige, un äiri Buebä (Sühn) un Techtare, de ihr dert zrucklo muesse haä, wäre durchs Schwert falle. - 24,22 Do wäre ihr dann (dnoh) doe, we ich´s doe ha: äire Bärt wäre ihr nit vuhiille un nit des Brot dr Truur ässä, 24,23 sundern den äiri Kopfbünd uf äirem Schädel bhalte un äiri Schoeh an d Feß; ihr wäre nit klage un nit hiile, sundern (a) in äira Schuld vugoh un undaänanda jommere. - 24,24 So soll Hesekiel fir äich (a) ä Wahrzeiche si, daß ihr doe wäre, we er´s doe het, wenn´s etze kumme wird. Dann (Dnoh) den ihr kund werde, daß ich Gott dr HERR bi.

24,25 Un dü, Menschekind, isch´s nit so? An däm Dag, an däm ich vu nene ihri Zueflucht un ganzi Wunne nimm, d Fräid (Freud) ihra Auge un des Vulange ihra Herze, dzue ihri Buebä (Sühn) un Techtare, 24,26 ja, an däm Dag wird (a) eina, wo gflohe isch, zue dir kumme un dir's kunddoe. 24,27 An däm Dag wird di Muul (Gosch) ufdoe wäre, wenn der kummt, der wo gflohe isch, so daß dü schwätze kasch un nimmi schtumm bisch; un dü wirsch fir sie ä Wahrzeiche si, daß sie kund werde, daß ich dr HERR bi.


S 25. Kapitel

Gottes Gricht iba de Nochbere Judas

25,1 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe (kumme): 25,2 (a) (b) (c) Dü Menschekind, richt di Gsicht ( Visasch ) gege de Ammonita un weissag gege sie 25,3 un sag zue d Ammonita: Häre des Wort Gottes des HERRN! Eso sait Gott dr HERR: (a) Wel ihr iba mi Heiligtum rueft: "Ha! s isch vuschandelt(entwaiht)!" un (b) iba des Land Israels: «S isch vuweschtet!» un iba des Huus Juda: «S isch wäggfihrt!», 25,4 drum lueg, ich will di d Sehn vum Oschte ibage, daß sie ihri Zeltderfa in dir ufschlen un ihri Wohnige in dir bäue solle; sie solle dini Fricht ässä un di Milch trinke. 25,5 Un ich will Rabba zue na Kameltrift mache un des Land vu d Ammonita zue na Schofhürde, un ihr sollt kund werde, daß ich dr HERR bi. 25,6 Denn eso sait Gott dr HERR: Wel dü in d Händ (Pfode) geklatscht un mit d Feß gschtampft un iba des Land Israels vu ganzem Herze so höhnisch dich gfräit hesch, 25,7 drum lueg, ich will mi Hand gege dich üsschtrecke un dich d Velka zuer Beute ge un dich üs d Natione üsrotte un üs d Lända üslesche un dich vunichte; un dü sollsch kund werde, daß ich dr HERR bi.

25,8 Eso sait Gott dr HERR: Wel Moab un Seïr schwätze: «Lueg, des Huus Juda isch nigs anderes als alli Velka!» , 25,9 lueg, so will ich de Berghäng Moabs bloßlege, daß ses ohni Schtädt isch in sinem ganze Biet (Gäu, Gau), ohni d Schtolz vum Land: Bet-Jeschimot, Baal-Meon un Kirjatajim, 25,10 un will´s d Sehn vum Oschte zuem Erbe ge, zuem Land vu d Ammonita dzue, so daß ma an sie nimmi denke wird unda d Velka. 25,11 Un ich will des Gricht ergoh losse iba Moab, un sie solle kund werde, daß ich dr HERR bi.

25,12 Eso sait Gott dr HERR: Wel sich Edom am Huus Juda grächt un sich schwer vuschuldet het mit sinere Rache, 25,13 drum sait Gott dr HERR: Ich will mi Hand üsschtrecke gege Edom un will vu nem üsrotte Mensch un Vieh un will´s wescht mache vu Teman bis nohch Dedan, un sie solle durchs Schwert falle. 25,14 Un ich will mich an Edom rächen durch mi Volk Israel, un sie solle mit Edom umgo nohch minem Zorn un Wuet, daß sie mi Vugeltig erfahre solle, sait Gott dr HERR. 25,15 (a) (b) (c) Eso sait Gott dr HERR: Wel de Philista sich grächt un mit beschtändigem Haß so höhnisch Rache geebt hän zuem End vu minem Volk, 25,16 drum sait Gott dr HERR: Lueg, ich will mi Hand üsschtrecke gege de Philista un will de Kreter üsrotte un will umbringe, de ibrigbliebe sin am Ufa vum Meer, 25,17 un will bittari Rache a nene ebe un sie mit Wuet schtrofe, daß sie kund werde solle, daß ich dr HERR bi, wenn ich Vugeltig a nene eb.


S 26. Kapitel

S Gricht iba Tyrus

(vgl. Am 1,9.10; Jes 23)

26,1 Un s isch gschehe im elfte Johr am erschte Dag vum erschte Monet, do isch des HERRN Wort zue mir kumme: 26,2 Dü Menschekind, wel Tyrus sait iba Jerusalem: «Ha! (a) de Pforte dr Velka isch vubroche; etze flegt s mir zue; i (ich) wär etzed rich wäre, wel Jerusalem wescht lit!», 26,3 drum sait Gott dr HERR: Lueg, ich will an dich, Tyrus, un will vieli Velka gege dich ruffihre, we des Meer sini Wellä herfihrt. 26,4 De solle de Muurene vu Tyrus himache un sini Türm abbrechen; ja, ich will sogar si Erde vu nem wägfäge un will ä nackte Fels üs nem mache, 26,5 ä Platz im Meer, an däm ma Fischnetza ufschpannt; denn ich ha´s gsait, sait Gott dr HERR, un s soll d Velka zuem Raub wäre. 26,6 Un sini Tochtaschtädt uf däm Festland soll mit däm Schwert gschla wäre, un sie solle kund werde, daß ich dr HERR bi.

26,7 Denn eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will iba Tyrus kumme losse (a) Nebukadnezar, d Kenig vu Babel, vu Norde her, d (b) Kenig dr Kenige, mit Rössa, Kärre, Rita un nem große Heer. 26,8 Sella soll dini Tochtaschtädt uf däm Festland mit däm Schwert schla; aba gege dich wird da (er) Bollwerke ufrichte un ä Wall gege dich ufschitte un ä Schilddach gege dich ufschtelle. 26,9 Na (Er) wird mit Schturmböck dini Muurene umwerfe un dini Türm mit sinene Werkziig iriße. 26,10 Vu sinene Gäul (Pferde) wird Schtaub dich zuedecke. Dini Muurene wäre bebe vum Gwimmel vu sinene Ross, Kärre un Rita, wenn na (er) in dini Doore idringt, we ma idringt in ä erschtirmti Schtadt. 26,11 Na (Er) wird mit d Hufe vu sinene Ross alli dini Gassene zerschtampfe. Di Volk wird da (er) mit däm Schwert erschlage un dini schtolze Schteimol uf d Bode riße. 26,12 Sie wäre dini Schätz raube un dini Handelsgeta plindere. Dini Muurene wäre sie abbreche un dini schene Hiisa iriße un wäre dini Schtei (Wackes) un de Balkä un d Schutt ins Meer werfe. 26,13 Un ich will däm Töne diner Leda ä End mache, un d Klang dinere Harfe soll ma nimmi härä. (a) 26,14 Un ich will ä nackte Fels üs dir mache, ä Platz, a däm ma Fischnetza ufschpannt, un dü sollsch nit wida ufbaut wäre. Denn ich bi dr HERR, der wo des sait, sait Gott dr HERR.

26,15 Eso sait Gott dr HERR gege Tyrus: Was gilt's? D Insle wäre bebe, wenn dü falle wirsch mit Geblär un dine Vuwundete schtöhne wäre un des Schwert morde wird in dinere Middi. 26,16 Alli Firschte am Meer wäre vu ihrem Thron rabschtiege un ihri Oberkleida ablege un ihri bunte Gwända üszeh un wäre in Truurkleida go un uf dr Erde hocke un imma vu naiem zittere un sich entsetze iba dich. 26,17 Sie wäre iba dich ä Klageled aschtimme un vu dir sage: Ach, we bisch dü zgrund gange, dü berehmti Schtadt, de dü am Meer gläge bisch un so mächtig warsch uf däm Meer samt dina Iwohna, daß sich des ganze Land vor dir firchte het muesse! 26,18 Etze entsetze sich de Insle am Dag vu dinem Fall, un de Insle im Meer vuschrecke iba di Undagang.

26,19 Denn eso sait Gott dr HERR: Ich will dich zue na vuödete Schtadt mache glich d Schtädt, in däne nemads wohnt, un will ä großi Flut iba di kumme losse, daß hochi Welle dich zuedecke, 26,20 un will di (a) (b) (c) nabschtoße zue däne, de in d Gruebe gfahre sin, zuem Volk vu d Vorziit. Ich will di huuse losse in d Defi unda dr Erde zwische d Trimma dr Vorziit bi däne, de in d Gruebe gfahre sin, daß dü kei Wohnig un kei Platz me hesch im Land dr Lebändige; 26,21 ja, tödlicha Angscht gib ich dich pris, daß ses üs isch mit dir un ma dich ne me findet, wenn ma nohch dir suecht, sait Gott dr HERR.


S 27. Kapitel

Klageled iba Tyrus

(vgl. Jes 23)

27,1 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 27,2 Dü Menschekind, schtimm ä Klageled a iba Tyrus 27,3 un sag zue Tyrus: De dü wohnsch am Igang zuem Meer un fir de Velka mit vieli Insle Handel triebsch! Eso sait Gott dr HERR: (a) Oh Tyrus, dü saisch: I (Ich) bi de Allaschenschti! 27,4 Di Biet (Gäu, Gau) lit midde im Meer, un dini Bäulit häen di ufs allaschenschte baut. 27,5 Sie hän all di Plankewerk üs Zypressenholz vum (a) Senir gmacht un de Zedere vum Libanon gholt, um dini Maschtbäum drus z mache; 27,6 dini Ruda hän sie üs Eichene vu Baschan gmacht un dini Wänd mit Elfebei täfelt, gfaßt in Buchsbaumholz vu d Gschtade vu d Kittäer. 27,7 Dini Segel ware beschti bunti Lienwand üs Ägypte als di Kennzeiche, un dini Deckene ware blaue un rote Purpur vu d Gschtade (a) Elischas. 27,8 Dini Edle vu Sidon un Arwad ware dini Rudaknechte, un de kundigschte Männa (Manne) vu Tyrus hesch dü als dini Steuerlit. 27,9 Dini Älteschte vu (a) (b) Gebal un sini Kundigschte mueßte dini Riss abdichte. Alli Seeschiff un ihri Schiffslit find sich bi dir i, um mit dinare Ware Handel z triebä. 27,10 Perser, Lyder un Libyer ware di Kregsvolk; ihri Schilde un Helme hängte sie bi dir uf; sie ware di Schmuck. 27,11 D Männa (Manne) vu Arwad ware in dinem Heer rings uf dine Muurene un ware Wächta uf dine Tirm. Sie hän ihri Schilde ringsum an dini Muurene ufghängt un hän di so schen gmacht.

27,12 Tarsis het fir dich Handel triebe mit arg viel Gabe alla Art un Silba, Ise, Zinn un Bläi uf dini Märkt brocht. 27,13 Jawan, (a) Tubal un Meschech hän mit dir gfeilscht un Sklave un Geräte üs Kupfa als Ware brocht. 27,14 De Lit vu Togarma hän dir Ross un Ritpferde un Muulesel uf dini Märkt brocht. 27,15 De Lit vu Rhodos sin dini Händla gsi, un vieli Insle hän Handel mit dir triebe; sie hän mit Elfebei un Ebeholz zahlt. 27,16 De Edomiter hän vu Vielem kauft, des dü gfertigt hesch, un hän Malachit, Purpur, bunti Schtoffe, fäini Lienwand, Koralle un Rubine uf dini Märkt brocht. 27,17 Juda un des Land Israel hän mit dir gfeilscht un hän Weize üs Minnit, Fiege, Honig, El un Harz als Ware brocht. 27,18 Damaskus het vu Vielem kauft, des dü gefertigt hesch, vu arg viele Sache alla Art gege Wi vu Helbon un gege Wulle vu Zahar. 27,19 Wedan un Jawan hän vu Usal uf dine Märkt gformtes Ise, Zimt un Kalmus brocht; de sin als Ware kumme. 27,20 Dedan het mit dir gfeilscht mit Deckene zuem Rite. 27,21 Arabien un alli Firschte vu (a) Kedar hän mit dir Handel triebe mit Schof, Widder un Böck. 27,22 D Kauflit üs (a) Saba un Ragma hän mit dir gfeilscht; d beschte Balsam un Edelschtei alla Art un Gold hän sie uf dini Märkt brocht. 27,23 Haran un Kanne un Eden samt d Kauflit üs Assur un ganz Medien hän mit dir gfeilscht. 27,24 Sie ware dini Händla mit Prachtgwända, mit Mäntel vu Purpur un bunte Schtoffe, mit Debbicke vu Purpur, mit gflochtene un drillte Seila im Handel mit dir. 27,25 Tarsisschiffe ware de Käufa dinere Ware. So bisch dü sehr (söll) rich un herrlich wore midde im Meer. 27,26 Dini Ruederer hän di uf di hohe See gfihrt; aba ä Oschtwind wird dich midde uf däm Meer zerschmettere, 27,27 so daß di Richtum, di Handelsguet, dini Ware, dini Schiffslit, dini Steuerlit, dini Zimmalt, dini Händla un alli dini Kregslit un alles Volk in dir midde uf däm Meer umkumme wäre am Dag vu dinem Fall. 27,28 Do wäre de Gstade beben vum Gschrei (Geblär) dinere Steuerlit. 27,29 Un alli, de des Rueda fihre, de Schiffslit, alli Seefahra wäre vu ihre Schiffe rabschtiege, sie wäre an Land go 27,30 un lut iba dich bläche un ganz sehr (söll) klage, Schtaub uf ihri Kepf werfe un sich in dr Asche wälze. 27,31 Sie wäre sich kahl schere dinetwege un Säck alege un vu Herz ganz arg um dich hiile un truuere. 27,32 S wäre au ihri Kinda ä Klageled iba dich aschtimme un um dich klage: Ach! Wer isch je uf däm Meer so schtill wore we Tyrus? 27,33 Wo dü di Handel uf däm Meer triebt hesch, do machsch dü vieli Lända satt, mit all dine Sache un Ware hesch dü de Kenig uf d Erde rich gmacht. 27,34 Etze aba bisch dü vuschmettat, wäg vum Meer in defi Wassa gfloge (gschtirzt), daß di Handelsguet un all di Volk in dir umkumme isch. 27,35 Alli, de uf d Insle huuse, erschrecke iba dich, un ihri Kenig entsetze sich un luege jämmalich drii. 27,36 Dini Kauflit unda d Velka zische iba dich, daß dü (a) so pletzlig undagange bisch un nit me ufkumme kasch.


S 28. Kapitel

S Gricht iba d Kenig vu Tyrus

28,1 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 28,2 Dü Menschekind, sag däm Firschte zue Tyrus: Eso sait Gott dr HERR: Wel sich di Herz ibahebt un sait: «I (Ich) bi ä Gott, i (ich) hock uf nem Göttasitz midde im Meer», während dü doch ä Mensch un nit Gott bisch; trozdäm ibahebt sich di Herz, als wär´s vumä Gottes Herz, - (a) (b) ( c ) 28,3 lueg, dü hebsch di fir schlaua als we (a) (b) Daniel, daß dir nigs vuborge isch, 28,4 un durch di Schläui un di Vuschtand hesch dü dir Macht kauft un Schätz vu Gold un Silba gsammlet 28,5 un hesch in dinere große Gschytheit durch di Handel di Macht vumehrt; etze bisch dü so schtolz wore, wel dü so mächtig bisch; - 28,6 drum sait Gott dr HERR: Wel sich di Herz ibahebt, als wär´s vumä Gottes Herz, 28,7 drum lueg, ich will Fremdi iba dich schicke, de Gwalttätigschte unda d Velka; (a) de solle ihr Schwert zücke gege di scheni Gschytheit un solle di Glanz entweihe. 28,8 Sie solle di (a) rundaschla in d Gruebe, daß dü d Tod vumä Erschlagene schtirbst midde uf däm Meer. 28,9 Was gilt's, wirsch dü dann (dnoh) vor dine Henka noh sage: «I (Ich) bi Gott», während dü doch nit Gott bisch, sundern ä Mensch un in d Hand dinere Henka? 28,10 Dü sollsch d Tod vu Unbschnittene schterbe durch de Hand vu Fremde; denn ich ha´s gsait, sait Gott dr HERR.

Klageled iba d Kenig vu Tyrus

28,11 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 28,12 Dü Menschekind, (a) schtimm ä Klageled a iba d Kenig vu Tyrus un sag zue nem: Eso sait Gott dr HERR: Dü warsch des Abbild dr Vollkommeheit, volla Gschytheit un ganz schen. 28,13 In Eden warsch dü, im (a) (b) Garte Gottes, gschmickt mit Edelschtei jeda Art, mit Sarder, Topas, Diamant, Türkis, Onyx, Jaspis, Saphir, Malachit, Smaragd. Vu Gold war de Arbet dinere Ohrring un vum Perleschmuck, den wo dü trage hesch; am Dag, wo dü gschaffe worde bisch, wurde sie gmacht. 28,14 Dü warsch ä glänzende, schirmende Cherub, un uf d heilige Berg ha ich dich gsetzt; ä Gott warsch dü un wandeltesch inmidde dr fiirige Schtei (Wackes). 28,15 Dü warsch ohni Tadel in dinem Doe vu däm Dag a, wo dü gschaffe worde bisch, bis an dir Missetat gfunde wore isch. 28,16 Durch di große Handel wurdesch dü volla Frevel un hesch di vusindigt. Do ha ich dich vum Berg Gottes vuschtoße un dich üstilgt, dü schirmende Cherub, wäg üs d Middi vu d fiirige Schtei (Wackes). 28,17 Wel sich di Herz erhob, daß dü so schen warsch, un dü dini Gschytheit vudorbe hesch in all dinem Glanz, drum ha ich dich uf d Boden gschtirzt un ä Schauschpiel üs dir gmacht vor d Kenige. 28,18 Wel dü mit dinere große Missetat durch unrechte Handel di Heiligtum vuschandelt(entwaiht) hesch, drum ha ich ä Fiir üs dir vorbreche losse, des dich gfräßä het un zue Asche gmacht het uf dr Erde vor alle Auge. 28,19 Alli, de dich kennt hän unda d Velka, hän sich iba dich vuschrecke, daß dü (a) so pletzlig undagange bisch un nimmi ufkumme kasch.

S Gricht iba Sidon

28,20 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 28,21 Dü Menschekind, richt di Gsicht ( Visasch ) gege (a) Sidon un weissag gege de Schtadt 28,22 un sag: Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will an dich, Sidon, un will mi Herrlichkeit erwiese in dinere Middi, dmit ma kund werde soll, daß ich dr HERR bi, wenn ich des Gricht iba de Schtadt ergoh loss un a nare zeig, daß ich heilig bi. 28,23 Un ich will Pescht un Bluetvugeße in ihri Gasse schicke, un iba all soll in ihr vum Schwert Erschlageni liege, un sie soll kund werde, daß ich dr HERR bi. 28,24 Un fortan soll fir des Huus Israel vu all sinene feindselige Nochbere ringsum kei Dorn ibrigbliebe, s z schtäche, un kei Gschtrüpp, nem weh z doe, dmit sie kund werde, daß ich Gott dr HERR bi.

Israels Heil noh rem Gricht

28,25 Eso sait Gott dr HERR: Wenn ich des Huus Israel wida sammle üs d Velka, unda de sie vudeilt sin, so will ich a nene vor d Auge dr Heide zeigä, daß ich heilig bi. Un sie solle huuse in ihrem Land, des ich minem Knecht Jakob ge ha, 28,26 un solle drin sicha huuse un Hiisa baue (bäue) un Wiberge pflanze. Ja, sicha solle sie huuse, wenn ich des Gricht ergoh loss iba alli ihri Feinde (Gegna) rings um sie her, un sie solle kund werde, daß ich, dr HERR, ihr Gott bi.

S 29. Kapitel

S Schicksal Ägyptens

(vgl. Jes 19,20; Jer 46)

29,1 Im zehnte Johr am zwölfte Dag vum zehnte Monet isch des HERRN Wort zue mir kumme: 29,2 Dü Menschekind, richt di Gsicht ( Visasch ) gege d Pharao, däm Kenig vu Ägypte, un weissag gege nen un gege ganz Ägypteland. 29,3 Schwätz un sag: Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will an dich, Pharao, dü Kenig vu Ägypte, dü große (a) Drache, der dü in dinem Schtrom liegsch un saisch: «Dr Schtrom isch mir, un ich ha nen mir gmacht." 29,4 Aba ich will dir ä Hogä ins Muul lege un d Fisch in dinem Schtrom an dini Schuppe hänge un will di üs dinem Schtrom rüszehe samt alle Fisch in dinem Schtrom, de an dine Schuppe hänge. 29,5 Ich will di un alli Fisch üs dinem Schtrom in d Wüschte werfe; dü wirsch ufs Land flege un nit wida ufgläse un gsammlet wäre, sundern ich gib di d Tiere uf däm Land un d Vegel vum Himmel zuem Fraß. 29,6 Un alli, de in Ägypte huuse, soll kund werde, daß ich dr HERR bi.

Wel dü däm Huus Israel ä (a) Rohrschtock gsi bisch - 29,7 wenn sie dich mit dr Hand afaßte, so brachsch dü un schtachsch sie in d Site; un wenn sie sich uf dich lehnte, so brachsch dü üsänanda, un alli Hiiftene wankte -, 29,8 drum sait Gott dr HERR: Lueg, ich will des Schwert iba dich kumme losse un Mensch un Vieh in dir üsrotte. 29,9 Un Ägypteland soll zue na Wüschte un Öd wäre, un sie solle kund werde, daß ich dr HERR bi.

Wel dü saisch: «Dr Schtrom isch mir, un ich bi's, der wo nen gmacht het», - 29,10 drum lueg, ich will an dich un an dini Wassaflüß un will Ägypteland zue na Wüschte un Öd mache (a) vu Migdol bis nohch Syene un bis an de Grenze vu Kusch, 29,11 daß (a) vierzig Johr lang soll nit Mensch noh Tier des Land durchzehe odr drin huuse. 29,12 Denn ich will Ägypteland zue na Wüschte mache inmidde vuweschteta Lända un ihri Schtädt in Trimma liege losse inmidde vuweschteta Schtädt vierzig Johr lang un will de Ägypta vustraije unda de Velka, un in de Lända will ich sie vujage.

29,13 Denn eso sait Gott dr HERR: Wenn de vierzig Johr um si wäre, will ich de Ägypta wida sammle üs d Velka, unda de sie vudeilt wäre solle, 29,14 un will des Gschick (Los) Ägyptens wende un sie wida ins Land Patros bringe, in ihr Vadaland (ihri Heimet); aba sie solle dert nur ä kliens Kenigrich si. 29,15 Sie solle kleina si als anderi Lända un nimmi sich erhebe iba de Velka, un ich will sie gring mache, daß sie nit iba de Velka herrsche solle, 29,16 dmit sich des Huus Israel nimmi uf sie vulosst un sich dmit vusindigt, wenn´s sich an sie hängt; un sie solle kund werde, daß ich Gott dr HERR bi.

Ägypte als Lohn fir Nebukadnezar

29,17 Un s isch gschehe im siebenezwanzigschte Johr am erschte Dag vum erschte Monet, do isch des HERRN Wort zue mir kumme: 29,18 Dü Menschekind! Nebukadnezar, dr Kenig vu Babel, het si Heer in härte Denscht vor Tyrus schaffe losse, so daß alli Häupta (Kepf) kahl wäre un alli Schultare wund griebe ware; un doch isch nem noh sinem Heer nit all de Arbet vor Tyrus blohnt worde. 29,19 Drum sait Gott dr HERR: Lueg, ich will Nebukadnezar, däm Kenig vu Babel, Ägypteland ge, daß sa (er) all ihr Guet wägnähme un sie üsraube un plindere soll, dmit da (er) sinem Heer d Sold git. 29,20 Zum Lohn fir de Arbet, de na (er) vor Tyrus doe het, will ich nem des Land Ägypte ge; denn sie hän fir mich gschafft, sait Gott dr HERR. (a) 29,21 Zur selbe Ziit will ich däm Huus Israel wida Macht ge un will di Muul (Gosch) unda ne ufdoe, dmit sie kund werde, daß ich dr HERR bi.

S 30. Kapitel

Dr Schturz Ägyptens

30,1 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 30,2 Dü Menschekind, weissage un sag: Eso sait Gott dr HERR: Hiile! Wehe, was fir ä Dag! 30,3 Denn d Dag isch nooch, ja, (a) (b) des HERRN Dag isch nooch, ä finschtare Dag; de Ziit dr Heide kummt. 30,4 Un des Schwert soll iba Ägypte kumme, un Kusch wird erschrecke, wenn de Erschlagene in Ägypte falle un si Richtum wäggnumme un sini Grundfeschte igrisse wäre. 30,5 Kusch un Put un Lud mit allalei fremdem Volk un Kub un ihri Vubündete solle mit tene durchs Schwert falle. (a)

30,6 Des sait dr HERR: Alli, de Ägypte schtütze, meße falle, un sini schtolzi Macht mueß runda. (a) Vu Migdol bis nohch Syene solle sie durchs Schwert falle, sait Gott dr HERR. 30,7 Un sie solle inmidde vuweschtete Lända zue na Wüschte wäre un ihri Schtädt inmidde vuweschtete Schtädt in Trimma liege, 30,8 dmit sie kund werde, daß ich dr HERR bi, wenn ich Fiir an Ägypte leg, so daß alli, de nene helfe, znicht wäre. 30,9 Zue d selbe Ziit wäre Laufbursch(Bote) vu mir üszeh in Schiffe, (a) um Kusch z schrecke, des etzed so sicha isch, un s wird ä Angscht iba sie kumme am Dag Ägyptens; denn lueg, er kummt gwiß.

30,10 Eso sait Gott dr HERR: Ich will däm Richtum Ägyptens ä End mache durch Nebukadnezar, däm Kenig vu Babel. 30,11 Er un si Volk, (a) de Gwalttätigschte unda d Velka, wäre herbrocht wäre, um des Land zue vuderbe, un wäre ihri Schwerta zeh gege Ägypte, daß des Land iba all voll Erschlagena lit. 30,12 Un (a) ich will de große Bäch üstrockne un des Land an besi Lit vukaufe un will des Land un was drin isch durch Fremdi vuweschte losse. Ich, dr HERR, ha´s gsait.

30,13 Eso sait Gott dr HERR: Ich will vu Memfis de Götze üsrotte un de Abgötta vutilge, un Ägypte soll kei Firschte me ha, un ich will Angscht iba Ägypteland bringe. 30,14 Ich will Patros zue na Wüschte mache un a Zoan Fiir lege un des Gricht iba (a) No ergoh losse 30,15 un will mi Wuet üsschitte iba Sin, de Festig Ägyptens, un will d Richtum vu No vunichte. 30,16 Ich will Fiir an Ägypte lege, un Sin soll´s angscht un bang wäre, un No soll erobert un Nof jede Dag vuängschtigt wäre. 30,17 Di jung Mannschaft vu On un Pi- Beset solle durchs Schwert falle un de Wieba gfange wäggfihrt wäre. 30,18 In (a) Tachpanhes wird sich d Dag vudunkle, wenn ich dert des Zepta Ägyptens vubrech un sini schtolzi Macht ä End nimmt. D Schtadt wird mit Wolke bedeckt wäre, un ihri Techtare wäre gfange wäggfihrt wäre. 30,19 Un ich will des Gricht iba Ägypte ergoh losse, dmit sie kund werde, daß ich dr HERR bi.

D Arm vum Pharao un d Arm Nebukadnezars

30,20 Un s isch gschehe im elfte Johr am siebte Dag vum erschte Monet, do isch des HERRN Wort zue mir kumme: 30,21 Dü Menschekind, ich ha d Arm vum Pharao, vum Kenig vu Ägypte, vubroche, un lueg, er isch nit vubunde worde, daß sa (er) wida heile kennt, au nit mit Bindene umwickelt, daß sa (er) wida schtark wird un ä Schwert fasse kennt. 30,22 Drum sait Gott dr HERR: Lueg, ich will an d Pharao, d Kenig vu Ägypte, un will sini Ärm vubreche, d gsunde un d vubrochene, daß nem des Schwert üs d Hand flege mueß, 30,23 un will de Ägypta unda d Velka vustraije un in d Lända vujag. 30,24 Aba de Ärm vum Kenig vu Babel will ich schtärke un nem mi Schwert in d Hand ge un will de Ärm vum Pharao vubreche, daß sa (er) vor rem schtöhne soll we ä tödlich Vuwundete. (a) 30,25 Ja, ich will de Ärm vum Kenig vu Babel schtärke, aba de Ärm vum Pharao solle sinke, dmit sie kund werde, daß ich dr HERR bi, wenn ich mi Schwert däm Kenig vu Babel in d Hand gib, dmit er's gege Ägypteland zuckt, 30,26 un ich de Ägypta unda d Velka vustraije un in d Lända vujag, dmit sie kund werde, daß ich dr HERR bi.

S 31. Kapitel

D Pharao - ä gschtirzte Zederbaum

31,1 Un s isch gschehe im elfte Johr am erschte Dag vum dritte Monet, do isch des HERRN Wort zue mir kumme: 31,2 Dü Menschekind, sag zuem Pharao, däm Kenig vu Ägypte, un zue sinem schtolze Volk: Wäm bisch dü glich in dinere Herrlichkeit? 31,3 Lueg, nem Zederbaum uf däm Libanon, mit schene Äschte un dichtem Laub un sehr (sölli) hoch, so daß sini Wipfel in d Wolke ragte. 31,4 Wassa hän nen groß wäre lo un d Flut dr Defi in d Hechi wachse. Ihri große Bäch gehn rings um si Schtamm her, un ihri Rinnsale schickt sie zue alle Baim uf däm Feld. 31,5 Drum isch scha(er) hecha wore als we alli Baim uf däm Feld un triebt viel Äscht un langi Zwiegli; denn na (er) het Wassa gnoe, sich üszbreite. 31,6 Alli Vegel vum Himmel nischtete uf sinene Äschte, un alli Tiere vum Feld hän Jungi unda sinene Äscht, un unda sinem Schatte wohne (husse) alli große Velka. 31,7 Na (Er) war schen wore in sinere Größi mit sinene lange Äscht; denn sini Wurzeln hän viel Wassa. 31,8 So war nem kei Zederbaum glich in Gottes Garte, un de Zypresse ware sinene Äscht nit zue vuglichä, un de Platane ware nigs gege sini Zwieg. Ja, er war so schen we kei Baum im Garte Gottes. 31,9 Ich ha nen so schen gmacht mit sinene viele Äscht, daß nen alli Baim vu Eden im Garte Gottes beneidete.

31,10 Drum - eso sait Gott dr HERR: Wel la (er) so hoch wore war, daß sini Wipfel bis in d Wolke ragte, un wel si Herz sich erhob, do na (er) so hoch wore war, 31,11 drum gib ich nen däm Mächtigschte unda d Velka in d Händ (Pfode), daß sella mit nem umgoht, we na (er) vudent het mit sinem gottlose Doe, un nen vutriebt. 31,12 Fremdi haue nen um, d Gwalttätigschte unda d Velka, un len nen liege. Sini Äscht flege uf d Berge un in alli Däla, un sini Zwieg sin vubroche an alle Bäch im Land glägä, so daß alli Velka uf Erde wägzeh muesse un nen liege len, wel la (er) kei Schatte me git. 31,13 Alli Vegel vum Himmel hocke uf sinem gfällte Schtamm, un alli Tiere vum Feld lege sich uf sini Äscht, 31,14 dmit sich fortan kei Baum am Wassa wägä sinere Hechi ibahebe un sini Wipfel bis in d Wolke reckt un kei Baum am Wassa sich erhebt iba d andere. Denn sie muesse alli unda d Bode un däm Tod ibage wäre zue d Mensch, de in d Gruebe fahre.

31,15 Eso sait Gott dr HERR: An däm Dag, an däm er abe zue d Dote gfahre isch, do ha ich d Flute vu d Defi um nen truuere un haltete ihri große Bäch a, daß des große Wassa nit fleße het kenne. Ich ha d Libanon um nen truuere lo, daß alli Baim uf däm Feld um sinetwägä vutrocknete. 31,16 (a) Ich erschreckte de Velka, wo sie nen falle ghärt hän , do ich nen nundagschpuckt ha zue d Dote, zue däne, de in d Gruebe gfahre sin. Dmit tröschtete sich unda dr Erde alli Baim vu Eden, di edelschte un beschte vum Libanon, alli, de am Wassa gschtande hän. 31,17 Denn sie mußte au mit nem abe zue d Dote, zue däne mit däm Schwert Erschlagene, wel sie unda däm Schatte vu sinem Arm ghuust hän inmidde vu d Velka. 31,18 Wäm bisch dü glich, Pharao, mit dinere Pracht un Herrlichkeit unda d Baim vu Eden? Un dü muesch mit d Baim vu Eden unda d Erde nabfahre un unda d Unbschnittene liege, de mit däm Schwert erschlage sin. So soll´s däm Pharao go un sinem schtolze Volk, sait Gott dr HERR.


S 32. Kapitel

Truurigi Leda iba d Pharao un iba Ägypte

32,1 Un s isch gschehe im elfte Johr am erschte Dag vum zwölfte Monet, do isch des HERRN Wort zue mir kumme: 32,2 Dü Menschekind, schtimm ä Klageled a iba d Pharao, däm Kenig vu Ägypte, un sag zue nem: Dü Löwe unda d Velka, we bisch dü dhi (kapput)! Un doch warsch dü we ä (a) Drache im Meer un dampftescht (schnaubtescht) in dine Schtrömehn un rihrtescht des Wassa uf mit dine Feß un hesch sini großi Bäch treb gmacht. 32,3 Eso sait Gott dr HERR: (a) Ich will mi Netz iba dich üswerfe durch viel Velka; de solle dich in minem Garn rufhole; 32,4 un ich will dich an Land zeh un ufs Feld werfe, daß sich (a) alli Vegel vum Himmel uf dich setzä solle un alli Tiere uf Erde vu dir satt wäre. 32,5 Un ich will di Fleisch uf de Berge werfe un mit dinem Aas de Däla fille. 32,6 S Land will ich mit dinem Bluet tränke bis zue d Berge, un de Bäche solle dvu voll wäre. 32,7 (a) Un wenn dü dann (dnoh) ganz dhi (kapput) bisch, so will ich d Himmel vuhiille un sini Schterne vudunkle un d Sunne mit Wolke ibazeh, un d Mond soll nit schiene. 32,8 Alli Lechta am Himmel loss ich iba dir dunkel wäre un bring ä Finschtanis iba di Land, sait Gott dr HERR. 32,9 Dozue will ich de Herze viela Velka erschrecke, wenn ich dini Gfangene unda d Velka bring, in vieli Lända, de dü nit kennsch. 32,10 Vieli Velka solle sich iba dich entsetze, un ihri Kenige soll´s vor dir graue, wenn ich mi Schwert vor ne blinke loss; imma wida solle sie zittere, jeda um si Läbä, wenn d Dag vu dinem Fall kummt.

32,11 Denn eso sait Gott dr HERR: S Schwert vum Kenig vu Babel soll dich treffe. 32,12 Ich will di Volk fälle durch des Schwert vu d Helde, de allisamt de Gwalttätigschte unda d Velka sin; sie wäre de Herrlichkeit Äyptens vuheere un si schtolzes Volk vunichte. 32,13 Un ich will alli sini Tiere umbringe an däne große Wassa, daß keinas Mensche Fueß un keines Tier Klaue sie me treb mache soll. 32,14 Alsdann will ich sini Wassa klar mache, daß sini großi Bäch fleße we El, sait Gott dr HERR, 32,15 wenn ich des Land Ägypte vuwüscht un alles, was im Land isch, wescht mach un alli, de drin huuse, erschlag, un sie solle kund werde, daß ich dr HERR bi. - 32,16 Des isch ä Klageled, un ma soll´s singe; ja, de Techtare vu d Velka solles singe, iba Ägypte un si schtolzes Volk soll sie klage, sait Gott dr HERR.

32,17 Un im elfte Johr am fuchzehnte Dag selbige Monet isch gschehe des HERRN Wort zue mir: 32,18 Dü Menschekind, wehklag iba des schtolze Volk in Ägypte un (a) schtoß ses nab mit d Techtare vu d schtarke Velka, def unda d Erde zue däne, de in d Gruebe gfahre sin. 32,19 Vor wäm hesch dü etze ebis vorus an Schenheit? (a) Runda mit dir! Leg di zue d Unbschnittene! 32,20 Sie wäre falle midde unda däne, de mit däm Schwert erschlage sin. S Schwert isch scho gfaßt un zuckt iba ihr schtolzes Volk. 32,21 Vu nem wäre sage unda dr Erde de schtarke Helde mit ihre Helfa: Sie sin rundagfahre un liege do, d Unbschnittene un mit däm Schwert Erschlagene.

32,22 Do lit Assur mit sinem ganze Volk, ringsum sini Gräba, sie alli erschlage un durchs Schwert gfalle! 32,23 Sini Gräba gregt´s ganz hinte in d Gruebe, un si Volk lit ringsum bierdige, alli erschlage un durchs Schwert gfallene, vu däne dertmols Angscht üsgange isch im Land dr Lebändige.

32,24 Do lit Elam mit sinem schtolze Volk, ringsum sini Gräba, sie alli erschlage un durchs Schwert gfalle, rundagfahren als Unbschnitteni unda d Erde, vu däne dertmols Angscht üsgange isch im Land dr Lebändige; sie muesse ihri Schand trage mit däne, de in d Gruebe gfahre sin. (a) 32,25 Ma het sie midde unda de Erschlagene glegt mit ihrem schtolze Volk, ringsum ihri Gräba, sie alli als Unbschnitteni un mit däm Schwert Erschlagene, vu däne dertmols Angscht üsgange isch im Land dr Lebändige; sie muesse ihri Schand trage mit däne, de in d Gruebe gfahre sin, un bi d Erschlagene liege.

32,26 Do liege (a) (b) Meschech un Tubal mit ihrem schtolze Volk, ringsum ihri Gräba, sie alli als Unbschnitteni un mit däm Schwert Erschlageni, vu däne dertmols Angscht üsgange isch im Land dr Lebändige. 32,27 Sie liege nit bi d Helde, de in d Vorziit gfalle un mit ihra Kregswehr zue d Dote gfahre sin, däne ma ihri Schwerta unda ihri Häupta (Kepf) glegt un ihri Schilda iba ihri Knochä (Bei) deckt het, de gfirchteti Helde ware im Land dr Lebändige. 32,28 Dü aba muesch inmidde dr Unbschnittene bierdigt si un bi däne liege, de mit däm Schwert erschlage sin.

32,29 Do lit (a) Edom mit sinene Kenige un alle sinene Firschte, de in ihra Heldekraft zue däne vum Schwert Erschlagene doe wore sin; do liege sie bi d Unbschnittene un däne, de in d Gruebe gfahre sin.

32,30 Do sin alli Firschte vum Norde un alli (a) Sidonier, de mit d Erschlagene nabgfahre sin, un ihri schrecklichi Gwalt isch zschande wore; sie muesse als Unbschnitteni bi däne liege, de mit däm Schwert erschlage sin, un ihri Schand trage samt däne, de in d Gruebe gfahre sin.

32,31 De alli wird d Pharao säh un sich treschte iba si schtolzes Volk. Mit däm Schwert erschlage isch dr Pharao un si ganzes Heer, sait Gott dr HERR. 32,32 Denn ich setz nen ane zuem Schrecke im Land dr Lebändige, aba etze lit da (er) bi d Unbschnittene un mit däm Schwert Erschlagene, dr Pharao un si schtolzes Volk, sait Gott dr HERR.


S 33. Kapitel

S Wächtaamt vum Prophete

(vgl. Kap 3,16-21)

33,1 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 33,2 Dü Menschekind, schwätz mit d Sehn vu dinem Volk un sag zue nene: Wenn ich des Schwert iba ä Land bring un des Volk vum Land nimmt ä Ma üs sinere Middi un macht nen zue sinem Wächta 33,3 un na (er) sieht des Schwert kumme iba des Land un blost de Trumpete (Päpere) un warnt des Volk - 33,4 wer etze d Hall vu d Trumpete (Päpere) härt un will sich nit warne losse, un des Schwert kummt un nimmt nen wäg, däm si Bluet wird uf si Schädel ( Kopf) kumme. 33,5 Denn na (er) het d Hall vu d Trumpete (Päpere) ghärt un sich trozdäm nit warne losse; drum wird si Bluet uf nen kumme. Wer sich aba warne losst, sella wird si Läbä dvubringe. 33,6 Wenn aba d Wächta des Schwert kumme sieht un nit de Trumpete (Päpere) blost un si Volk nit warnt un des Schwert kummt un nimmt eina vu nene wäg, so wird sella wohl um sinere Sinde wille wäggnumme; aba si Bluet will ich vu d Hand vum Wächta fordare.

33,7 Un etze, dü Menschekind, ich ha dich zuem (a) Wächta bschtimmt iba des Huus Israel. Wenn dü ebis üs minem Muul hersch, sollsch dü sie in minem Name warne. 33,8 Wenn ich etze zuem Gottlosen sag: Dü Gottlose muesch des Todes schterbe! un dü saisch nem des nit, um d Gottlose vor sinem Wäg z warne, so wird da (er), d Gottlose, um sinere Sinde wille schterbe, aba si Bluet will ich vu dinere Hand fordare. 33,9 Warnsch dü aba d Gottlose vor sinem Wäg, daß sa (er) vu nem umkehrt, un na (er) will vu sinem Wäg nit umkehre, so wird da (er) um sinere Sinde wille schterbe, aba dü hesch di Läbä grettet.

Gott richtet jede nohch sinem Handle

(vgl. Kap 18,21-32)

33,10 Un etze, dü Menschekind, sag däm Huus Israel: Ihr sage: Unseri Sinde un Missetate liege uf uns, daß ma (mir) drunda vugehn; we kenne ma (mir) denn läbä? 33,11 So sag zue nene: (a) So we (wohr) ich läb, sait Gott dr HERR: ich ha kei Gfalle am Tod vum Gottlose, sundern daß d Gottlose umkehrt vu sinem Wäg un läbt. So (b) (c) kehrt etze um vu äire bese Wäg. Wurum wen ihr schterbe, ihr vum Huus Israel?

33,12 Un dü, Menschekind, sag zue dinem Volk: (a) Wenn ä Grechte Beses doet, so wird's nem nit helfe, daß sa (er) Grecht gsi isch; un wenn ä Gottlose vu sinere Gottlosigkeit umkehrt, so soll's nem nit schade, daß sa (er) gottlos gsi isch. Au d Grechte ka nit am Läbä bliebe, wenn na (er) sindigt. 33,13 Denn wenn ich zuem Grechte sag: Dü sollsch läbä! un na (er) vulosst sich uf sini Grechtigkeit un doet Beses, so soll all sinere Grechtigkeit nimmi denkt wäre, sundern na (er) soll schterbe wägä däm Bese, des sa(er) doe het. 33,14 Un wenn ich zuem Gottlose sag: Dü sollsch schterbe! un na (er) bekehrt sich vu sinere Sinde un doet, was recht un guet isch, 33,15 - so daß d Gottlose (a) des Pfand zruckgit un (b) (c) erschtattet, was sa(er) graubt het, un nohch d Satzige vum Läbä wandelt un nigs Beses doet -, so soll la (er) am Läbä bliebe un nit schterbe, 33,16 un vu all sine Sinde, de na (er) doe het, soll nimmi denkt wäre, denn na (er) het etze doe, was recht un guet isch; drum soll la (er) am Läbä bliebe. 33,17 Aba di Volk sait: «Dr Herr doet nit recht», während sie doch nit recht handle. 33,18 Wenn d Grechti sich abkehrt vu sinere Grechtigkeit un Unrecht doet, so mueß sa (er) selletwäg schterbe. 33,19 Un wenn sich d Gottlose vu sinere Gottlosigkeit bekehrt un doet, was recht un guet isch, so soll la (er) selletwäg am Läbä bliebe. 33,20 Un doch sage ihr: «Dr Herr doet nit recht», während ich doch jede vu äich, ihr vum Huus Israel, nohch sinem Handel richt.

D Prophet gregt de Botschaft vum Fall Jerusalems

33,21 Un s isch gschehe im elfte Johr unsera Gfangeschaft am (a) fünfte Dag vum zehnten Monet, do kummt zue mir ä (b) (c) Vutwischte (Entronnene) vu Jerusalem un sait: D Schtadt isch gnumme. 33,22 Un d Hand des HERRN war iba mich kumme am Obend, bvor d Vutwischte kumme isch, un na (er) doet mir mi Muul (Gosch) uf, wo sella am Morge zue ma kummt. Un mi Muul (Gosch) wird ufdoe, so daß ich nimmi schtumm si mueß.

Gege d Aschpruch vu d im Land Zruckbliebene

33,23 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 33,24 Dü Menschekind, de Iwohna vu selle Trimma im Land Israels schwätze: Abraham war ä einzelne Ma un het des Land in Hab un Guet gnumme; mir aba sin vieli, so ghärt uns des Land erscht recht. 33,25 Drum sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: (a) Ihr hän des Fleisch iba däm Bluet gässä un äiri Auge zue d Götze ufghobe un Bluet vuschittet - un dann (dnoh) wen ihr des Land bsitze? 33,26 Ihr vulen äich uf äicha Schwert un ebt Greuel, un eina schändet des Wieb vum andere - un (a) dann (dnoh) wen ihr des Land bsitze? 33,27 So sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: So we (wohr) ich läb solle alli, de in d Trimma huuse, durchs Schwert falle, un de uf fraiem Feld sin, will ich d Tiere zuem Fraß ge, un de in d Feschtige un Höhlene sin, solle an dr Pescht schterbe. 33,28 Denn ich will des Land ganz vuweschte un vu sinem Hochmuet un Macht ä End mache, daß daß des Gebirge Israel so zue na Wüschte wird, daß nemads me durchzeht. 33,29 Un sie solle kund werde, daß ich dr HERR bi, wenn ich des Land ganz vuwüschte um all ihra Greuel wägä, de sie vuebt hän.

Gege de liechtfertige Hära vum prophetische Wort

33,30 Un dü, Menschekind, di Volk schwätzt iba dich an d Muurene un in d Huusdirene, un eina sait zuem andere: Kumme doch un len uns härä, was des fir ä Wort isch, des vum HERRN üsgoht. 33,31 Un sie wäre zue da (dir) kumme, we des Volk so zsämmekummt, un vor da (dir) hocke we mi Volk un (a) wäre di Wort härä, aba nit dnohch doe, sundern ihr Muul (Gosch) isch voll vu Liebesweise, un dnohch den sie, un hinda ihrem Gwinn lauft ihr Herz her. 33,32 Un lueg, dü bisch fir sie we eina, wo Liebeslida singt, wo ä scheni Schtimm het un guet schpiele ka. Sie härä wohl di Wort, aba sie den nit dnohch. 33,33 Wenn´s aba kummt - un lueg, s kummt! -, so wäre sie härä, daß (a) ä Prophet unda ne gsi isch.

S 34. Kapitel

Di schlechte Schäfa (Hirte) un d rechte Schäfa (Hirt)

(vgl. Kap 37,24-28)

34,1 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 34,2 Dü Menschekind, weissag gege de Schäfa (Hirte) Israels, weissag un sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: (a) Wehe d Schäfa (Hirte) Israels, de sich selba wiede! Sollte de Schäfa (Hirte) nit de Herde wiede? 34,3 Aba ihr ässä des Fett un zehn äich mit dr Wulle a un schlachte des Gmäschtete, aba de Schof wen ihr nit wiede. 34,4 (a) S Schwache schtärke ihr nit, un des Kranke heile ihr nit, des Vuwundete vubinde ihr nit, des Vuirrte hole ihr nit zruck un des Vulorene sueche ihr nit; des Schtarke aba trampe ihr nab mit Gwalt. (b) 34,5 Un (a) mini Schof sin vuschtrait, wel sie kei Schäfa (Hirte) hän, un sin alle wilde Tiere zuem Fraß wore un vuschtrait. 34,6 Sie irren umä uf alle Berge un uf alle hohe Hiigel un sin iba des ganze Land vuschtrait, un nemads isch do, der wo nohch ne frogt odr uf sie acht git.

34,7 Drum härt, ihr Schäfa (Hirte), des HERRN Wort! 34,8 So we (wohr) ich läb, sait Gott dr HERR: wel mini Schof zuem Raub wore sin un mini Herde zuem Fraß fir alli wilde Tiere, wel sie kei Schäfa (Hirte) hän un mini Schäfa (Hirte) nit nohch minare Herde froge, sundern de Schäfa (Hirte) sich selba gwiedet hän, aba mini Schof nit wiedete, 34,9 drum, ihr Schäfa (Hirte), härt des HERRN Wort! 34,10 Eso sait Gott dr HERR: Lueg, (a) ich will an de Schäfa (Hirte) un will mi Herde vu ihre Händ (Pfode) fordare; ich will ä End dmit mache, daß sie Schäfa (Hirte) sin, un sie solle sich nimmi selba wiede. Ich will mini Schof retten üs ihrem Rache, daß sie sie nimmi frässä solle.

34,11 Denn eso sait Gott dr HERR: Lueg, (a) ich will mich minare Herde selba aneh un sie sueche. 34,12 We (a) ä Schäfa (Hirte) sini Schof suecht, wenn sie vu sinere Herde vuirrt sin, so will ich mini Schof sueche un will sie rette vu alle Derfa (Käffa), wohi sie vuschtrait ware zue na Ziit, wo´s treb un finschta war. 34,13 Ich will sie üs alle Velka rüsfihre un üs alle Lända sammle un will sie in ihr Land bringe un will sie wiede uf d Berge Israels, in d Däla un an alle Plätz vum Land. 34,14 Ich will sie uf di beschte Weid (Heet) fihre, un uf d hohe Berge in Israel solle ihri Auen si; do (a) wäre sie uf guete Aue lagere un fetti Weid (Heet) ha uf d Berge Israels. 34,15 Ich selba will mini Schof wiede, un ich will sie lagere losse, sait Gott dr HERR. 34,16 (a) Ich will des Vulorene wida sueche un des Vuirrte zruckbringe un des Vuwundete vubinde un des Schwache schtärke un, was fett un schtark isch, hüete (heete); ich will sie wiede, we´s recht isch.*

34,17 Aba zue äich, mi Herde, sait Gott dr HERR: Lueg, (a) ich will richte zwische Schof un Schof un Widdere un Böcke. 34,18 Isch's äich nit gnoe, di beschte Weid (Heet) z ha, daß ihr de ibrigi Weid (Heet) mit Feß träte, un klares Wassa z trinke, des ihr au noh ineträte un s treb mache, 34,19 so daß mini Schof frässä meße, was ihr mit äire Feß vutramt hän, un trinke, was ihr mit äire Feß treb gmacht hän? 34,20 Drum sait Gott dr HERR: Lueg, ich will selba richte zwische d fette un d magere Schof; 34,21 wel ihr mit d Site un Schultare drängt hän un di Schwache vu äich gschuckt hän mit äire Herna, bis ihr sie alli nüstriebe hän, 34,22 will ich minare Herde helfe, daß sie nimmi zuem Raub wäre soll, un will richte zwische Schof un Schof.

34,23 Un (a) (b) (c) (d) ich will ne ä einzige Schäfa (Hirte) ufwecke, der wo sie wiede soll, nämlich mi Knecht David. Sella wird sie wiede un soll ihr Schäfa (Hirte) si, 34,24 un ich, dr HERR, will ihr Gott si, aba mi Knecht David soll dr Firscht unda ne si; des sag ich, dr HERR.

34,25 Un ich will ä (a) Abmachig (Abkumme) zuem Friide mit tene schleße un (b) alli bese Tiere üs däm Land üsrotte, daß sie (c) sicha in d Schtäppe huuse un in d Wälda schlofe kenne. 34,26 (a) Ich will sie un alles,was um mi Hiigel her isch, segne un uf sie rägne losse zue d rechte Ziit. S soll gnädige Rägä si, 34,27 daß de Baim uf däm Feld ihri Fricht bringe un des Land si Ertrag git, un sie solle sicha uf ihrem Land huuse un solle kund werde, daß ich dr HERR bi, wenn ich ihr Joch vubroche un sie grettet ha üs d Hand dera, däne sie dene mueße hän. 34,28 Un sie solle nimmi d Velka zuem Raub wäre, un kei wildes Tier im Land soll sie me frässä, sundern sie solle sicha huuse, un (a) nemads soll sie schrecke. 34,29 Un ich will nene ä Pflanzig ufgoh losse zuem Ruehm, daß sie nimmi Hunga lied solle im Land un de Schmähigen vu d Heide nimmi ertrage meße. (a) 34,30 Un sie solle kund werde, daß ich, (a) dr HERR, ihr Gott, bi nene bin un daß de vum Huus Israel mi Volk sin, sait Gott dr HERR. 34,31 Ja, ihr sollt mi Herde si, (a) de Herde minere Weid (Heet), un ich will äich Gott si, sait Gott dr HERR.


S 35. Kapitel

35,1 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme (gschehe): 35,2 Dü Menschekind, richt di Gsicht gege des Gebirge Seïr un weissag gege (a) Edom 35,3 un sag zue nem: Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will an dich, dü Gebirge Seïr, un mi Hand gege dich üsschtrecke un will di ganz un gar zue na Wüschte mache. 35,4 Ich will dini Schtädt wescht mache, daß dü zue na Wüschte wäre sollsch, un dü sollsch kund werde, daß ich dr HERR bi. 35,5 (a) Wel ihr ewigi Feindschaft gha hän gege d Israelite un sie däm Schwert priesge hän, wo´s ne schlecht gange isch un ihri Schuld zuem End gfihrt het, - 35,6 drum, so we (wohr) ich läb, sait Gott dr HERR, will ich au dich bluete losse, un dü sollsch däm Bluetbad nit vertwische. Wel dü dich mit Bluet vuschuldet hesch, soll au di Bluet fleße. 35,7 Un ich will des Gebirge Seïr wescht un öd mache un alli üsrotte, de dert hi- un herzehn. 35,8 Un ich will sini Berg mit Erschlagene fille, sini Hiigel, sini Däla un alli sini Bachläuf - iba all solle vum Schwert Erschlageni liege. 35,9 Ja, zue eina ewige Wüschte will ich dich mache, daß nemads me in dine Schtädt wohnt, un ihr sollt kund werde, daß ich dr HERR bi.

35,10 Wel dü saisch: «Selli beidi Velka mit ihre beide Lända meße mi wäre, un ma (mir) wen sie in Hab un Guet nähmä» - obwohl dr HERR dert wohnt -, 35,11 drum, so we (wohr) ich läb, sait Gott dr HERR, will ich an dir handle mit dämselbe Zorn (Wuet) un dselbe Leideschaft, mit däre dü a nene gfeilscht hesch in dinem Haß, un will mich a nene kunddoe, wenn ich dich richte doe. 35,12 Un dü sollsch kund werde, daß ich, dr HERR, all dini Läschterrede gege d Berg Israels ghärt ha, wo dü gsait hesch: Sie sin vuweschtet un uns zuem Fraß ge. 35,13 So hän ihr äich gege mich grehmt un frech gege mich gschwätzt; des ha ich ghärt . 35,14 Eso sait Gott dr HERR: Ich will dich zue na Wüschte mache, daß sich alles Land fräie soll. 35,15 Un we dü dich gfräit hesch iba des Erbe vum Huus Israel, wel´s vuweschtet war, ebeso will ich mit dir doe: des Gebirge Seïr soll zue na Wüschte wäre mit ganz Edom, un sie solle kund werde, daß ich dr HERR bi.


S 36. Kapitel

D Vuheißig fir di Berge Israels

36,1 Un dü, Menschekind, (a) weissag d Berge Israels un sag: Häre des HERRN Wort, ihr Berge Israels! 36,2 Eso sait Gott dr HERR: (a) Wel d Feind iba äich frohlockt: "Ha, de ewigi Höchine sin etze unsa Hab un Guet wore!", 36,3 drum weissag un sag: Eso sait Gott dr HERR: Wel ma äich allenthalba vuweschtet un vutilgt un ihr zuem Hab un Guet vu d ibrigbliebene Heide wore un schlecht ins Gschwätz dr Lit kumme sin, 36,4 drum härt, ihr Berge Israels, des Wort Gottes des HERRN! Eso sait Gott dr HERR zue d Berge un Hiigel, zue d Bäch un Däla (Täla), zue d öde Trimmer un vulossene Schtädt, de d ibrigbliebene Heide ringsum zuem Raub un Schpott wore sin, - 36,5 drum, eso sait Gott dr HERR: Gwiß, ich ha in minem fiirige Eifa gschwätzt gege d Heide, de ibrigbliebe sin, un gege ganz (a) Edom, de mi Land in Hab un Guet gnumme hän mit Fräid (Freud) vu ganzem Herze un mit Hohnlache, um´s zue vuheere un z plindere.

36,6 Drum weissag iba des Land Israels un sag zue d Berge un Hiigel, zue d Bäch un Däla (Täla): Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich schwätz in minem Eifa un Wuet, wel ihr solchi Schmach vu d Heide trage muesse. 36,7 Drum sait Gott dr HERR: Ich heb mi Hand uf zuem Schwur: Gwiß, äiri Nochbere, d Heide ringsum, solle ihri Schande trage. 36,8 Aba ihr Berge Israels sollt wida grene un äiri Frucht bringe minem Volk Israel, denn bald solle sie heimkehre. 36,9 Denn lueg, ich will mi wida zue äich kehre un äich mi Agsicht zuewende, daß ihr abäut un bsaijt wäre. 36,10 Un ich will viel Mensche uf äich huuse losse, des ganze Huus Israel insgsamt, un de Schtädt soll wida bwohnt un de Trimma ufbäut wäre. 36,11 Ja, ich loss Mensch un Vieh uf äich gnue wäre; sie solle sich vumehre un fruchtbar si. Un ich will äich wida bwohnt si losse we freher un (a) will äich me Guetes doe als je zvor, un ihr sollt kund werde, daß ich dr HERR bi. 36,12 Ich will wida Mensche iba äich zeh losse, nämlich mi Volk Israel; de wäre dich bsitze, un dü sollsch ihr Erbdeil si un nene d Kinda nimmi nähmä. 36,13 Eso sait Gott dr HERR: Wel ma des vu äich sait: "Dü hesch Mensche gfrässä un dinem Volk d Kinda gnumme", 36,14 drum sollsch dü etze nimmi Mensche frässä un dinem Volk nit me d Kinda nähmä, sait Gott dr HERR. 36,15 Un ich will di nimmi de Schmähige vu d Heide härä losse, un dü sollsch d Schpott vu d Heide nimmi trage un sollsch dinem Volk nimmi d Kinda nähmä, sait Gott dr HERR.

D Erneuerig Israels durch Gottes Geischt

36,16 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe: 36,17 Dü Menschekind, wo des Huus Israel in sinem Land gwohnt het un s (a) unrein (dreckig) macht mit sinem Wandel un Doe(Tun), daß ihr Wandel vor ma (mir) war we de Unreinheit vu nem Wieb, wenn sie ihri Däg het, 36,18 do schitt ich mi Wuet iba sie üs wägä däm Bluet, des sie im Land vuschittet, un wel sie´s unrin (dreckig) gmacht hän durch ihri Götze. 36,19 Un ich vuschtraite sie unda d Heide un vuschprengte sie in de Lända un richtete sie nohch ihrem Wandel un Doe (Tun). 36,20 So kumme sie zue d Heide; aba wohi sie kumme, (a) entheiligte sie mi heilige Name, wel ma vu nene gsait het: "Sie sin des HERRN Volk un hän doch üs ihrem Land furtzeh meße!" 36,21 Do (a) doet´s ma (mir) leid um mi heilige Name, wo des Huus Israel entheiligte unda d Heide, wohi sie au kumme sin.

36,22 Drum sollsch dü zuem Huus Israel sage: Eso sait Gott dr HERR: Ich does nit wägä äich, ihr vum Huus Israel, sundern (a) (b) wägä minem heilige Name, wo ihr entheiligt hän unda d Heide, wohi ihr au kumme sin. 36,23 Denn (a) ich will mi große Name, der wo vor d Heide entheiligt isch, wo ihr unda ne entheiligt hän, wida heilig mache. (b) Un d Heide solle kund werde, daß ich dr HERR bi, sait Gott dr HERR, wenn ich vor ihre Auge an äich zeig, daß ich heilig bi. 36,24 Denn ich will äich üs d Heide rüshole un äich üs alle Lända sammle un wida in äicha Land bringe, 36,25 un ich will (a) (b) sufares Wassa iba äich schprenge, daß ihr sufa wäre; vu all äira Unreinheit (äirem Dreck) un vu alle äire Götze will ich äich sufa mache. 36,26 (a) (b) Un ich will äich ä näjes(naies) Herz un ä näje(naie) Geischt in äich ge un will des schteierne Herz üs äirem Fleisch wägnähme un äich ä fleischernes Herz ge. 36,27 Ich will (a) (b) mi Geischt in äich ge un will solchi Lit üs äich mache, de (c) in minene Gebote wandle un mi Rechte hebe un dnohch duen (tuen). 36,28 Un ihr sollt huuse im Land, des ich äire Vädere ge ha, un (a) sollt mi Volk si, un ich will äicha Gott si. 36,29 Ich will äich vu all äirem Dreck erlese un will des Korn ruefä un will s mehre un will kei Hungasnot iba äich kumme losse. 36,30 Ich will de Fricht uf d Baim un d Ertrag uf däm Feld mehre, daß äich de Heide nimmi vuschpotte, wel ihr hunga ha mehn. (a) (b) 36,31 Dann (Dnoh) den ihr an äire bese Wandel denke un an äicha Doe, des nit guet war, un wäre äich selba zwida si um äira Sinde un äires Götzedenschtes wägä. (a) 36,32 Nit um äich doe ich des, sait Gott dr HERR, des sollt ihr wisse, sundern ihr wäre äich schäm meße un schamrot wäre, ihr vum Huus Israel, iba äire Wandel.

36,33 Eso sait Gott dr HERR: Zue der Ziit, wenn ich äich sufa mache wäre vu alle äire Sinde, will ich d Schtädt wida bwohnt si losse, un de Trimma solle wida ufbäut wäre. 36,34 S vuweschtete Land soll wida pflegt wäre, nohchdäm´s vusaut(vuherrt) war vor d Auge alla, de vorbizoge sin. 36,35 Un ma wird sage: Des Land war vusaut(vuherrt), un etzed isch's we dr Garte Eden, un de Schtädt ware kappüt, wescht un niedagrisse un schtehn etze fescht baut un sin bwohnt. 36,36 Un d Heide, de um äich her ibrigbliebe sin, solle kund werde, daß (a) ich dr HERR bi, der do (b) (c) baut, was niedagrisse isch, un pflanzt, was vusaut(vuherrt) war. Ich, dr HERR, sag´s un does au.

36,37 Eso sait Gott dr HERR: Au dorin will ich mich vum Huus Israel bitte losse, daß ich des ne doe: (a) Ich will de Mensche bi nene vumehre we ä Herde. 36,38 We ä heiligi Herde, we ä Herde in Jerusalem an ihre Feschtli, so soll de vuweschteti Schtädt voll Menscheherdene wäre, un sie solle kund werde, daß ich dr HERR bi.


S 37. Kapitel

Israel, des Totefeld, wird durch Gottes Odem lebändig

37,1 (a) Des HERRN Hand kummt iba mich, un na (er) fihrt mi üsä im Geischt des HERRN un schtellt mi midde uf ä wietes Feld; des lit volla Totebei. 37,2 Un na (er) fihrt mi iba all durch. Un lueg, s sin sehr (söll) vieli Knochä (Bei) iba des Feld hi gläge, un lueg, sie ware ganz vudorrt.

37,3 Un na (er) sait zue ma (mir): Dü Menschekind, meinsch dü wohl, daß de Knochä (Bei) wida lebändig wäre? Un i sag: HERR, mi Gott, dü weischs. 37,4 Un na (er) sait zue ma (mir): Weissag iba de Knochä (Bei) un sag zue nene: Ihr vutrockneti Knochä (Bei), härä des HERRN Wort! 37,5 Eso sait Gott dr HERR zue däne Gebeine: Lueg, (a) ich will Odem in äich bringe, daß ihr wida lebändig wäre. 37,6 Ich will äich Sehne ge un loss Fleisch iba äich wachse un ibazeh äich mit Huut un will äich Odem ge, daß (a) ihr wida lebändig wäre; un ihr sollt kund werde, daß ich dr HERR bi.

37,7 Un ich weissag, we ma (mir) bifohle war. Un lueg, do rauscht´s, wo ich gweissagt ha, un lueg, s regte sich, un de Knochä (Bei) ruckte zsämme, Gebein zue Gebein. 37,8 Un ich lueg, un sieh, s wuchse Sehne un Fleisch druf, un sie wäre mit Huut ibazogä; s war aba noh kei Odem in nene. 37,9 Un er sait zue ma (mir): Weissag zuem Odem; weissag, dü Menschekind, un sag zuem Odem: Eso sait Gott dr HERR: Odem, kumm dzue vu d vier Winde un blost de Getötete a, daß sie wida lebändig wäre! 37,10 Un ich weissag, we er ma (mir) bifohle het. Do kummt dr Odem in sie, un sie wäre wida lebändig un schtelle sich uf ihri Feß, ä ibaüs großes Heer.

37,11 Un er sait zue ma (mir): Dü Menschekind, (a) de Knochä (Bei) sin des ganze Huus Israel. Lueg, etzed schwätze sie: Unseri Knochä (Bei) sin vudorrt, un unsari Hoffnig isch vulore, un s isch üs mit uns. 37,12 Drum weissag un sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will äiri Gräba ufdoe un hol äich, mi Volk, üs äire Gräba uffe un bringe äich ins Land Israels. 37,13 Un ihr sollt kund werde, daß ich dr HERR bi, wenn ich äiri Gräba uffmach un äich, mi Volk, üs äire Gräba rufhol. 37,14 Un ich will mi Odem in äich ge, daß ihr wida läbä sollt, un will äich in äicha Land setzä, un ihr sollt kund werde, daß ich dr HERR bi. Ich sags un does au, sait dr HERR.

D Wiedavueinig Israels unda däm eine Schäfa (Hirte)

37,15 Un des HERRN Wort isch zue mir gschehe: 37,16 Dü Menschekind, nimm dir ä Holz un schrib druf: «Fir Juda un Israel, de sich zue nem hebe." Un nimm noh ä Holz un schrib druf: «Holz Ephraims, fir Josef un des ganze Huus Israel, des sich zue nem hebt (haltet)." 37,17 Un feg eins an des andere, daß ses ei Holz wird in dinere Hand. 37,18 Wenn etze di Volk zue dir schwätze wird: Willsch dü uns nit zeigä, was dü dmit meinsch?, 37,19 so sag zue nene: Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will des Holz Josef, des in d Hand Ephraims isch, nähmä samt d Schtämm Israels, de sich zue nem hebe, un will sie zuem Holz Judas doe un ei Holz drus mache, un sie soll eins si in minare Hand. 37,20 Un so sollsch dü de Hölza, uf de dü gschribe hesch, in dinere Hand hebe vor ihre Auge 37,21 (a) un sollsch zue nene sage: Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will de Israelite rüshole üs d Heide, wohi sie zoge sin, un will sie vu iba all her sammle un wida in ihr Land bringe 37,22 un will ei einziges Volk üs nene mache im Land uf d Berge Israels, un (a) sie solle allisamt ei Kenig ha un (b) (c) solle nit me zwei Velka si un nimmi deilt in zwei Kenigrich. 37,23 Un sie solle sich nimmi unrein (dreckig) mache mit ihre Götze un Greuelbilda un alle ihre Sinde. Ich will sie rette vu alle ihre Abwege, uf däne sie gsindigt hän, un will sie rein (sufa) mache, un (a) sie solle mi Volk si, un ich will ihr Gott si. 37,24 Un (a) mi Knecht David soll ihr Kenig si un d einzige Schäfa (Hirte) fir sie alli. Un (b) sie solle wandle in mine Rechte un mini Gebote hebe un dnohch doe. 37,25 Un sie solle wida in däm Land huuse, des ich minem Knecht Jakob ge ha, in däm äiri Vädare ghuust hän. Selli un ihri Kinda un Kindeskinda solle drin huuse fir imma, un (a) mi Knecht David soll fir imma ihr Firscht si. 37,26 (a) Un ich will mit ne ä (b) (c) Abmachig (Abkumme) des Friidens schleße, der soll ä ewigi Abmachig (Abkumme) mit ne si. Un ich will sie erhalte un mehre, un mi Heiligtum soll unda ne si fir imma. 37,27 Ich will unda ne huuse un (a) will ihr Gott si, un sie solle mi Volk si, 37,28 dmit au (a) d Heide kund werde, daß ich dr HERR bi, der wo Israel heilig macht, wenn mi Heiligtum fir imma unda ne si wird.

S 38. Kapitel

38,1 Un des HERRN Wort isch zue mir kumme: 38,2 Dü Menschekind, richt di Gsicht uf Gog, wo im Land (a) Magog isch un d Firscht vu Rosch, (b) (c) (d) Meschech un Tubal, un weissag gege nen 38,3 un sag: Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will an dich, Gog, der wo dü dr Firscht bisch vu Rosch, Meschech un Tubal! 38,4 Lueg, ich will di rumlenke un dir ä Hogä ins Muul lege un will di üszeh losse mit dinem ganze Heer, mit Roß un Manne, de alli voll grischtet sin; un sie sin ä große Heerhuffe, de alli kleini un großi Schilda un Schwerta trage. 38,5 Dü fihrsch mit dir Perser, Kuschita un Libyer, de alli Schild un Helm trage, 38,6 dzue Gomer un si ganzes Heer, de vum Huus (a) Togarma, de im Norde huuse, mit ihrem ganze Heer; ja, dü fihrsch vieli Velka mit dir. 38,7 Jawohl, rischt dich guet, dü un alli dini Heerhuffe, de bi dir sin, un bisch dü ihr Heerfihra! 38,8 Nohch langa Ziit sollsch dü ufbote wäre; am End dr Ziit sollsch dü in ä Land kumme, des däm Schwert entrisse isch, un zuem Volk, des üs viele Mensche gsammlet isch, nämlich uf de Berge Israels, de langi Ziit vuweschtet gsi sin, un etze ischs rüsgfihrt üs d Velka, un sie alli huuse sicha. 38,9 Dü wirsch rufzeh un dherkumme we ä Schturmwetta un wirsch si we ä Wolke, de des Land vudeckt, dü un di ganzes Heer un de viele Velka mit dir.

38,10 Eso sait Gott dr HERR: Zue sellare Ziit wäre dir s gedanke kumme, un dü wirsch uf Beses sinne 38,11 un denke: «Ich will des Land ibafalle, des offe doliet, un iba de kumme, de schtill un sicha läbä, de alli ohni Muurene dositze un hän keini Riegel noh Toore», 38,12 dmit dü raube un plindere kasch un di Hand an de zerschterte Derfa (Käffa) legsch, de wida bwohnt sin, un an des Volk, des üs d Heide gsammlet isch un sich Viecher un Sache kauft het un (a) in dr Middi vu d Erde wohnt. 38,13 Saba, Dedan un de Kauflit vu Tarsis un alli sini Gwaltige wäre zue dir sage: Bisch dü kumme, z raube, un hesch dü di Heerhuufen vusammelt, z plindere, um Silba un Gold wägznähme un Viecher un Sache z sammle un großi Beute z mache?

38,14 Drum so weissag, dü Menschekind, un sag zue Gog: Eso sait Gott dr HERR: Isch's nit so? Wenn mi Volk Israel sicha huuse wird, dann (dnoh) wirsch dü ufbreche. 38,15 Un wirsch kumme üs dinem Ort, vum üßerschte Norde, dü un vieli Velka mit dir, alli z Roß, ä große Heerhuffe un ä gwaltigi Macht, 38,16 dü wirsch rufzeh gege mi Volk Israel we ä Wolke, de des Land vudeckt. Am End dr Ziit wird des bassiere. Ich will dich aba dzue iba mi Land kumme losse, daß de Heide mich erkenne, wenn ich an dir, Gog, vor ihre Auge zeig, daß ich heilig bi. 38,17 (a) Eso sait Gott dr HERR: Dü bisch doch der, vu däm ich vorziite gsait ha durch mini Dena, d Prophete in Israel, de in sellare Ziit weissagte, daß ich dich iba sie kumme losse wott?

38,18 Un s wird bassiere zue der Ziit, wenn Gog kumme wird iba des Land Israels, sait Gott dr HERR, wird mi Zorn (Wuet) in mir ufschtiege. 38,19 Un ich sag in minem Eifa un im Fiir vu minem Zorn (minare Wuet): Gwiß, zue dr Ziit wird ä großes Erdbebe si im Land Israels, 38,20 daß vor minem Agsicht erbebe solle de Fisch im Meer, de Vegel unda däm Himmel, de Tiere uf däm Feld un alles, was sich regt un bwegt uf däm Land, un alli Mensche, de uf dr Erde sin. Un de Berge solle niedagrisse wäre un de Felswända un alli Muurene uf d Bode flege. 38,21 (a) Un ich will iba nen des Schwert herruefe uf alle mine Berge, sait Gott dr HERR, daß jeda si Schwert gege d andere hoch hebt. 38,22 Un ich will nen richte mit Pescht un Bluetvugieße un will Platzrägä mit Hagel, Fiir un Schwefel iba nen un sinem Heer un iba de viele Velka kumme losse, de mit nem sin. 38,23 So will ich mich herrlich un heilig erwiese un mich zue erkenne ge vor viele Heide, daß sie kund werde, daß ich dr HERR bi.


´39. Kapitel

39,1 Un dü, Menschekind, (a) weissag gege Gog un sag: Eso sait Gott dr HERR: Lueg, ich will an dich, Gog, der wo dü dr Firscht bisch vu Rosch, Meschech un Tubal. 39,2 Lueg, ich will di rumlenke un herlocke üs däm üßerschte Norde un uf de Berge Israels bringe 39,3 un will dir d Boge üs dinere linke Hand schla un de Pfiel üs dinere rechte Hand. 39,4 Uf d Berge Israels sollsch dü falle, dü mit dinem ganze Heer un mit d Velka, de bi dir sin. Ich will dich d Raubvegel, allem was flegt, un d Tiere uf däm Feld zuem Fraß ge. 39,5 Dü sollsch uf freiem Feld falle; denn ich ha´s gsait, sait Gott dr HERR. 39,6 Un ich will Fiir werfe uf Magog un uf de Bwohna vu d Insle, de so sicha huuse, un sie solle kund werde, daß ich dr HERR bi. 39,7 Un ich will mi heilige Name kundmache unda minem Volk Israel un will mi heilige Name nit länga schände losse, sundern d Heide solle kund werde, daß ich dr HERR bi, dr Heilige in Israel. 39,8 Lueg, s kummt un gschieht (bassiert), sait Gott dr HERR; des isch d Dag, vu däm ich gsait ha.

39,9 Un de Birga in d Schtädt Israels wäre rüsgoh un (a) Fiir aziinde un d Waffe vubrenne, kleini un großi Schilda, Boge un Pfiel, Keule un Schpieße. Un sie wäre siebä Johr lang Fiir dmit mache; 39,10 sie bruuche kei Holz uf däm Feld zue hole odr im Wald z schla, sundern vu d Waffe wäre sie Fiir mache un (a) wäre de beraube, vu däne sie beraubt sin, un plindere, vu däne sie geplindert sin, sait Gott dr HERR.

39,11 Un zue der Ziit soll´s bassiere, do will ich Gog ä Platz ge zuem bierdige in Israel, nämlich des Dal dr Wandara öschtlich vum Meer, un des wird d Wandara d Wäg vuschperre. Dert wird ma Gog mit sinem ganze Heerhuffe bierdige; un s soll heiße «Dal dr Heerhuffe vu Gog». 39,12 Un des Huus Israel wird sie siebä Monet lang bierdige, dmit des Land sufa gmacht wird. 39,13 Ja, alles Volk vum Land wird a nene z bierdige ha; un sie wäre Ruehm dvu ha an däm Dag, an däm ich mi Herrlichkeit erwies, sait Gott dr HERR. 39,14 Un sie wäre Lit üssundere, de schtändig im Land umägehn, de Lychene z bierdige, de noh uf däm Land liege, dmit´s sufa (rein) gmacht wird. Nohch siebä Monet solle sie afange nohchzforsche. 39,15 Un wenn sie im Land umägehn un Menschegebeine sähn, solle sie ä Zeiche ufrichte, bis de Totegräba sie au im «Dal dr Heerhuffe vu Gog» bierdige. 39,16 Au soll ä Schtadt «Schtadt dr Heerhuffe» heiße. So wäre sie des Land sufa (rein) mache.

39,17 Dü Menschekind, eso sait Gott dr HERR: Sag d Vegel, alles was flegt, un alli Tiere uf däm Feld: (a) Sammle äich un kumme her, finde äich zsämme vu iba all her zue minem Schlachtopfa, des ich äich schlacht, nem große Schlachtopfa uf d Berge Israels, un fräßt Fleisch un suffe Bluet! 39,18 Fleisch vu d Schtarke sollt ihr frässä, un Bluet vu d Firschte uf Erde sollt ihr suffe, dr Widder un Lämma, dr Böck un Schtier, all des Maschtvieh üs Baschan. 39,19 Un ihr sollt Fett frässä, bis ihr satt sin, un Bluet suffe, bis ihr bsoffe sin vum Schlachtopfa, des ich äich schlacht. 39,20 Sättigt äich vu Ross un Rita, vu Schtarke un all d Kregslit an minem Disch, sait Gott dr HERR.

39,21 Un ich will mi Herrlichkeit unda de Heide bringe, daß alli Heide mi Gricht säh solle, des wo ich ghalte ha, un mi Hand, de ich an sie glegt ha. 39,22 Un des Huus Israel soll kund werde, daß ich, dr HERR, ihr Gott bi, vu däm Dag a un fernahi, 39,23 un de Heide solle erkenne, daß des Huus Israel wägä sine Missetate wäggfihrt worde sin. Wel sie sich an mir vusindigt hän, drum (a) ha ich mi Gsicht(Visasch) vor nene vuborge un ha sie ibage in de Händ (Pfode) ihra Feinde, daß sie allisamt durchs Schwert falle mueße. 39,24 Ich ha nene adoe, was sie mit ihra Unreinheit un ihre Ibaträtige vudent hän, un ha mi Gsicht(Visasch) vor nene vuborge.

39,25 Drum - eso sait Gott dr HERR: Etze (a) will ich des Gschick (Los) Jakobs wende un mich däm ganze Huus Israel erbarme un um mi heilige Name eifere. 39,26 Selli aba solle ihri Schmach un alli ihri Sinde, mit däne sie sich an mir vusindigt hän, vugässä, wenn sie etze sicha in ihrem Land huuse un nemads sie schreckt 39,27 un ich sie üs d Velka zruckbrocht un üs d Lända ihra Feinde (Gegna) gsammlet un an nene vor d Auge viela Heide zeigt ha, daß ich heilig bi. 39,28 Dann (Dnoh) wäre sie erkenne, daß ich, dr HERR, ihr Gott bi, der ich sie unda d Heide wäggfihrt ha un wida in ihr Land sammle un nit eine vu nene dert zruckloss. 39,29 Un ich will mi Gsicht(Visasch) nimmi vor nene vuschtecke; denn (a) (b) ich ha mi Geischt iba des Huus Israel üsgosse, sait Gott dr HERR.


S 40. Kapitel

D GSICHTA VU D KINFTIGE GOTTESSCHTADT

(Kapitel 40 - 48)

D Afang vu d Gsichta

40,1 Im fünfezwanzigschte Johr unsera Gfangeschaft, am Afang vum Johr, am zehnte Dag vum Monet, im vierzehnte Johr, nohchdäm de Schtadt ignumme war, ebe a däm Dag (a) kummt de Hand des HERRN iba mi un fihrt mi derthi, - 40,2 in göttliche Gsichta fihrt er mi ins Land Israel un schtellt mi uf ä sehr (söll) hohe Berg; (a) druf war ebis we dr Bau einare Schtadt gege Süde. 40,3 Un wo er mi derthi brocht het, lueg, do war ä Ma, sella war azluege we Erz. Na (Er) het ä leineni Schnur un ä (a) (b) (c) Meßruete in sinere Hand un schtoht unda däm Door. 40,4 Un na (er) sait zue ma (mir): Dü Menschekind, lueg her un här fließig zue un merk uf alles, was ich dir zeigä will; denn dzue bisch dü dona brocht, daß ich dir des zeig, dmit dü alles, was dü do siehsch, vukindigsch däm Huus Israel.

D Umfassigsmuure vum Tempelbezirk

40,5 (a) Un lueg, s goht ä Muure uße um des Gotteshuus ringsum. Un dr Ma het de Meßruete in d Hand; de war sechs Elle lang - jedi Elle war ä Handbreit länga we (als) ä gwehnlichi Elle. Un na (er) maß des Muurwerk: s war ä Ruete dick un au ä Ruete hoch.

Dr ußere Vorhof un sini Doorbäute

40,6 Un na (er) goht zuem Door, des an d Oschtsite lit, un goht sini Schtufä nuf un maß de Schwelle vum Door: ä Ruete def. 40,7 Un jedi Nische vum Door war ä Ruete lang un ä Ruete breit, un d Platz zwische d Nischene vum Door war fünf Elle breit. Un au de Schwelle vum Door an d Vorhalle vum Door gege d Tempel hi maß ä Ruete. 40,8 Un na (er) maß d Vorhalle vum Door: 40,9 acht Elle; un ihri Pfiela: zwei Elle. Un d Vorhalle vum Door lit gege d Tempel hi. 40,10 Un d Nischene vum Door, des an d Oschtsite lit, ware dräi uf jeda Site, jedi so wiet we di andere, un de Pfiela uf beide Site ware glich breit. 40,11 Un na (er) maß d Wieti vu d Effnig vum Door: zehn Elle; un d Längi vum Doorwäg: driezehn Elle. 40,12 Un vorne an d Nischene war ä Schranke, uf beide Site je ei Elle; aba de Nischene ware je sechs Elle uf beide Site. 40,13 Dozue maß sa (er) des Door vu d Ruckwand vu d Nischene uf d eine Site bis zue d Ruckwand vu d Nischene uf d andere Site: fünfezwanzig Elle; ei Effnig lit d andere gegeiba. 40,14 Un na (er) maß de Effnig vu d Vorhalle: zwanzig Elle; un bis zuem Pfiela vum Door goht (reicht) d Vorhof ringsum. 40,15 Un vum Door, wo ma vu uße inegoht, bis zue d Vorhalle am innere Door wares fuchzig Elle. 40,16 Un s ware Fenschta mit Schtäb dvor an d Nischene nohch inne am Door uf beide Site. Ebeso ware au Fenschta an d Vorhalle nohch inne uf beide Site, un an d Pfiela ware Palmwedel dargeschtellt.

40,17 Un na (er) fihrt mi wida zuem ußere Vorhof, un lueg, do ware Kammerne un ä Pflaschta rings um d Vorhof aglegt. Drießig Kammerne sin an däm Pflaschta gläge. 40,18 Un des Pflaschta lauft au zue d Site vu d Door, di ganz Sitewand vu d Door entlang; des war des undere Pflaschta. 40,19 Un na (er) maß de Breiti vum Vorhof vum undere Door a bis uße vor d innere Vorhof: hundat Elle. Des war dr Oschte. Un etze dr Norde!

40,20 Er maß au des Door am ußere Vorhof, des an d Nordsite lit, nohch d Längi un Breiti. 40,21 Des het uf jeda Site dräi Nische, un sini Pfiela un sini Vorhalle ware ebeso groß we am erschte Door: fuchzig Elle lang un fünfezwanzig Elle breit. 40,22 Un sini Fenschta un sini Vorhalle un sini Palmwedel ware glich we am Door an d Oschtsite; un s het siebä Schtufä, de ma nufgoht, un het sini Vorhalle uf d Innesite. 40,23 Un ä Door zuem innere Vorhof lit gegeiba däm Door, des an d Nordsite lit, we bi däm Door an d Oschtsite; un na (er) maß hundat Elle vu einem Door zuem andere.

40,24 Dnohch fihrt da (er) mi nohch Süde, un lueg, do war au ä Door an d Südsite, un na (er) maß sini Pfiela un sini Vorhalle; sie ware glich d andere. 40,25 Un s ware Fenschta an nem un an sinere Vorhalle ringsum glich däne Fenschta, un s war fuchzig Elle lang un fünfezwanzig Elle breit. 40,26 Un siebä Schtufä fihre nuf, un s het ä Vorhalle uf d Innesite, un Palmwedel ware an ihre Pfiela dargschtellt uf jeda Site. 40,27 Un s git au ä Door zuem innere Vorhof an d Südsite; un na (er) maß hundat Elle vu einem Süddoor zuem andere.

D innere Vorhof un sini Doorbäute

40,28 Un er fihrt mi wida durchs Süddoor in d inneren Vorhof un maß des Door: s war glich groß we di andere 40,29 mit sinene Nische, sinene Pfiela un sinere Vorhalle in gliecha Größi un mit Fenschta an nem un an d Vorhalle ringsum: s war fuchzig Elle lang un fünfezwanzig Elle breit. 40,30 Un s git ä Vorhalle ringsum: fünfezwanzig Elle lang un fünf Elle breit. 40,31 Un de Vorhalle lit gege d ußere Vorhof hi, un Palmwedel ware an ihre Pfiela dargschtellt; s ware aba acht Schtufä nufzgoh.

40,32 Dnohch fihrt er mi in d innere Vorhof uf de Oschtsite un maß des Door: s war glich groß we di andere 40,33 mit sinene Nische, sinene Pfiela un sinere Vorhalle in gliecha Größi un mit Fenschta an nem un an d Vorhalle ringsum: s war fuchzig Elle lang un fünfezwanzig Elle breit. 40,34 Un sini Vorhalle lit gege d ußere Vorhof hi, un Palmwedel ware an ihre Pfiela dargschtellt uf beide Site, un acht Schtufä ware nufzgoh.

40,35 Dnohch fihrt er mi zuem Norddoor un maß ses: s war glich groß we di andere 40,36 mit sinene Nische, sinene Pfiela un sinere Vorhalle un d Fenschta an nem ringsum: s war fuchzig Elle lang un fünfezwanzig Elle breit. 40,37 Un sini Vorhalle lit gege d ußere Vorhof hi, un Palmwedel ware an ihre Pfiela dargestellt uf beidi Site, un acht Schtufä ware nufzgoh.

D Tisch fir´s Opfa un de Kammere fir d Prieschta

40,38 Un am Door - gege Oschte - war ä Kamma, un ihr Igang war bi d Vorhalle vum Door; dert wäscht ma de Brandopfa. 40,39 Un in d Vorhalle vum Door uf beide Site sin zwei Tisch gschtande, uf däne ma de Brandopfa, Sündopfa un Schuldopfa schlachtet. 40,40 Un uße, an d Site, fir selle, der wo zuem Door nufgoht, nohch Norde hi, sin zwei Tisch gschtande un an d andere Site vu d Vorhalle vum Door au zwei Tisch. 40,41 So sin uf jeda Site vum Door vier Tisch gschtande; des sin zsämme acht Tisch, uf däne ma schlachtet. 40,42 Un vier Tisch zuem Brandopfa ware üs ghauenem Schtei (Wackes), je andathalb Elle lang un breit un ei Elle hoch; do druf legt ma de Geräte, mit däne ma Brandopfa un Schlachtopfa schlachtet. 40,43 Un Gabelhoke, ä Hand breit, ware am Bau (Gebäude) fescht abrocht an beide Site, un iba d Tisch ware Dächa, um des Opfafleisch gege Rägä un Hitzi z schitze.

40,44 Un uße vor rem innere Door ware zwei Kammere im innere Vorhof: di eine an d Site näbe däm Norddoor, de luegt nohch Süde; di andere an d Site näbe däm Süddoor, de luegt nohch Norde. 40,45 Un na (er) sait zue ma (mir): De Kamma, de nohch Süde luege, ghärt d Prieschta (Pfarra), de im Huus Denscht den; 40,46 aba de Kamma, de nohch Norde luege, ghärt d Prieschta (Pfarra), de am Altar dene. Des sin de (a) (b) (c) (d) (e) Buebä (Sühn) Zadok, de wo als einzige unda d Sehn Levi vor d HERRN träte derfe, um nem z dene. 40,47 Un na (er) maß d Vorhof: hundat Elle lang un hundat Elle breit im Karree; un (a) dr Altar schtoht vor rem Tempel.

D Tempel un sini Näbebaute

40,48 Un na (er) fihrt mi inä zue d Vorhalle vum Tempel un maß de Pfiela vu d Vorhalle: fünf Elle uf jeda Site; un des Door: vierzehn Elle; un de Wänd zue beide Site an d Dire: dräi Elle uf jeda Site. 40,49 Aba de Vorhalle war zwanzig Elle breit un zwöelf Elle def un het zehn Schtufä, de ma nufgieng, un (a) Säule sin an d Pfiela gschtande, uf jeda Site eini.

S 41. Kapitel

41,1 Un er fihrt mi inä in de Tempelhalle un maß de Pfiela; de ware uf jeda Site sechs Elle breit, so wiet des Heiligtum war. 41,2 Un de Dire war zehn Elle wiet, aba de Wände zue beidi Site an d Dire ware je fünf Elle breit. Un er maß d Platz vu d Tempelhalle: vierzig Elle def un zwanzig Elle breit. 41,3 Dann (Dnoh) goht er in d innerschte Platz un maß de Pfiela vu d Dire: zwei Elle; un de Direslba: sechs Elle; un d Breiti zue beide Site an d Dire: je siebä Elle. 41,4 Un er maß: zwanzig Elle def un, we d Tempelhalle, zwanzig Elle breit. Un er sait zue ma (mir): Des isch des Allaheiligschte.

41,5 Un er maß d Wand vum Tempelhuus: sechs Elle dick. Un de Defi vum Abau war vier Elle, rings um des Huus rum. 41,6 Un Siteräum git´s, Schtockwerk uf Schtockwerk, dräimol driißig, un sie schlosse sich an de Wand vum Huus so a, daß de Siteräum ringsum liefe un in sich Halt hän; aba sie hän kei Halt in d Wand vum Huus. 41,7 Un d Umgang wird breiter vu Stockwerk zue Stockwerk fir de Siteräum, denn dr Umgang vum Huus lauft in jedäm Schtockwerk rings um des Huus rum; sellewäg nimmt de Breiti am Huus nohch obe hi zue, un ma schtiegt vum undere Schtockwerk nuf zuem mittlere un obere. 41,8 Un ich sieh am Huus ä erhöhtes Pflaschta ringsum, d Undabau fir de Siteräum, ä volli Ruete, sechs Elle hoch. 41,9 (a) Un de Dicki vu d Wand uße am Abau war fünf Elle, un d Platz, der wo fräi bliebt, zwische d Siteräume am Huus 41,10 un d Kammere war zwanzig Elle rings um des Huus rum. 41,11 Un s gehn zwei Direne vum Abau uf d fräi glossene Platz hi, eina nohch Norde, d andere nohch Süde, un de Breiti vu d fräi glossene Flächi uf däm Undabau war fünf Elle uf jeda Site.

41,12 Un d Bau am Hofraum nohch Weschte hi war siebzig Elle def, un de Muure vum Bau war uf allene Site fünf Elle dick, un s war ninzig Elle breit. 41,13 Un er maß de Längi vum Tempel: hundat Elle; un d Hofraum mit däm Bau un sinene Muurene war au hundat Elle lang. 41,14 Un de Breiti vu d Vordasite vum Tempel un d Hofraum an sinere Oschtsite ergit zsämme au hundat Elle. 41,15 Un er maß de Längi vum Bau, des am End vum Hofraum lit, un sini Muurene uf beidi Site: hundat Elle. Un de Tempelhalle un des Innerschte un de Vorhalle druße 41,16 ware getäfelt, un alli dräi hän sie Fenschta mit Schtäb un ä Absatz am Dach ringsum; un s war Tafelwerk an allene Site ringsum. Un des Lecht kummt durch d Fenschta; aba de Fenschta ware vuhängt. 41,17 Bis obahalb vu d Dire un bis zuem Allaheiligschte, druße un uf d ganze Wand ringsum, im Innere un druße ware Schnitzereie; 41,18 do ware Cherubim un Palmwedel dargschtellt, je ei Palme zwische zwei Cherubim, un jeda Cherub het zwei Agsichta. 41,19 Zue d eine Palme wendet da (er) ä Menschegsicht, zue d andere Palme ä Löwegsicht; de Darschtellige laufte rings um des ganze Huus. 41,20 Vum Boden an bis obahalb dr Dire ware Cherubim un Palmwedel an d Wand gschnitzt. 41,21 (a) (b) Un de Dirpfoschte im Tempel ware viereckig. Un vor rem Allaheiligschte schtoht ebis, des usgsäh het 41,22 we ä Altar üs Holz; sella war dräi Elle hoch un zwei Elle lang un breit un het Ecke, un si Fueß un sini Wänd ware üs Holz. Un er sait zue ma (mir): Des isch d Disch, der wo vor rem HERRN schtoht.

41,23 Un de Tempelhalle un des Allaheiligschte hän je zwei Dirfligel; 41,24 zwei Dirfligel hän de Direne, beidi Dirfligel kenne sich draihje, jedi Dire het zwei Dirfligel. 41,25 Un au an d Dirfligeln vu d Tempelhalle ware Cherubim un Palmwedel dargschtellt we an d Wänd. Un ä Gitta üs Holz war uße vor d Vorhalle. 41,26 Un Fenschta mit Schtäb un Palmwedel ware uf beide Site an d Wänd vu d Vorhalle.


S 42. Kapitel

42,1 (a) (b) Un er fihrt mi üsä zuem ußere Vorhof nohch Norde un bringt mi zue d Kammere, de gegeiba däm Hofraum un gegeiba däm Bau an d Nordsite gläge sin, 42,2 d Längi hundat Elle, an d Nordsite, un d Breiti fuchzig Elle. 42,3 Zwische d zwanzig Elle vum innere Vorhof un däm Pflaschta im ußere Vorhof war Absatz an Absatz, dräimol. 42,4 Un ins Innere fihrt vor d Kammere ä Gang, zehn Elle breit un hundat Elle lang, un ihri Direne sin nohch Norde gläge. 42,5 Un de obere Kammere vum Bau ware kirza als sini undere un mittlere Kammere; denn de Absätze nähmä Raum vu nene wäg. 42,6 Denn sie ware dräi Schtockwerk hoch un hän keini Säule, we de Vorhef Säule hän. Drum ware de obere Kammere gegeiba d undere un mittlere vukirzt vum Bode a. 42,7 Un uße vor d Kammere nohch rem ußere Vorhof hi lauft ä Muure an d Kammere entlang, fuchzig Elle lang. 42,8 Denn de Längi vu d Kammer nohch rem ußere Vorhof zue war fuchzig Elle, aba am Tempel entlang wares hundat Elle. 42,9 Un unde an däne Kammere war d Igang vu Oschte her, wenn ma vum ußere Vorhof her zue nene nigoht, 42,10 am Afang vu d ußere Muure.

In d Richtig nohch Süde sin au Kammere däm Hofraum un däm Bau gegeiba gläge. 42,11 Un ei Gang lauft vor nene hi ganz we vor däne Kammere an d Nordsite; ihri Längi un ihri Breiti, ihri Üsgäng un ihri Irichtige un ihri Direne ware glich. 42,12 Un we de Direne vu d Kammere nohch Süde gläge sin, so war au ä Dire am Afang vum Gang, nämlich vum Gang am Bau entlang, wenn ma vu Oschte her kummt.

42,13 Un na (er) sait zue ma (mir): De Kammere im Norde un de Kammere im Süde gegeiba däm Hofraum, des sin di heilige Kammere, in däne de Prieschta, de zuem HERRN nahe, di hochheilige Opfa ässä. Dert lege sie di hochheilige Opfa ane, d Schpeiseopfa, d Sündopfa un d Schuldopfa; denn dr Platz isch heilig. 42,14 Un (a) wenn d Prieschta in des Heiligtum inegoh, derfe sie vu dert nit wida in d ußere Vorhof goh, sundern solle zvor in d Kammere ihri Kleida ablege, in däne sie Denscht doe hän, denn de sin heilig; un sie solle ihri andere Kleida alege un dann (dnoh) nusgoh unda des Volk.

D Umfang vum Tempelbezirk

42,15 Un wo er d Tempel im Innere ganz üsgmesse het, fihrt er mich üsä zuem Oschttor un maß d ganze Umfang vum Tempel. 42,16 Er maß d Oschtsite mit dr Meßruete: fünfhundat Ruete; 42,17 un d Nordsite maß er au: fünfhundat Ruete; 42,18 gnau so d Südsite au: fünfhundat Ruete. 42,19 Un er drillt sich zue d Weschtsite un maß au fünfhundat Ruete. 42,20 Nohch alle vier Windrichtige maß er. Un s war ä Muure ringsum, fünfhundat Ruete im Karree, dmit des Heilige vum Unheilige gschiede isch.

S 43. Kapitel

Dr Izug vu d Herrlichkeit des HERRN in d Tempel

43,1 Un er fihrt mi wida zuem Door im Oschte. 43,2 Un lueg, de (a) Herrlichkeit des Gottes Israels kummt vu Oschte un braust, we ä großes Wassa braust, un s ward sehr (sölli) hell uf dr Erde vu sinere Herrlichkeit. 43,3 Un s war ganz so (a) we des Gsicht, des ich gsäh ha, wo dr Herr kummt, um de Schtadt hizmache, un (b) we des Gsicht, des ich gsähne ha am Fluß Kebar. Do flegt ich ane uf mi Gsicht. 43,4 Un de Herrlichkeit des HERRN kummt inä ins Tempelhuus durch (a) des Door, des nohch Oschte lit. 43,5 Do hebt mi dr Geischt uf un bringt mi in d innere Vorhof; un lueg, (a) (b) (c) de Herrlichkeit des HERRN erfillt des Huus. 43,6 Un ich ha ghärt we eina mit ma (mir) schwätze vum Huus rüs, während d Ma näbe ma (mir) schtoht. 43,7 Un er sait zue ma (mir): Dü Menschekind, des isch d Platz vu minem Thron un (a) d Platz fir mini Fueßsohle; do will ich fir imma huuse unda d Israelite. Un des Huus Israel soll nimmi mi heilige Name entweihe, nit sie noh ihri Kenig, durch ihr Götzedenscht un durch de Lychene ihra Kenig, wenn sie schterbe; 43,8 denn sie hän ihri Schwelle an minare Schwelle un ihri Pfoschte näbe mine Pfoschte gsetzt, so daß nur ä Wand zwische mir un nene war, un hän so mi heilige Name vuschandelt (entwaiht) (a) durch de Greuel, de sie gmacht hän; drum ha ich sie au in minem Zorn (minare Wuet) vutilgt. 43,9 Etze aba solle sie ihr Götzedenscht un de Lychene ihra Kenig wiet vu mir wägdoe, un ich will fir imma unda ne huuse.

43,10 Un dü, Menschekind, bschrieb däm Huus Israel d Tempel, si Üssäh un si Plan, dmit (a) sie sich schäme ihra Missetate. 43,11 Un wenn sie sich all däm schäme, was sie doe hän, so zeig ne Plan un Gschtalt vum Tempel un sini Üsgäng un Igäng un si ganze Plan un alli sini Ordnige un alli sini Gsetze. Schrib sie vor ihre Auge uf, dmit sie uf si ganze Plan un alli sini Ordnige acht ha un dnohch den. 43,12 Des soll aba des Gsetz vum Tempel si: uf dr Hechi vum Berg soll si ganzes Biet (Gäu, Gau) ringsum hochheilig si. Lueg, des isch des Gsetz vum Tempel.

D Altar un sini Weihe

43,13 (a) (b) Des sin aba de Maße vum Altar, gmesse nohch Elle, de ä Handbreit länga sin we de gwehnliche Elle: si Sockel isch ä Elle hoch un ä Elle breit, un d Leischte an sinem Rand isch ä Spanne hoch ringsum. Un des isch d Hechi vum Altar: 43,14 vum Sockel uf dr Erde bis an d undere Absatz sin s zwei Elle in d Hechi un ei Elle in d Breiti, un vum niedrigere Absatz bis zuem hehrere Absatz sin s vier Elle in d Hechi un ei Elle in d Breiti; 43,15 un d Opfaherd isch vier Elle hoch, un uf däm Opfaherd schtehn nohch obe vier Herna. 43,16 Un d Opfaherd isch zwöelf Elle lang un zwöelf Elle breit im Karree. 43,17 Un d obere Absatz isch vierzehn Elle lang un vierzehn Elle breit im Karree, un ä Leischte goht ringsum, ä halbi Elle hoch; un si Sockel isch ei Elle hoch, un sini Schtufä liege nohch Oschte hi.

43,18 Un er sait zue ma (mir): Dü Menschekind, eso sait Gott dr HERR: Des solle de Ordnige fir d Altar si an däm Dag, an däm ma baut isch, um Brandopfa uf nem z opfare un Bluet an nen z schpritze. 43,19 (a) (b) Do sollsch dü d levitische Prieschta (Pfarra) üs däm Gschlecht Zadoks, de vor mich träte, um mir z dene, sait Gott dr HERR, ä junge Schtier zuem Sündopfa ge. 43,20 Un vu sinem Bluet sollsch dü nähmä un dmit de vier Herna bschprenge un de vier Ecke vum Absatz un de Leischte, de ringsum goht; dmit sollsch dü nen entsündige un Sühne fir nen schaffe. 43,21 Un dü sollsch d Schtier vum Sündopfa nähmä un nen vubrenne uf däm Platz am Tempel, wo ma de Opfatiere muschtert, ußahalb vum Heiligtum. 43,22 Aba am nägschte Dag sollsch dü ä Ziegebock opfare, der wo ohni Fehla isch, als Sündopfa un d Altar dmit entsündige, we na mit däm Schtier entsündigt isch. 43,23 Nohchdäm dü d Altar entsündigt hesch, sollsch dü ä junge Schtier opfare, der wo ohni Fehla isch, un ä Widder vu d Herde ohni Fehla 43,24 un sollsch sie beidi vor rem HERRN opfare, un de Prieschta solle Salz uf sie schtraie un solle sie so däm HERRN opfare als Brandopfa. 43,25 So sollsch dü siebä Däg lang jede Dag ä Bock als Sündopfa opfare, un sie solle ä junge Schtier un ä Widder vu d Herde, de beidi ohni Fehla sin, opfare. 43,26 So solle sie siebä Däg lang fir d Altar Sühne schaffe un nen rein (sufa) mache un ihri Händ (Pfode) fille. 43,27 Un nohch däne Däg solle de Prieschta am achte Dag un dnohch imma wida uf däm Altar opfare äiri Brandopfa un äiri Dankopfa, so will ich äich gnädig si, sait Gott dr HERR.


S 44. Kapitel

Des vuschlossene Oschtdoor

44,1 (a) Un er fihrt mi wida zuem ußere Door vum Heiligtum im Oschte; s war aba zue. 44,2 Un dr HERR sait zue ma (mir): Des Door soll zue bliebe un nit ufdoe wäre, un nemads soll dert inegoh. Denn dr HERR, dr Gott Israels, isch dert izoge; drum soll s zue bliebe. 44,3 Nur dr Firscht darf sich, wel er dr Firscht isch, dert nablosse un des Opfamohl ässä vor rem HERRN. (a) Durch de Vorhalle vum Door soll er inegoh un durch sie wida rüsgoh. 44,4 Dnohch fihrt er mi zuem Door im Norde vor des Huus des HERRN. Un i (ich) sieh, un lueg, des Huus war erfillt vu dr Herrlichkeit des HERRN, un i (ich) flegt uf mi Agsicht (Visasch). 44,5 Un dr HERR sait zue ma (mir): Dü Menschekind, gib acht un lueg mit dine Auge un her mit dine Ohre alles, was ich dir sage will vu alle Ordnige un Gsetze im Huus des HERRN, un gib acht, we ma´s hebe soll mit däm Zuetritt zuem Heiligtum an alle Igäng. 44,6 Un sag däm Huus vum Widaschpruch, däm Huus Israel: Eso sait Gott dr HERR: Len's gnoe si, ihr vum Huus Israel, mit all äire Greueltate! 44,7 Denn ihr hän fremdi Lit mit unbschnittenem Herz un (a) (b) unbschnittenem Fleisch in mi Heiligtum ineglosse un so mi Huus entheiligt, wo ihr mir Brot, Fett un Bluet opfatet; so hän ihr mi Abmachig (Abkumme) broche mit all äire Greueltate; 44,8 ihr hän nit selba d Denscht in minem Heiligtum doe, sundern hän sie bschtellt, um fir äich d Denscht in minem Heiligtum z doe.

44,9 Drum sait Gott dr HERR: S soll kei Fremde mit unbschnittenem Herz un unbschnittenem Fleisch in mi Heiligtum kumme vu alle Fremdling, de unda d Israelite läbä, 44,10 sundern de Levite, de vu mir wäggange(abgwiche) sin, wo Israel vu mir abgfalle un irregange isch, ihre Götze nohch, de soll ihri Sinde trage 44,11 un solle in minem Heiligtum Denscht doe we Heta an d Direne vum Huus un we Diena vum Huus. Sie solle des Brandopfa un des Schlachtopfa fir des Volk schlachte un solle vor nene schtoh un ne dene. 44,12 Wel sie ne dent hän vor ihre Götze un däm Huus Israel ä Aloß zuer Sinde ge hän, drum ha ich mi Hand gege sie erhobe, sait Gott dr HERR, daß sie ihri Sinde trage meße. 44,13 Un sie solle nit zue mir nahe, um mir Prieschtadenscht z doe, un solle zue däm, was mir heilig isch, un an d hochheilige Opfa nit kumme, sundern solle ihri Schande trage fir ihri Greuel, de sie doe hän. 44,14 Drum ha ich sie bschtellt, d Denscht an minem Huus z doe bi alla Arbet un bi allem, was dert z doe isch.

44,15 Aba de levitische Prieschta, de (a) Buebä (Sühn) Zadok, de d Denscht an minem Heiligtum doe hän, wo de Israelite vu ma abgfalle sin, de solle vor mi träte, um mir z dene, un vor mir schtoh, um mir Fett un Bluet z opfare, sait Gott dr HERR. 44,16 Sie soll inegoh in mi Heiligtum un vor mi Disch träte, um mir z dene, un solle mi Denscht doe.

44,17 Un wenn sie durch de Door vum innere Vorhofs go wen, solle sie (a) leinene Kleida azege un nigs Wollenes aha, solang sie in d Door vum innere Vorhofs un im Huus Denscht mache. 44,18 Un sie solle ä leinerne Kopfbund uf ihrem Kopf ha un leinerni Beikleida um ihri Lende un solle sich nit mit Zeug girte, des Schweiß wirkt. 44,19 Un (a) wenn sie in d ußere Vorhof zuem Volk rüsgehn, solle sie de Kleida, in däne sie Denscht doe hän, üszehe un in de Kammere vum Heiligtum lege un anderi Kleida azege, dmit sie des Volk nit durch ihri Kleida mit däm Heilige in Berehrig bringe.

Ordnige fir de Prieschta

44,20 (a) Ihr Kopf solle sie nit kahl schere un au nit d Hoor fräi wachse losse, sundern sie solle d Hoor ringsum abschniedä.

44,21 Un (a) d Prieschta solle kei Wi trinke, wenn sie in d innere Vorhof go solle.

44,22 Un (a) sie solle kei Witwe odr Vuschtoßeni als Wieb nähmä, sundern ä Jungfrau vum Huus Israel odr de Witwe vumä Prieschta.

44,23 Un (a) (b) sie solle mi Volk lehre, daß ses zue undascheide weiss zwische Heiligem un Unheiligem un zwische Reinem un Unreinem.

44,24 Un wenn ä Schtrietsach vor sie kummt, (a) solle sie Richta si un nohch minem Recht des Urdeil schwätze un solle bi alle mine Feschte mini Gebote un Ordnige hebe un mini Sabbate heilige.

44,25 Un (a) sie solle zue keinem Dote go un sich unrein mache, (b) nur zue Vada (Babbe) un Muetter, Bue (Suhn) odr Dochta, Brueda odr eina Schweschta, de noh kei Ma ka het; a nene derfe sie sich unrein mache. 44,26 Un nohch sinere Reinigung soll ma nem ufzehle siebä Däg. 44,27 Un wenn na (er) wida inä zuem Heiligtum goht in d innere Vorhof, um im Heiligtum Denscht z doe, soll la (er) si Sündopfa opfare, sait Gott dr HERR.

44,28 Un (a) Erbbsitz solle sie nit ha; denn ich bi ihr Erbbsitz. Au sollt ihr nene kei Eigentum an Land ge in Israel; denn ich bi ihr Eigentum. 44,29 Sie solle ihr Ässä ha vum Schpeiseopfa, Sündopfa un Schuldopfa, un (a) alles däm Bann Vufallene in Israel soll nene ghäre. 44,30 Un des Beschte vu alle erschte Fricht un de Abgabe vu allem, wovu ihr Abgabe leischtet, soll d Prieschta (Pfarra) ghäre. Ihr sollt d Prieschta (Pfarra) au (a) (b) d Erschtling äires Teiges ge, dmit Sege uf dinem Huus rueht. 44,31 Was aba vuendet odr vurisse isch, s sin Vegel odr anderi Tiere, des solle d Prieschta nit ässä. (a)


S 45. Kapitel

D Landabgab fir d heilige Bezirk; d Landadeil vu d Schtadt un vum Firscht

45,1 Wenn ihr etze des Land durchs Los üsdeilt, sollt ihr ä Abgab vum Land absundere, de däm HERRN heilig si soll, fünfezwanzigduusig Elle lang un zwanzigduusig breit; der Ort soll heilig si, so wiet da längt. 45,2 Vu nem soll uf des Heiligtum kumme je fünfhundat Elle im Karree un dzue ä fraie Platz ringsum vu fuchzig Elle. 45,3 Un uf däm abgmessene Platz sollsch dü abmessen ä Längi vu fünfezwanzigduusig Elle un ä Breiti vu zehnduusig; un drin soll des Heiligtum schtoh, des Allaheiligschte. 45,4 Des soll ä heiliges Biet (Gäu, Gau) im Land si un d Prieschta (Pfarra) ghäre, de im Heiligtum dene un vor d HERRN träte, um nem z dene, dmit sie Platz fir ihri Hiisa hän, un s soll heilig si. 45,5 Aba d Levite, de am Tempel Denscht den, solle au ä Platz fünfezwanzigduusig Elle lang un zehnduusig breit als ihr Eigentum gregä, dmit sie do huuse. 45,6 Un (a) dr Schtadt sollt ihr als Eigentum zuewiese ä Platz vu fünfduusig Elle Breiti un fünfezwanzigduusig Elle Längi, entlang vu d Abgabe fir des Heiligtum. Des soll däm ganze Huus Israel ghäre. 45,7 (a) Däm Firschte aba sollt ihr au ä Platz ge zue beide Site vu d Abgabe fir des Heiligtum un vum Eigentum vu d Schtadt, näbe d Abgabe fir des Heiligtum un däm Eigentum dr Schtadt, im Weschte weschtwärts un im Oschte oschtwärts, un s soll de Längi vum Schtammesgebiete entspreche vu d Grenze im Weschte bis zue d Grenze im Oschte 45,8 vum Land. Des soll si Eigentum si in Israel, dmit (a) mini Firschte nimmi minem Volk des Sini nähmä, sundern des Land däm Huus Israel fir sini Schtämm losse.

Mahnig a d Firschte

45,9 Eso sait Gott dr HERR: (a) (b) (c) Ihr hän's lang gnoe schlimm triebe, ihr Firschte Israels; len ab vu Schand (vum Frevel) un Gwalttate un den, was recht un guet isch, un härä uf, Lit in minem Volk vu Huus un Hof zue vutriebe, sait Gott dr HERR.

45,10 Ihr sollt (a) (b) rechtes Gwicht un rechte Scheffel un rechtes Maß ha. 45,11 Ä Scheffel un ä Eima soll glich si, so daß ä Eima d zehnte Deil vu nem Faß het un ä Scheffel au d zehnte Deil vu nem Faß; nohch rem Faß soll ma sie beidi meße. 45,12 Un ä Lot soll zwanzig Gramm ha un ä Pfund fuchzig Lot.

D Ufgabe vum Firscht im Opfadensch

45,13 Des soll etze de Abgabe si, de ihr ge (leischte) sollt, nämlich d sechste Deil vumä Scheffel vu nem Faß Weize un d sechste Deil vumä Scheffel vu nem Faß Gerschte. 45,14 Un vum El sollt ihr ge je d zehnte Deil vumä Eima vu nem Faß, des zehn Eima odr zehn Scheffel faßt; denn zehn Eima sin zehn Scheffel; 45,15 un je ä Lamm vu zweihundat Schof vu d Herde Israels zuem Schpeiseopfa un Brandopfa un Dankopfa, um fir sie Sühne z schaffe, sait Gott dr HERR. 45,16 Alles Volk vum Land soll de Abgabe zuem Firschte in Israel bringe. 45,17 Un (a) dr Firscht soll de Brandopfa, Schpeiseopfa un Trinkopfa üsrichte an d Feschta, Näimonde un Sabbate un a alle Fiertige vum Huus Israel. Er soll de Sündopfa un Schpeiseopfa, Brandopfa un Dankopfa darbringe, um Sühne z schaffe fir des Huus Israel. 45,18 Eso sait Gott dr HERR: Am erschte Dag vum erschte Monet sollsch dü nähmä ä junge Schtier, der wo ohni Fehla isch, un des Heiligtum entsündige. 45,19 Un dr Prieschta soll vum Bluet vum Sündopfa nähmä un de Pfoschte am Tempel dmit bschprenge un de vier Ecke vum Absatz am Altar samt d Pfoschte am Door vum innere Vorhofs. 45,20 So sollsch dü au doe am erschte Dag vum siebte Monet wägä dera, (a) (b) de wo sich vufehlt hän üs Vusähe odr Unwisseheit; dmit entsühnt ihr d Tempel.

45,21 Am vierzehnte Dag vum erschte Monet sollt ihr (a) des Passa hebe un siebä Däg feschtle un ungsiirtes Brot ässä. 45,22 An däm Dag soll dr Firscht fir sich un fir alles Volk vum Land ä Schtier zuem Sündopfa opfare. 45,23 Un an däne siebä Däg vum Fescht soll la (er) däm HERRN jede Dag ä (a) Brandopfa darbringe, je siebä Schtier un siebä Widder, de ohni Fehla sin, un je ä Ziegebock zuem Sündopfa. 45,24 Zum (a) (b) Schpeiseopfa aba soll la (er) je ä Scheffel zue nem Schtier un ä Scheffel zue nem Widder opfare un je ä Kanne El zue nem Scheffel.

45,25 Vum (a) fuchzehnte Dag vum siebte Monet a soll la (er) siebä Däg nohchänanda feschtle we sälli siebä Däg un s ebeso hebe mit Sündopfa, Brandopfa, Schpeiseopfa samt däm El.


S 46. Kapitel

46,1 Eso sait Gott dr HERR: Des Door am innere Vorhof im Oschte soll an d sechs Werkdäg zue si, aba am Sabbatdag un am Näimond soll ma's ufdoe. 46,2 Un (a) dr Firscht soll vu druße unda d Vorhalle vum Door träte un bi d Pfoschte am Door schtohbliebe. Un d Prieschta soll si Brandopfa un Dankopfa opfare, er aba soll uf d Schwelle vum Door abäte (ahimmle) un dnohch wida nüsgoh; des Door aba soll uff bliebe bis zuem Obend. 46,3 Ebeso soll des Volk vum Land an d Dire vum Door abäte (ahimmle) vor rem HERRN an d Sabbate un Näimonde. 46,4 Des (a) Brandopfa aba, des dr Firscht däm HERRN opfare soll am Sabbatdag, solle sechs Lämma si, de ohni Fehla sin, un ä Widder ohni Fehla 46,5 un als (a) Schpeiseopfa ä Scheffel zue jedäm Widder, als Schpeiseopfa zue d Lämmer aba, soviel sini Hand git, un je ä Kanne El zue nem Scheffel. 46,6 Am Näimond aba soll la (er) ä junge Schtier opfare, der wo ohni Fehla isch, un sechs Lämma un ä Widder, au ohni Fehla, 46,7 un als Schpeiseopfa je ä Scheffel zuem Schtier un je ä Scheffel zuem Widder, aba zue d Lämmer so viel, we na (er) ge mag, un je ä Kanne El zue nem Scheffel. 46,8 Un wenn dr Firscht inegoht, soll la (er) durch de Vorhalle vum Door inegoh un uf dämselbe Wäg wida nüsgoh. 46,9 Aba wenn des Volk vum Land vor d HERRN kummt an d Fiertige, dann (dnoh) solle de, de zuem Door im Norde inegehn, um azbäte, durch des Door im Süde wida nüsgoh, un de, de zuem Door im Süde inegehn, solle durch des Door im Norde wida nüsgoh un solle nit wida durch des Door nüsgoh, durch des sie inegange sin, sundern solle durch des Door gegeiba nüsgoh. 46,10 D Firscht aba soll mit nene si, wenn sie ine- un wenn sie nüsgehn.

46,11 Un an d Feschta un Fiertige soll ma als Schpeiseopfa zue je nem Schtier ä Scheffel un zue je nem Widder ä Scheffel opfare un zue d Lämmer, soviel si Hand git, un je ä Kanne El zue nem Scheffel.

46,12 Wenn aba d Firscht ä Brandopfa odr Dankopfa als fräiwilligi Gabe däm HERRN darbringe will, so soll ma nem des Door im Oschte ufdoe, dmit da (er) si Brandopfa un Dankopfa opfare ka, we na´s(er´s) sunscht am Sabbat z opfare pflegt. Un wenn na (er) wida nüsgoht, soll ma des Door hinda nem zueschleße.

46,13 Un na (er) soll däm HERRN (a) (b) jede Dag ä Brandopfa darbringe, nämlich ä eijähriges Schof ohni Fehla; des soll la (er) all Morge opfare. 46,14 Un na (er) soll all Morge d sechste Deil vumä Scheffels als Schpeiseopfa dzue darbringe un d dritte Deil einare Kanne El, um des Fainmehl zue bschprenge, als ä Schpeiseopfa fir d HERRN. Des soll ä ewigi Ordnig si iba des tagwise Opfa. 46,15 Un so solle sie des Schof mit däm Schpeiseopfa un däm El all Morge opfare als tagwises Brandopfa.

Bschtimmige iba des Erbland vum Firschte

46,16 Eso sait Gott dr HERR: Wenn d Firscht einem vu sine Buebä (Sühn) ä Gschenk git vu sinem Erbe, soll´s sinene Sehn vubliebe, un sie solle´s als ihr Erbe bsitze. 46,17 Wenn na (er) aba einem vu sine Große vu sinem Erbdeil ebis schenkt, so solle sie´s bsitze bis zuem Johr dr Frailossig, un dann (dnoh) soll´s an d Firscht wida zruckfalle; nur dr Adeil vu sine Buebä (Sühn) soll däne vubliebe. 46,18 S (a) soll au d Firscht däm Volk nigs nähmä vu sinem Erbdeil, um sie dodurch üs ihrem Eigentum zue vudränge, sundern na (er) soll si Eigentum uf sini Buebä (Sühn) vuerbe, dmit nit öbber (ebber) vu minem Volk üs sinem Eigentum vutriebe wird.

D Opfakuchi

46,19 Un er fihrt mi durch d Igang an d Site vum Door zue d heilige Kammere im Norde, de d Prieschta (Pfarra) ghärt hän, un lueg, dert war ä Platz in d Ecke im Weschte. 46,20 Un er sait zue ma (mir): Des isch d Platz, wo de Prieschta des Schuldopfa un des Sündopfa koche un des Schpeiseopfa bache solle, dmit sie´s nit in d üßere Vorhof nüstrage meße un so des Volk mit däm Heilige in Berehrig bringe. 46,21 Dnohch fihrt er mi in d üßere Vorhof üsä un het mi in de vier Ecke vum Vorhofs go lo. Un lueg, do war in jeda Ecke vum Vorhof wida ä Vorhof. 46,22 In d vier Eckene vum Vorhof ware kleini Vorhef, vierzig Elle lang un driißig Elle breit, alli vier vu gliechem Maß. 46,23 Un s goht ä Muure um jede vu d vier Vorhef rum; do ware Herde ringsum nab a d Muurene. 46,24 Un er sait zue ma (mir): Des sin de Kuchine, in däne de Tempeldena des Schlachtopfa vum Volk koche solle.

S 47. Kapitel

Dr wundabare Schtrom üs däm Tempel

47,1 (a) Un er fihrt mi wida zue dr Dire vum Tempel. Un lueg, do (b) (c) floß ä Wassa üsä unda d Schwelle vum Tempel nohch Oschte; denn de vorderi Site vum Tempel lit gege Oschte. Un des Wassa lauft nab an d südliche Sitewand vum Tempel nab, südlich am Altar vorbi. 47,2 Un er fihrt mi üsä durch des Door im Norde un bringt mi uße rum zuem üßere Door im Oschte; un lueg, des Wassa schprang üsä üs sinere südliche Sitewand. 47,3 Un d Ma goht üsä nohch Oschte un het ä (a) Meßschnur in d Hand, un er maß duusig Elle un het mi durch des Wassa go lo; do goht´s ma (mir) bis an de Knechel. 47,4 Un er maß abamols duusig Elle un het mi durch des Wassa go lo: do goht´s ma (mir) bis an de Knüü; un er maß nohch duusig Elle un het mi durch des Wassa go lo: do goht´s ma (mir) bis an d Lende. 47,5 Do maß er nohch duusig Elle: do war´s ä Schtrom, so def, daß ich nimmi durchgoh ka; denn des Wassa war so hoch, daß ma schwimme mueß un nit durchgoh ka. 47,6 Un er sait zue ma (mir): Dü Menschekind, hesch dü des gsähne? Un er fihrt mi zruck am Ufa vum Fluss entlang. 47,7 Un wo ich zruckkummt, lueg, do sin sehr (söll) vieli Baim am Ufa gschtande uf beide Site. 47,8 Un er sait zue ma (mir): Des Wassa fleßt üsä in des östliche Biet (Gäu, Gau) un wida nab zuem Jordandal un mündet ins Dote Meer. Un wenn´s ins Meer fleßt, soll däm si Wassa gsund wäre, 47,9 un alles, was drin läbt un wäbt, wohi dr Schtrom kummt, des soll läbä. Un s soll sehr (söll) viel Fisch dert ge, wenn des Wassa derthi kummt; un alles soll gsund wäre un läbä, wohi d Schtrom kummt. (a) 47,10 Un s wäre a nem d Fischa schtoh. Vu En-Gedi bis nohch En-Eglajim wird ma de Fischgarne ufschpanne; denn s wird dert sehr (söll) viel Fisch vu alla Art ge we im große Meer. 47,11 Aba de Teiche un Lachene dnäbe wäre nit gsund wäre, sundern ma soll drus Salz gwinne. 47,12 Un an däm Schtrom wäre an sinem Ufa uf beide Site (a) allaläi fruchtbare Baim wachse; un ihri Blätta wäre nit vuwelke, un mit ihre Fricht het´s kei End. (b) Sie wäre all Monet näji(naii) Fricht bringe; denn ihr Wassa fleßt üs däm Heiligtum. Ihri Fricht wäre zuem Ässä dene un ihri Blätta fir d Arznei.

D Grenzen vum Land

47,13 Eso sait Gott dr HERR: Des sin de Grenze, nohch däne ihr des Land d zwöelf Schtämm Israels üsdeile solle; (a) (b) zwei Deil ghäre däm Schtamm Josef. 47,14 Un ihr sollt´s als Erbdeil gregä, eina we d andere; denn ich ha mi Hand ufghobe zuem Schwur, (a) des Land äire Vädere z ge, un so soll´s äich als Erbdeil zuefalle (ge wäre).

47,15 Des isch etze de Grenze vum Land gege Norde: vum große Meer a uf Hetlon zue nohch Zedad, 47,16 Hamat, Berota, Sibrajim, des an Damaskus un Hamat grenzt, un Hazar- Enan, des an d Hauran grenzt. 47,17 Un so soll de Grenze laufe vum Meer a bis nohch Hazar-Enan, un Damaskus un Hamat soll nördlich liege bliebe. Des isch de Grenze gege Norde.

47,18 Aba de Grenze gege Oschte: vu Hazar-Enan, des zwische däm Hauran un Damaskus lit, d Jordan zwische Gilead un däm Land Israel bis nab ans öschtliche Meer nohch Tamar. Des soll de Grenze gege Oschte si.

47,19 Aba de Grenze gege Süde lauft vu Tamar bis an des (a) Hadawassa vu Kadesch un d (b) Bach Ägyptens nab bis an des große Meer. Des soll de Grenze gege Süde si.

47,20 Un an d Site gege Weschte isch des große Meer de Grenze bis gegeiba Hamat. Des isch de Grenze gege Weschte.

D Vudeilig vum Land

47,21 Un ihr sollt des Land üsdeile unda de Schtämm Israels, 47,22 un wenn ihr des Los werfe, um des Land unda äich zue vudeile, so sollt ihr (a) de Fremdlinge, de bi äich huuse un Kinda unda äich zeuge (ziige), halte we de Iheimische unda d Israelite; mit äich solle sie ihr Erbbsitz gregä unda d Schtämm Israels, 47,23 un ihr sollt au ne ihr Adeil am Land ge, jeda bi däm Schtamm, bi däm ma (er) wohnt, sait Gott dr HERR.

S 48. Kapitel

48,1 Des sin de Name vu d Schtämm: (a) Vu Norde vum Meer a uf däm Wäg nohch Hetlon zue nohch Hamat un Hazar-Enan, so daß Damaskus nördlich liege bliebt, gege Hamat: des soll Dan als si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,2 Näbe Dan soll Asser si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,3 Näbe Asser soll Naftali si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,4 Näbe Naftali soll Manasse si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,5 Näbe Manasse soll Ephraim si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,6 Näbe Ephraim soll Ruben si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,7 Näbe Ruben soll Juda si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte.

48,8 Näbe Juda aba sollt ihr ä Deil als Abgabe absundere vu Oschte bis nohch Weschte, der wo fünfezwanzigduusig Elle breit un so lang isch we sunscht ä Adeil vu Oschte bis nohch Weschte. Midde drin soll des Heiligtum schtoh. 48,9 Des Land, des ihr als Abgabe däm HERRN absundere sollt, soll fünfezwanzigduusig Elle lang un zehnduusig Elle breit si. 48,10 Un de Abgabe fir des Heiligtum soll d Prieschta (Pfarra) ghäre, nämlich fünfezwanzigduusig Elle lang an d Nordsite un an d Südsite un zehnduusig Elle breit an d Oschtsite un an d Weschtsite. Un des Heiligtum des HERRN soll midde drin schtoh. 48,11 S soll d gweihten Prieschta (Pfarra) ghäre, d (a) Sehn Zadok, de mir Denscht doe hän un nit mit d Israelite abgfalle sin, we d Levite abgfalle sin. 48,12 Un de bsunderi Abgabe vu d Abgabe vum Land soll ne ghäre un hochheilig si, näbe däm Biet (Gäu, Gau) vu d Levite. 48,13 D Levite aba solle näbe däm Biet (Gäu, Gau) vu d Prieschta au ä Biet (Gäu, Gau) vu fünfezwanzigduusig Elle in d Länge un zehnduusig Elle in d Breiti ha; denn im ganze soll de Länge fünfezwanzigduusig Elle un de Breiti zwanzigduusig Elle si. 48,14 Un sie derfe nigs dvu vukaufe odr vudusche, dmit d beschte Deil vum Land nit in anderi Händ (Pfode) kummt; denn na (er) isch däm HERRN gheiligt. 48,15 Aba de ibrige fünfduusig Elle in d Breiti entlang vu d fünfezwanzigduusig Elle solle nit heilig, sundern fir d Schtadt zuem Wohne un zue na Weidetrift bschtimmt si, un d Schtadt soll midde drin schtoh. 48,16 Un des solle ihri Maße si: vierduusigfünfhundat Elle an d Nordsite un an d Südsite, ebeso au an d Oschtsite un an d Weschtsite vierduusigfünfhundat Elle. (a) 48,17 D Weidetrift vu d Schtadt soll zweihundatfuchzig Elle gege Norde un gege Süde meße, ebeso au gege Oschte un gege Weschte zweihundatfuchzig Elle. 48,18 Aba des ibrige Biet (Gäu, Gau) entlang vu d Abgabe fir des Heiligtum, nämlich zehnduusig Elle gege Oschte un zehnduusig Elle gege Weschte, des soll däm Undahalt dera dene, de in d Schtadt schaffe. 48,19 Un Arbeita üs alle Schtämm Israels solle in d Schtadt schaffe. 48,20 So soll de ganzi Abgabe fünfezwanzigduusig Elle im Karree si. Ä Viereck soll de Abgabe fir des Heiligtum si mit däm, was Eigentum vu d Schtadt isch. 48,21 (a) Was aba noh ibrig isch, soll däm Firscht ghäre, nämlich uf beide Site näbe d Abgabe fir des Heiligtum un näbe däm Eigentum vu d Schtadt entlang dr fünfezwanzigduusig Elle an d Oschtsite un an d Weschtsite, so wiet we de Adeil vu d Schtämm gehn; des soll däm Firscht ghäre. De Abgabe fir des Heiligtum un dääääm Tempel soll in d Middi liege. 48,22 Abgsähe vum Eigentum vu d Levite un däm Eigentum vu d Schtadt, des midde in d Gegend vum Firscht lit, soll des Land zwische däm Biet (Gäu, Gau) Judas un däm Biet (Gäu, Gau) Benjamins däm Firscht ghäre.

48,23 Dnohch solle de ibrige Schtämm kumme: Benjamin soll sie Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,24 Näbe däm Biet (Gäu, Gau) Benjamins soll Simeon si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,25 Näbe däm Biet (Gäu, Gau) Simeons soll Issachar si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,26 Näbe däm Biet (Gäu, Gau) Issachars soll Sebulon si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,27 Näbe däm Biet (Gäu, Gau) Sebulons soll Gad si Adeil ha vu Oschte bis nohch Weschte. 48,28 Näbe däm Biet (Gäu, Gau) vu Gad soll (a) im Süde de Grenze vu Tamar bis an des Hadawassa vu Kadesch laufe un d Bach Ägyptens nab bis an des große Meer. 48,29 Des isch des Land, des ihr üsdeile sollt als Erbdeil unda d Schtämm Israels, un des solle ihri Erbdeila si, sait Gott dr HERR.

De Door vu d Schtadt

48,30 (a) Un des solle de Üsgäng vu d Schtadt si: an d Nordsite mit ihre vierduusigfünfhundat Elle 48,31 dräi Doorene: des erschte Door Ruben, des zweite Juda, des dritte Levi; denn de Door vu d Schtadt solle nohch d Name dr Schtämm Israels gnennt wäre. 48,32 So au an d Oschtsite mit ihre vierduusigfünfhundat Elle dräi Doorene: nämlich des erschte Door Josef, des zweite Benjamin, des dritte Dan. 48,33 An d Südsite mit ihre vierduusigfünfhundat Elle au dräi Doorene: des erschte Door Simeon, des zweite Issachar, des dritte Sebulon. 48,34 So au an d Weschtsite mit ihre vierduusigfünfhundat Elle dräi Doorene: des erschte Door Gad, des zweite Asser, des dritte Naftali. 48,35 So soll d ganze Umfang achtzehnduusig Elle si. Un alsdann soll de Schtadt gheiße wäre (a) (b) (c) «Do isch dr HERR».
Letschte Änderungen 06.12.2023 19:14:10 seid November 2, 2005 by Dietmar Wiesler (Copyright)
Des isch ä Bäitrag vum Dietmar Wiesler fir me Evagelium im Netz (Copyright) Dez. 1999