S´1. Kapitel

Jerusalem klagt un fleht um Hilfe

1,1 We lit de Schtadt so vulo, de voll Volk (Mensche) war! Sie isch (a) we ä Witwe, de Fürstin unda d Mensche, un de ä Kenigin in d Lända war, mueß etze dene. 1,2 Sie hiile in d Nacht, daß ihr de Träne iba d Backe laufe. S isch (a) nemads unda alle ihre Liebhaba, wo sie treschtet. Alli ihri Freunde sin ihr untreu un ihri Feinde (Gegna) wore. 1,3 Juda isch gfange in Elend un schwerem Denscht, s wohnt unda d Heide un findet kei Rueh; alli sini Vufolga kumme rah un griffä´s a. 1,4 D Schtroße nohch Zion liege wescht, wel nemads uf ä Fescht kummt. Alli Doore vu d Schtadt schtehn wescht, ihri Prieschta jommere, ihri Jumpfere luege jammervoll drii, un sie isch truurig. 1,5 Ihri Wiedasacha sin obedruf, ihre Feinde (Gegna) goht's guet; denn dr HERR het iba de Schtadt Kumma brocht um ihra große Sinde wägä, un ihri Kinda sin gfange vor rem Feind hizoge. 1,6 S isch vu d Dochta Zion alla Schmuck dhi. Ihri Firschte sin we Hirsch, de kei Weid (Heet) finde un matt vor rem Vufolga herlaufe.

1,7 Jerusalem denkt in dr Ziit, do sie elend un vulo isch, we viel Guetes sie vu alters her ka het, we aba all ihr Volk niedasank unda däm Feind sina Hand un ihr nemads ghulfe het. Ihri Feinde (Gegna) luege uf sie rab un scheltte iba ihr Undagang. 1,8 Jerusalem het sich vusindigt; drum mueß sie si we ä unreines Wieb. Alli, de sie ehrte, vuschmähä sie etzed, wel sie (a) ihri Nackedei (Blöße) sähn; sie aba jommat un het sich abgwendet. 1,9 Ihr Unflat klebt an ihrem Säum. Sie het nit gemeint, daß ses ihr zletscht so go wird. Sie isch jo greulich rundagschtoße un het dzue nemads, wo sie treschtet. 隹ch HERR, lueg a mi Elend; denn dr Feind triumphiert!" 1,10 Dr Feind (a) het sini Hand glegt an alli ihri Kleinode. Ja, sie mueß zueluege, daß (b) de Heide in ihr Heiligtum gehn, während dü bifohle hesch, sie solle nit in dini Gmeinde kumme. 1,11 Alles Volk jommat un goht nohch Brot, s git sini Kleinode um Ässä, um si Läbä zue gregä. 隹ch HERR, lueg doch un sieh, we vuachtet i(ich) bi!"

1,12 Äich alle, de ihr vorbäigehn, sag i(ich): 俟ähn doch un luege, ob irgendei Schmerz isch we mi Schmerz, wo mich troffe het; denn dr HERR het Kumma iba mich brocht am Dag vu sinem grimmige Zorn (Wuet). 1,13 Er het ä Fiir üs dr Hechi in mini Knochä(Bei) gschickt un losst´s wüte. Er het mine Feß ä Netz gschtellt un mich ruckwärts flege losse; er het mich zue na Wüschte gmacht, daß i(ich) fir imma siech bi. 1,14 Schwer isch des Joch wägä minare Sinde; durch sini Hand sin sie zsämmegknotet. Sie sin ma(mir) uf d Hals kumme, so daß ma(mir) alli mini Kraft vugange isch. Dr Herr het mi in d Gwalt dera ge, gege de i(ich) nit ufkumme ka. 1,15 Dr Herr het vutramt alli mini Schtarke, de i(ich) ka ha; er het gege mich ä Fescht üsruefe losse, um mini jungi Mannschaft zue vuderbe. (a) Dr Herr het de Trotti trätä vu d Jungfrau, dr Dochta Juda. 1,16 Dodribar hill i(ich) so, un mi Aug fleßt vu Träne; denn dr Treschta, der wo mi Seele erquicke soll, lit fern vu mir. Mini Kinda sin dhi; denn dr Feind het d Obahand gwunne."

1,17 Zion schtreckt ihri Händ(Pfode) üs, un doch isch nemads do, wo sie treschtet; denn dr HERR het gege Jakob sini Feinde (Gegna) ringsum ufbote, so daß Jerusalem zwische ne si mueß (a) we ä unreines Wieb.

1,18 Dr HERR isch Grecht, denn (a) (b) i(ich) bi sinem Wort unghorsam gsi. Horche, alli Velka, un sähn mi Schmerz! Mini Jumpfere un Jünglinge sin in d Gfangeschaft gange. 1,19 Ich ha mini Freunde gruefe, aba sie len mich im Schtich. Mini Prieschta un mini Älteschte sin in dr Schtadt vuschmachtet, sie gehn nohch Brot, um ihr Läbä z gregä. 1,20 Ach HERR, lueg doch, we bang isch´s mir, daß ma(mir)'s im Lyb (Ranze) dvu weh doet! Mir draiht sich des Herz im Lyb (Ranze) um, wel i(ich) so unghorsam gsi bi. Druße het mich des Schwert un im Huus het mich dr Tod mina Kinda bschtohle. 1,21 Ma härt's wohl, daß i(ich) jomma, un doch ha ich kei Treschta; alli mini Feinde (Gegna) härä mi Ungliick un (a) fräie sich, daß dü´s gmacht hesch. So loß doch d Dag kumme, wo dü vuzehlt hesch, daß ses ne go soll we mir. 1,22 Loß alli ihri Bosget vor di kumme un richt sie zue, we dü mich zuegrichtet hesch um alli mina Missetat wägä ; denn mini Süfzger sin viel, un mi Herz isch truurig.

S´2. Kapitel

Kummat iba d Undagang Judas un Jerusalems

2,1 We het dr Herr de Dochta Zion mit sinem Zorn (sinere Wuet) ibaschittet! Er het de Herrlichkeit Israels vum Himmel uf d Bode gworfe; er het nit denkt a si (a) Fueßschemel am Dag vu sinem Zorn (sinere Wuet). 2,2 Dr Herr het alli Wohnige Jakobs ohni Erbarme vutilgt, er het de Burge vu d Dochta Juda abbroche in sinere Wuet un uf d Bode gworfe. Er het vuschandelt(entwaiht) ihr Kenigrich un ihri Firschte. 2,3 Er het alli Macht Israels in sinem grimmigen Zorn vubroche, er het sini rechti Hand zruckzoge, als d Feind kumme isch, un het in Jakob gwütet we ä flammendes Fiir, des alles ringsum frisst (vuzehrt). 2,4 Er het si Boge gschpannt we ä Feind; sini rechti Hand het da(er) gfihrt we ä Feind un het alles umbrocht, was lieblich azluege war im Zelt vu d Dochta Zion, un het sini Wuet we Fiir üsgschittet. 2,5 Dr Herr isch we ä Feind wore, er het Israel vutilgt. Er het alli Paläschte kappüt gmacht un het de Burge vunichtet; er het d Dochta Juda viel Kumma un Leid brocht. 2,6 Er het si eignes Zelt vuwehlt we ä Garte un sini Wohnig vunichtet. Dr HERR het in Zion (a) Fiirdig un Sabbat vugässä losse, un in sinem grimmige Zorn (b) het er Kenig un Prieschta schände lo. 2,7 Dr Herr het si Altar rüssgworfe un si Heiligtum vuschandelt(entwaiht). Er het de Muurene ihra Paläscht in d Händ(Pfode) vum Feind ge, daß sie im Huus des HERRN Gschrei (Geblär) erhobe hän we a nem Fiirdig. 2,8 Dr HERR denkt de Muurene vu d Dochta Zion zue vunichte; er het de (a) Meßschnur iba de Muurene zoge un sini Hand nit abzoge, bis er sie vutilgt het. Er het Muure un Wall trurig si lo un mitänanda naflege. 2,9 Ihri Doore sin def in d Bode gsunke; er het ihri Riegel vubroche un znicht gmacht. Ihr Kenig un ihri Firschte sin unda d Heide, wo sie des Gsetz nit ebe kenne, un ihri Prophete hän keini Gsichta des HERRN. 2,10 Di Älteschte vu d Dochta Zion hocke uf dr Erde un sin schtill, sie werfe Schtaub uf ihri Häupta (Kepf) un hän d Sack agzoge. D Jumpfere vu Jerusalem senke ihri Kepfe uf d Bode.

2,11 Ich ha ma(mir) schier d Auge üsghiilt, mi Lyb (Ranze) den ma(mir) weh, mi Herz isch uf d Bode üsgleert iba däm Kumma vu d Dochta vu minem Volk, wel de Säuglinge un Unmindige uf d Gasse in dr Schtadt vuschmachte. 2,12 Zue ihre Muettere schwätze sie: Wo isch Brot un Wi?, do sie uf d Gasse in dr Schtadt vuschmachte we de tödlich Vuwundete un in d Ärm ihra Muettere d Geischt ufgän.

2,13 Ach dü Dochta Jerusalem, wäm soll ich dich vuglichä, un we soll ich dir zuerede? Dü Jungfrau, Dochta Zion, wäm soll ich dich vuglichä, dmit ich dich trescht? Denn di Schadä isch groß we des Meer. Wer ka dich heile? 2,14 Dini Prophete hän dir tregarischi un törichti Gsichta vuzehlt un dir di Schuld nit zeigt (offenbart), wodurch sie di Gschick (Los) abgwändet hätt, sundern sie hän dich Worte härä losse, de Trug ware un dich vufihrte. (a) (b) 2,15 Alli, de vorbäigehn, klatsche in d Händ(Pfode), pfiife un schittle d Kopf iba de Dochta Jerusalem: (a) (b) Isch des de Schtadt, vu der ma gsait het, sie isch di allaschenscht, an der sich alles Land freut? 2,16 Alli dini Feinde (Gegna) riße ihr Muul uf iba dich, pfiife un knirsche mit d Zähn un schwätze: 信a! ma(mir) hän sie vutilgt! Des isch d Dag, wo ma(mir) welle hän; ma(mir) hän's gregt, ma(mir) hän's erläbt." 2,17 Dr HERR het doe, was sa(er) vorka het; er het si Wort erfillt, des sa(er) längscht zvor bifohle het. Er het ohni Erbarme kappüt gmacht, er het d Feind iba dich juble losse un het de Macht dinere Feinde groß gmacht.

2,18 Brülle (Schreie) lut zuem Herrn, klag, dü Dochta Zion, loß Dag un Nacht Träne rabfleße we ä Bach; her nit uf dmit, un dini Augepfel lehn nit ab! 2,19 Schtand in d Nacht uf un brell (schrei) zue Beginn jeda Nachtwache, schitt di Herz üs vor rem Herrn we Wassa. Heb dini Händ (Pfode) zue nem uf um des Läbä diner junge Kinda, de vor Hunga vuschmachte an alle Schtroßecke!

2,20 HERR, lueg un lueg doch, wen dü so vudorbe hesch! Solle denn de Wieba (a) (b) ihri Lybes Frucht ässä, de Kindli, de ma uf Hände(Pfode) trait? Solle denn Prophete un Prieschta in däm Heiligtum vum Herrn erschlage wäre? 2,21 S sin in d Gasse uf dr Erde Bebli un Alti gläge; mini Jumpfere un Jünglinge sin durchs Schwert gflalle. Dü hesch am Dag vu dinem Zorn (Wuet) umbrocht, dü hesch ohni Erbarme gschlachtet. 2,22 Dü hesch vu alle Sitene her mini Feinde (Gegna) gruefe we zue nem Fiirdig, so daß nemads am Dag vum Zorn des HERRN gflohe un ibrigbliebe isch. De wo ich uf d Händ(Pfode) trage un großzoge ha, de het d Feind umbrocht.

S´3. Kapitel

Kummat un Troscht vumä Leidende

3,1 I(Ich) bi d Ma, wo Elend aluege mueß durch de Ruete vum Grimm Gottes. 3,2 Er het mi gfihrt un go losse in´s Dunkle un nit ins Lecht. 3,3 Er het sini Hand gwendet gege mi un hebt sie hoch gege mi Dag fir Dag. 3,4 Er het mir Fleisch un Huut alt gmacht un mini Bei vuschla. 3,5 Er het mi ringsum igschlosse un mi mit Bittarem un Abkrampfe umge. 3,6 Er het mi in´s Dunkle vusetzt we de, de längscht tot sin. 3,7 Er het mi ummuurt, daß ich nit üsä ka, un mi in herti Fessle glegt. 3,8 Un wenn i(ich) au brell un ruef, so schtopft er sich d Ohre zue vor minem Gebet. (a) (b) 3,9 Er het mi Wäg vurmuurt mit Wackis un mi Pfad zuem Irrwäg gmacht. 3,10 Er het uf mi glaueret we ä Bär, we ä Löwe im Vuschteck. 3,11 Er losst mi d Wäg vufehle, er het mi vufleischt un znicht gmacht. 3,12 Er het si Boge gschpannt un mi däm Pfeil zuem Ziel ge. 3,13 Er het ma(mir) sini Pfiel in d Niere gschosse. 3,14 I(Ich) bi ä Hohn fir mi ganzes Volk un jede Dag (a) ihr Schpottled. 3,15 Er het mi mit Bittakeit satt gmacht un mit Wermuet tränkt. 3,16 Er het mi uf Kiesel biße losse, er druckt mi in d Asche. 3,17 Mi Seele isch üs däm Friide vutriebe; i(ich) ha des Guete vugässä. 3,18 I(Ich) ha gsait: Mi Ruehm un mi Hoffnig uf d HERRN sin dhi. 3,19 Denk doch, we i(ich) so elend un vulo, mit Wermuet un Bittakeit tränkt bi!

3,20 Dü wirsch jo dra denke, denn mi Seele sait ma(mir)'s. 3,21 Des nihm i(ich) zue Herze, drum hoffe i(ich) noh: 3,22 D Güte des HERRN isch's, daß ma(mir) nit gar üs sin, sini Barmherzigkeit het noh kei End, (a) 3,23 sundern sie isch all Morge nai, un di Treui isch groß. 3,24 Dr HERR (a) (b) isch mi Deil, sait mi Seele; drum will i(ich) uf nen hoffe. 3,25 Denn dr HERR isch fründlig däm, der wo uf nen harrt, un däm Mensch, der wo nohch nem frogt. 3,26 S isch ä köschtlich Ding, geduldig si un (a) uf de Hilfe des HERRN hoffe. 3,27 S isch ä köschtlich Ding fir ä Ma, daß sa(er) des Joch in sinere juget trait. 3,28 Er hockt isam un schwiegt, wenn Gott s nem ufglegt, 3,29 un schteck si Muul (Gosch) in d Schtaub; villicht isch noh Hoffnig. 3,30 Er (a) git d Backe hi däm, der wo nen schlet, un losst sich viel Schmach adoe. 3,31 (a) Denn dr HERR vuschtößt nit ewig; 3,32 sundern er betrebt wohl un erbarmt sich wida nohch sinere große Güte. 3,33 Denn nit vu Herze plogt un betrebt er d Mensch.

3,34 Wenn ma alli Gfangene uf Erde unda d Feß trätet; 3,35 un vumä Ma s Recht vor rem Allahechschte beugt 3,36 un vumä Mensch Sach vudrillt, - soll des dr Herr nit säh? 3,37 Wer darf denn sage, daß des gschieht (bassiert) ohni des Herrn Bifehl 3,38 un daß nit Beses un Guetes kummt üs däm Muul vum Allahechschte? 3,39 Was murre denn de Lit im Läbä? Jeda murrt gege sini Sinde! 3,40 Len uns(üs) erforsche un prefä unser Wandel un uns(üs) zuem HERRN umkehre! 3,41 Len uns(üs) unsa Herz samt d Händ(Pfode) ufhebe zue Gott im Himmel! 3,42 Mir, (a) ma(mir) hän gsindigt un sin unghorsam gsi, drum hesch dü nit vuge. 3,43 Dü hesch di in Zorn (Wuet) ghiillt un uns(üs) vufolgt un ohni Erbarme umbrocht. 3,44 Dü hesch di mit eina Wolke vudeckt, daß kei Gebet durch ka. 3,45 Dü hesch uns(üs) zue Kehricht un Dräck gmacht unda d Mensche. 3,46 Alli unsari Feinde (Gegna) riße ihr Muul uf iba uns(üs). 3,47 Mir wäre druckt un plogt mit Schrecke un Angscht.

3,48 Wassabäch rinnen üs minem Aug iba d Kumma vu d Dochta vu minem Volk. 3,49 Mini Auge fleße un kenne's nit losse, un s isch kei Ufhäre do, 3,50 bis dr HERR vum Himmel rabluegt un ri luegt. (a) 3,51 Mi Aug macht ma(mir) Schmerze wägä all dr Techtare minare Schtadt.

3,52 Mini Feinde (Gegna) hän mi ohni Grund gjagt we ä Vogel. 3,53 Sie hän mi Läbä in d Gruebe znicht gmacht un Schtei (Wackes) uf mi gworfe. 3,54 Wassa het mi Schädel ibaschwemmt; do sag i(ich): Etze bi i(ich) vulore. 3,55 I(Ich) reft aba di Name a, HERR, unde üs dr Gruebe, 3,56 un dü erhersch mi Schtimm: 侮uschteck dini Ohre nit vor minem Süfzge un Brellä!" 3,57 Dü bisch zue ma kumme, wo ich dich aruefe ha, un saisch: Fircht di nit! 3,58 Dü firsch, Herr, mi Sach un erlesesch mi Läbä. 3,59 Dü siehsch, HERR, we ma(mir) Unrecht gschieht; hilf ma(mir) zue minem Recht! 3,60 Dü siehsch, we sie Rache ebe wen, un kennsch all ihr denke gege mich. 3,61 HERR, dü hersch ihr Schmähän un alli ihri Aschläg gege mich, 3,62 des Gschwätz mina Feinde un ihr Gschwätz iba mich d ganze Dag. 3,63 Lueg doch: ob sie hocke odr ufschtehn, singe sie iba mich (a) Schpottleda. 3,64 Vugilt ne, HERR, we sie´s vudent hän! 3,65 Loß ne des Herz vuschtockt wäre, loß sie di Fluech fehle! 3,66 Vufolg sie mit Wuet un vutilg sie unda däm Himmel des HERRN.

S´4. Kapitel

Zions Elend un Schmach

4,1 We isch des Gold so ganz dunkel un des fieni(fäini) Gold so häßlich wore, un we liege de Edelschtei an allene Schtroßecke vudeilt! 4,2 Di edle Kinda Zions, däm Golde glich gachtet, we sin sie etze d erdenen Tepf glich, de ä Töpfa macht! 4,3 Au Schakale gän ihre Jungen d Buse un säuge sie; aba de Dochta vu minem Volk isch unbarmherzig (a) we ä Schtrauß in d Wüschte. 4,4 Däm Säugling kläbt sini Zunge an sinem Gaume vor Durscht; di kleine Kinda vulange nohch Brot, un nemads isch do, der's ne bricht. 4,5 De freher läckeri Sache ässä, vuschmachte etzed uf d Gasse; de freher uf Purpur trage wore sin, de meße etzed im Dräck liege. 4,6 D Missetat vu d Dochta vu minem Volk isch greßa als de (a) Sinde Sodoms, (b) des pletzlig undagange isch, un kei Hand kummt z Hilf.

4,7 Zions Firschte ware reina(echta) als d Schnee un wießa als Milch; ihr Lyb (Ranze) war rötlicha als Koralle, ihr Ussähe war we Saphir. 4,8 Etze aba isch ihri Gschtalt so dunkel vor Schwärzi, daß ma sie uf d Gasse nit erkennt; ihri Huut hängt an d Knoche, un sie sin so dürr we ä Holzscheit. 4,9 Däne durchs Schwert Erschlagene goht´s bessa als däne, de vor Hunga schterbe, de vuschmachtete un umkumene üs Mangel an Fricht vum Acka. 4,10 S hän di barmherzigschte Wieba (a) ihri Kinda selba koche meße, dmit sie z ässä hän in däm Kumma dr Dochta vu minem Volk. 4,11 Dr HERR het sini Wuet üstobe losse, er het si grimmige Zorn (Wuet) üsgschittet; er het in Zion ä Fiir agschteckt, des au ihri Grundfeschte gfrässä(vuzehrt) het.

4,12 S hätt's d Kenig uf Erde nit glaubt noh alli Lit in dr Welt, daß d Gegna un Feind zuem Door Jerusalems izeh kennt. 4,13 S isch aba bassiert wägä dr Sinde ihra Prophete un wägä dr Missetate ihra Prieschta, de dert vu d Grechte Bluet vuschittet hän. 4,14 Sie irrte hi un her uf d Gassene we di Blindä un ware mit Bluet bsudelt, daß ma ihri Kleida nit arihre ka; 4,15 ma reft tene zue: (a) 俐ieche, ihr Unreini! Gehn, wieche, rihrt nigs a!" Wenn sie flichte un umherirrte, so het ma au unda d Heide gsait: 俟ie solle nit länga bi uns(üs) bliebe." 4,16 Des HERRN Zorn (Wuet) het sie vuschtrait; er will sie nimi aluege. D (a) Prieschta ehrte ma nit, un (b) (c) an d Alten ebte ma kei Barmherzigkeit.

4,17 Noh imma blickte unsri Auge üs nohch nichtiga Hilfe, bis sie med wäre; un ma(mir) warte uf ä Volk, des uns(üs) doch nit helfe ka. 4,18 Ma jagt uns(üs), daß ma(mir) uf unsare Gassene nit go kenne. Do isch unsa End kumme; unsari Däg sin üs, unsa End isch kumme. 4,19 Unsri Vufolga ware schnella als d Adla unda däm Himmel. Uf d Berge hän sie uns(üs) vufolgt un in dr Wüschte uf uns(üs) glauert. 4,20 Dr Gsalbte des HERRN, der wo unsa Läbänsodem war, isch gfange worde in ihre Gruebene; mir aba hän denkt: 侵n sinem Schatte wen ma(mir) läbä unda d Mensche." 4,21 Ja, fräie di nur un bi frehlich, dü Dochta Edom, de dü wohsch im Land Uz! Denn (a) (b) (c) dr Kelch wird au zue dir kumme, daß dü bsoffe wirsch un dich üszehsch. 4,22 (a) Dini Schuld isch abdoe, dü Dochta Zion; dr Herr wird di ni mi wägfihre losse. (b) (c) Aba di Schuld, dü Dochta Edom, wird er heimsueche un dini Sinde ufdecke.

S´5. Kapitel

Gebet vum Volk in sinere defschte Erniedrig

5,1 Denk, HERR, we´s uns(üs) goht; guck un lueg a unsri Schmach! 5,2 Unsa Erbe isch d Fremde zdeil wore un unsri Hiisa d Üslända. 5,3 Mir sin Waise un hän kei Vada (Babbe); unsri Mettere sin we Witwe. 5,4 Unsa Wassa meße ma(mir) fir Geld trinke; unsa eignes Holz meße ma(mir) zahle. 5,5 Mit däm Joch uf unsam Hals tribt ma uns(üs), un wenn ma(mir) au med sin, losst ma uns(üs) doch kei Rueh. 5,6 Mir mußte Ägypte un Assur d Hand hinhebe, um uns(üs) an Brot satt z ässä. 5,7 Unsri Vädare hän gsindigt un läbä nimi, mir aba meße ihri Schuld trage. (a) (b) 5,8 Knecht herrsche iba uns(üs), un nemads isch do, der wo uns(üs) vu ihra Hand rettet. 5,9 Mir meße unsa Brot unda Gfahr fir unsa Läbä hole, bedroht vu däm Schwert in d Wüschte. 5,10 Unsri Huut isch vubrennt we in nem Ofe vum schreckliche Hunga. 5,11 Sie hän d Wieba in Zion gschändet un d Jumpfere in d Schtädt Judas. 5,12 Firschte wäre vu nene gehenkt, un di Alte het ma nit geehrt. (a) 5,13 Jünglinge mußte Mühlschtei schleipfe un Bebli bim Holztrage schtolbere. 5,14 S hocke di Älteschte nimi im Door un d Jünglinge nimi bim Saiteschpiel. 5,15 Unsres Herze Fräid(Freud) het ä End, unsa Reige isch in Wehklage vukehre. 5,16 (a) D Krone isch vu unsam Kopf gflogä. O mai, daß mir so gsindigt hän! 5,17 Drum isch au unsa Herz krank, un unsri Auge sin treb wore 5,18 wägä däm Berg Zion, wel la(er) so wescht lit, daß d Füchs driba laufe.

5,19 Aba dü, HERR, der wo dü ebiglig bliebsch un di Thron vu Gschlecht zue Gschlecht, 5,20 wurum willsch dü uns(üs) so ganz vugässä un uns(üs) läbenslang so ganz vulo? 5,21 (a) Bringe uns(üs), HERR, zue dir zruck, daß ma(mir) wida heimkumme; erneiere unsri Däg we vor alters her! 5,22 Hesch dü uns(üs) denn ganz rüssgworfe, un bisch dü ganz arg iba uns(üs) erziirnt?

Letschte Änderungen u fertig by Dietmar Wiesler (Copyright)

Des isch ä Bäitrag vum Dietmar Wiesler fir me Evagelium im Netz (Copyright) Dez. 1999

seit Oktober 26, 2005