Zruck zue d Alemannische Bibel (Markgräflerland Eschbach)

D PROPHET JOEL

Was in däm Buech schtoht

D Prophet Joel ("d HERR isch Gott") het vu ungefähr 840 bis 810 v. Chr. in Judäa gwirkt un isch dodmit eina vu d freheschte "kleine Prophete". Üßa sinem Name isch nigs vu nem bekannt. Si Thema isch im HERR si Grichtsdag, der Dag, wo vum HERR fir's End vu d Ziit vorghalte wird.
In Kapitel 1 warnt Joel de sorglose Sinda vum Volk vor rem Grichtsdag, wo ball kumme dät. In Kapitel 2 wird der Grichtsdag necha bschrib. Joel wiest uf ä schrecklichi Invasionsarmee hi, wo Israel ämol bedroht, un rueft's Volk dzue uf, vu ganzem Herze umzkehre. Na (Er) vuwiest dodruf, daß d HERR sinem bedrängte Volk hilft. In Kapitel 3 finde ma des Vuschpreche, daß Gott ämol im ganze Volk Israel d Heilige Geischt schenkt, wenn's Kehrt gmacht het.
In Kapitel 4 wird bschribe, we Gott ämol di andere Velka, wo Israel mit nem Kreg bedrängt hän, richte doet.

D Botschaft, wo vum Joel ibamittelt wird, klingt mit nem Üsblick uf däm Messias si Friidensrich üs, dann (dnoh), wenn d HERR uf fem Zionsberg huust (wohnt).

We des Buech ufbaut isch

1,1-2,27:	Ä Heigumbaplog suecht Juda heim
3,1-4,21:	Gott schenkt uf fem Zionsberg Rettig

S 1. Kapitel

D Heigumba sin d Vorbote (Laufbursche) vu Gottes Gricht

1,1 Des isch des Wort des HERRN, des bassiere isch zue Joel, däm Bue (Suhn) Petuëls.

1,2 Häre des, ihr Älteschti, un merkt uf, alli Bwohna vum Land, ob des gschehe (bassiert) isch zue äire Ziit odr zue äire Vädare Ziit! 1,3 Sage äire Kinda dvu un len's äiri Kinda ihre Kinda sage un de nomol ihre Nohchkumme: 1,4 Was d Räupe ibriglo hän, des (a) frässä d Heigumba, un was d Heigumba ibriglo hän, des frässä d Käfa, un was d Käfa ibriglo hän, des frißt des Gschmeiß.

1,5 Wacht uf, ihr Bsofeni, un hiile, un blärt, alli Wisüfa, um d seße Wi; denn na (er) isch äich vor äirem Muul (Gosch) wäggnumme! 1,6 Denn (a) s zeht uffe in mi Land ä Volk, mächtig un ohni Zahl; des het Zähn we d Löwe un Backezähn we d Löwinne. 1,7 S vuweschtet mi Wischtock un frißt mi Fiegebaum kahl, schält nen ganz un gar ab, daß sini Zwiegli wiß doschtehn.

1,8 Hiile we ä Jungfrau, de Truur alegt um ihrem Bräutigams wille! 1,9 Denn (a) Schpeiseopfa un Trinkopfa git`s nimmi im Huus des HERRN, un d Prieschta, des HERRN d Diena, trauere. 1,10 S Feld isch vuweschtet un dr Acka üsdörrt; des Korn (Frucht) isch vudorbe, dr Wi schtoht jämmalich un des El kläglich do. 1,11 D Ackalit luege truurig drii, un d Wigärtna hiile um d Weize un um d Gerschte, wel üs dr Ernte uf däm Feld nigs wäre ka, 1,12 wel dr Wischtock vudorrt isch un dr Fiegebaum vuwelkt, au d Granatbaim, Palmbaim un Epfelbaim, jo, alli Baim uf däm Feld sin vudorrt. So isch d Fräid (Freud) dr Mensche zuem Kumma wore.

1,13 Umgiirte äich un klage, ihr Prieschta, hiile, ihr Diena vum Altar! Kummt, bhaltet au im Schlof des Truurgwand a, ihr Diena vu minem Gott! Denn Schpeiseopfa un Trinkopfa git`s nimmi im Huus äires Gottes. 1,14 (a) Sagt ä heiliges Faschte a, rueft d Gmeinde zsämme! Vusammle di Älteschte un alli Bwohna vum Land zuem Huus des HERRN, äires Gottes, un brellt zuem HERRN:

Joel klagt

1,15 O mai was fir ä Dag! Denn (a) (b) dr Dag des HERRN isch nooch un kummt we ä End vum Allmächtige. 1,16 Isch nit s Ässä vor unsare Auge wäggnumme un (a) vum Huus unsares Gottes Fräid (Freud) un Wunne? 1,17 D Some isch unda dr Erde vudorrt, d Kornhiisa schtehn wescht, d Schiche vurotte; denn des Korn (Frucht) isch vudorbe. 1,18 O we schnuft des Viech! D Rinda luege schäbig drii, denn sie hän kei Weid, un d Schof vuschmachte. 1,19 HERR, di ruef i (ich) a; denn des Fiir het de Auen in dr Schtäppe vubrennt, un (a) d Flamme het alli Baim uf däm Feld azindet. 1,20 S brelle au di wilde Tierli zue dir; denn (a) d Wassabäch sin üstrocknet, un des Fiir het de Auen in dr Schtäppe vubrennt.

S 2. Kapitel

Isch d Dag, an däm Gott Gricht haltet, nimmi wiet?

2,1 Blost d Trumpete (Päpere) zue Zion, rueft lut uf minem heilige Berg! Vuzittert, alli Bwohna vum Land! Denn (a) dr Dag des HERRN kummt un isch nooch, 2,2 ä finschtere Dag, ä dunkle Dag, ä wolkige Dag, ä neblige Dag! Gliechwe d Morgeröti sich üsbreitet iba d Berg, so (a) kummt ä großes un mächtiges Volk, (b) gnau so vormols nit gsi isch un etze nit si wird uf ewigi Ziit fir un fir. 2,3 Vor nem her goht ä vuzehrendes Fiir un hinda nem (a) ä brennendi Flamme. Des Land isch vor nem we dr Garde Ede, aba nohch rem we ä weschti Iöde, un nemads wird nem entgoh. 2,4 Sie sin gschtaltet we Gäul (Pferde) un seckle we d Ross. 2,5 Sie schpritze doher iba d Höchi dr Berg, we d Kärre rassle un we ä Flamme prasselt im Schtroh, we ä mächtiges Volk, des zuem Kampf parrat isch. 2,6 Velka wäre sich vor nem entsetze, un jedes Gsicht (Visasch) erbliecht. 2,7 Sie wäre laufe we Helde un d Muure erschtiege we Krega; jeda zeht immazue vora un weicht vu sinere Richtig nit ab. 2,8 Keina wird d andere dränge, sundern jeda zeht uf sinem Wäg doher; sie durchbreche di feindliche Waffe, un däbi rißt ihr Zug nit ab. 2,9 Sie wäre sich schtiirze uf d Schtadt un d Muure erschtiirme, in d Hiisa schtiege sie i, we ä Deb kumme sie durch d Fenschta. 2,10 Vor ne vuzittert des Land un bebt dr Himmel, (a) (b) Sunne un Mond wäre finschta, un d Schterne hebe (halte) ihr Schien zruck. 2,11 Denn dr HERR wird si Dunnda vor sinem Heer knalle lo; denn si Heer isch sehr (sölli) groß un mächtig un wird si Bifehl üsrichte. Jo, dr Dag des HERRN isch groß un volla Angscht, wer ka nen vutrage?

Hoffe druf, daß Gott Geduld het

2,12 Doch au etzed noh, sait dr HERR, bekehret äich zue ma (mir) vu ganze Herze mit Faschte, mit Hiile, mit Klage! 2,13 Zerriiße äiri Herze un nit äiri Kleida un bekehret äich zuem HERRN, äirem Gott! Denn (a) na (er) isch gnädig, barmherzig, geduldig un vu großa Güte, un s greut nen bald de Schtrof. 2,14 Wer weiß, (a) ob`s nen nit wida greut un na (er) ä Sege zrucklosst, so daß ihr opfare kennt Schpeiseopfa un Trinkopfa däm HERRN, äirem Gott.

2,15 Blost d Trumpete (Päpere) zue Zion, (a) sage ä heiliges Faschte a, ruefe d Gmeinde zsämme! 2,16 Vusammle des Volk, heiliget d Gmeinde, sammlet di Älteschte, hole zsämme d Kinda un d Säuglinge! Dr Bräutigam gang üs sinere Kamma un d Braut üs ihrem Gmach! 2,17 Len d Prieschta, des HERRN d Diena, hiile zwische Vorhalle un Altar un sage: HERR, schon di Volk un loß di Erbdeil nit zschande wäre, daß Heide iba sie schlellte! (a) Wurum willsch dü unda d Mensche sage lo: Wo isch etze ihr Gott?

Gott erbarmt sich iba si Volk

2,18 Dann (Dnoh) wird dr HERR um si Land eifere un si Volk vuschone. 2,19 Un dr HERR wird schwätze un zue sinem Volk sage: Lueg, i (ich) will äich Korn (Frucht), Wi un El Massig schicke, daß ihr gnoe dra hän, un (a) will äich nimmi unda d Heide zschande wäre lo. 2,20 Un i (ich) will d Feind üs Norde vu äich wägtribe un nen in ä dürres un weschtes Land vuschtoße, sini Schpitze in des östliche Meer un si End in des westliche Meer; na (er) soll vufule un schtinke, denn na (er) het Gwaltiges doe.

2,21 Fircht di nit, liebes Land, sundern sin frehlich un getroscht; denn dr HERR ka au Gwaltiges doe. 2,22 Firchte äich nit, ihr Tierli uf däm Feld; denn de Aue in dr Schtäppe solle grene un de Baim ihri Fricht bringe, un d Fiegebaim un Wischtöck solle viel trage. 2,23 Un ihr, Kinda Zions, freuet äich un sin frehlich im HERRN, äirem Gott, der äich gnädige Rägä git un äich rabschickt (a) Frehrägä un Schboträgä we zvor, 2,24 daß de Tennen voll Korn wäre un d Trotti Ibafluß a Wi un El ha solle. 2,25 Un i (ich) will äich de Johr zruckge, dere Ertrag d (a) Heigumba, Käfa, S Geschmeiß un Räupe gfrässä hän, mi großes Heer, des i (ich) unda äich gschick ha. 2,26 Ihr sollt gnoe z ässä ha un (a) d Name des HERRN, äires Gottes, preise, der Wunda unda äich doe het, un mi Volk soll nimmi zschande wäre. 2,27 Un ihr sollt's härä, daß i (ich) midde unda Israel bi un daß i (ich), dr HERR, äira Gott bi, un sunscht keina me, un mi Volk soll ne me zschande wäre.

S 3. Kapitel

Di letschte Däg

(Apg 2,16-21)

3,1 Un nohch däm will i (ich) (a) (b) (c) (d) mi Geischt üsgieße iba alles Fleisch, un äiri Buebä (Sühn) un Techta solle weissage, äiri Alte solle Traim ha, un äiri Jünglinge solle Gsichta säh. 3,2 Au will i (ich) zue d selbe Ziit iba Knecht un Mägde mi Geischt üsgieße. 3,3 Un i (ich) will Wundazeiche ge am Himmel un uf d Erde: Bluet, Fiir un Rauchdampf. 3,4 D (a) (b) (c) Sunne soll in Dunkel un dr Mond in Bluet vuwandlet wäre, bvor denn dr große un schrecklich Dag des HERRN kummt. 3,5 Un s soll bassiere: (a) wer des HERRN d Name aruefe wird, der soll errettet wäre. Denn (b) uf däm Berg Zion un zue Jerusalem wird Errettig si, we dr HERR vuheiße het, un bi d Entronnene, de dr HERR bruefe wird.

S 4. Kapitel

Gott haltet Gricht iba d Velka

4,1 Denn lueg, in däne Däg un zue d selbe Ziit, do i (ich) (a) des Gschick Judas un Jerusalems wende wir, 4,2 will i (ich) alli Heide zsämmäbringe un will sie ins (a) Dal Joschafat nabfihre un will dert mit ne rechte wägä minem Volk un minem Erbdeil Israel, wel sie`s unda d Heide vudeilt un sich mi Land deilt hän; 4,3 sie hän des Los um mi Volk gworfe un hän ä Bebli fir ä Hure hige un Maidle fir Wi vukauft un vusofe.

4,4 Un ihr üs Tyrus un Sidon un üs alle Bifehl dr Philista, was hän ihr mit ma (mir) z doe? Wen ihr ma (mir)'s heimzahle? Wohlan, vugelde(heimzahlt) ma (mir)'s heim, so will ich's äich schnell un bal heimzahle uf äiri Schädel hi. 4,5 Mi Silba un Gold hän ihr gnumme un mini scheni Kleinode in äiri Tempel brocht; 4,6 dzue hän ihr au d Lit vu Juda un Jerusalem d Grieche vukauft, um sie wiet wäg vu ihrem Land z bringe. 4,7 Lueg, i (ich) will sie kumme losse vu däm Platz, wohi ihr sie vukauft hän, un will's äich heimzahle uf äiri Schädel hi 4,8 un will etze äiri Buebä (Sühn) un äiri Techtare vukaufe in d Hand dr Lit vu Juda; de solle sie däne in Saba, nem Volk in ferne Lända, vukaufe; denn dr HERR het's gsait.

4,9 Ruefe des üs unda d Heide! Richtet äich zuem heilige Kreg! Biete di Schtarke uf! Len rufkumme un nufzeh alli Kregslit! 4,10 (a) Macht üs äire Pfluegschare Schwerter un üs äire Sichle Schpieß! Dr Schwache sait: I (Ich) bi schtark! 4,11 Uf ihr, alli Heide ringsum, kummt un vusammelt äich! - Dohi fihr dü nab, HERR, di Schtarke! - 4,12 D Heide solle sich ufmache un rufkumme zuem Dal Joschafat; denn dert will i (ich) hocke un richte alli Heide ringsum. 4,13 Grieft (a) zue d Sichle, denn d Ernte isch rief! Kummt un (b) (c) träte, denn d Trotti isch voll, d Kufe laufe iba, denn ihri Bosget isch groß!

Israel darf wida hoffe

4,14 S wäre Scharen iba Scharen vu Mensche si im (a) Dal dr Entscheidig; denn des HERRN d Dag isch nooch im Dal dr Entscheidig. 4,15 (a) (b) Sunne un Mond wäre sich vudunkle, un d Schterne hebe (halte) ihr Schien zruck. 4,16 Un (a) dr HERR wird üs Zion brellä un üs Jerusalem sini Schtimm härä losse, daß Himmel un Erde erbebe wäre. Aba sinem Volk wird dr HERR ä Zueflucht si un ä Burg d Israelite. 4,17 Un (a) ihr sollt's härä, daß i (ich), dr HERR, äira Gott, zue Zion uf minem heilige Berg wohn. Dann (Dnoh) wird Jerusalem heilig si, un kei Fremde wird me durchzeh.

4,18 Zue d selbe Ziit wäre (a) d Berg vu seßem Wi triefe un d Hiigel vu Milch fleße, un alli Bäch in Juda wäre voll Wassa si. Un (b) s wird ä Quelle üsgoh vum Huus des HERRN, de wird des Dal Schittim bwässare. 4,19 Aba Ägypte soll wescht wäre un Edom ä Iöde (a) um d Frevels wägä a d Lit vu Juda, wel sie unschuldiges Bluet in ihrem Land vuschittet hän. 4,20 Aba Juda soll fir imma bwohnt wäre un Jerusalem fir un fir. 4,21 Un i (ich) will (a) ihr Bluet nit ungsehnt lo. Un (b) dr HERR wird huuse zue Zion.

Des isch ä Bäitrag vum Dietmar Wiesler fir me Evagelium im Netz (Copyright) Dez. 1999