Zruck zue d Alemannische Bibel (Markgräflerland Eschbach)

D PROPHET HABAKUK

Was in däm Buech schtoht

D Prophet Habakuk ("Umarma" bzw. "Der, wo sich an Gott klammert") het vu ungefähr 620 bis 605 v. Chr. gwirkt, noh bvor Jerusalem vum Kenig Nebukadnezar erobert wore isch (vgl. d Hiwies uf de babylonische Bedrohig, wo kumme dät, Kapitel 1,6). D Habakuk het also in dselbe Ziit gläbt wie d Jeremia.
Des Buech, wo vum Habakuk gschribe wore isch, isch bsunderscht dodurch kennzeichent, daß ses kei direkti Botschaft ans Volk het. S doet aba ufzeichne, we Habakuk mit däm HERR im Gschpräch isch.
In Kapitel 1 klagt d Prophet dodriba, daß de Gsetzlosigkeit im Volk imma me zuenimmt un daß Gott scheinbar zueluegt, ohni ebbis z mache.
D HERR kindigt als Antwort uf de Klag a, daß d Babylonier kumme un si Gricht üsfihre däte. D Habakuk bätet dodrum, daß au de akindigt Ziichtigung ä End han soll.
In Kapitel 2 kindigt d HERR uf nem Habakuk si Klag hi s End vu d babylonische Weltmacht a. Im zweite Kapitel finde ma dann (dnoh) au selle so beditsame Satz: "Dr Grechte aba wird durch si Glaube läbä" (Kap. 2,4). Sella Satz wird im Neie Teschdament gli dräimol ufgriffe (Röm 1,17; Gal 3,11; Heb 10,38).

In Kapitel 3 wird feschtghallte, we d Habakuk idringlich bäte doet. Si Gebet isch we ä Psalm un git ä Üsblick dodruf, daß d Messias Israel schlussendlich rette doet.

We des Buech ufbaut isch

1,1-2,5:	D Habakuk schwätzt mit Gott
2,6-20:	Weheruefe
3,1-19:	D Habakuk doet bäte

S 1. Kapitel

Habakuk klagt iba des Unrecht im Land

1,1 Des isch de Lascht, de dr Prophet Habakuk gsäh het.

1,2 HERR, we lang soll i (ich) brelle, un dü willsch nit härä? We lang soll i (ich) zue dir ruefä: "Schand(Frevel)!", un dü willsch nit helfe? 1,3 Wurum losch dü mi Bosget säh un luegsch däm Kumma zue? Raub un Schand (Frevel) sin vor ma (mir); s goht Gwalt vor Recht. 1,4 Drum isch des Gsetz ohnmächtig, un d rechti Sach ka ne gwinne; denn dr Gottlose ibavordeilt d Grechte; drum ergehn vukehrti Urdeile.

D Antwort, de Gott git: D Babylonier kumme

1,5 Luegä hi unda d Heide, sähn un vuwundere äich! Denn i (ich) will ebis doe zue äire Ziit, was ihr nit glaube den, wenn ma dvu schwätze wird. (a) 1,6 Denn lueg, i (ich) will d Chaldäa mache, ä grimmigs un schnells Volk, des nuszeh wird, so wiet d Bode isch, um Wohnige izneh, de nem nit ghäre. 1,7 Grusig un schrecklig isch`s; s bifihlt un zwingt, wer´ s will. 1,8 Ihri Ross sin schnella als d Pantha un bissiga als d (a) Wöelf am Obend. Ihri Ritta flege in große Scharen vu wietem doher, we d Adla gschwind kumme zuem Fraß. 1,9 Sie kumme allisamt, um Schadä z doe; wo sie hiwelle, schtiirme sie vorwärts un raffe Gfangeni zsämme we Sand. 1,10 Sie schlellte dr Kenig, un d Firschte lache sie üs. Alli Feschtige wäre ne we ä Scherz si; denn sie schiitte Erde uf un erobere sie. 1,11 Alsdann brause sie dohi we ä Schturm un jage wida; mit alldem mache sie ihri Kraft zue ihrem Gott.

Herr, wurum saisch dü denn nigs?

1,12 Aba dü, HERR, mi Gott, mi Heiliger, der dü vu Ewigkeit her bisch, loß uns nit schterbe; sundern loß sie uns, oh HERR, nur ä Schtrof si, un (a) loß sie, oh unsa Fels, uns nur ziichtige. 1,13 Dini Auge sin zue sufa, als daß dü Beses aluege kennscht, un däm Kumma kasch dü nit zueluegä! Wurum siehsch dü dann (dnoh) aba d Raiba zue un schwiegsch, wenn dr Gottlose der vuschlugt(frisst), der Grechter isch als sa (er)? 1,14 Dü losch d Mensche go we d Fisch im Meer, we d Wirma, de kei Herrn hän. 1,15 Sie ziehe alles mit dr Angle üsä un fange's mit ihre Netz un sammle's mit ihrem Garn. Todribar fräie sie sich un sin frehlich. 1,16 Drum opfare sie ihrem Netz un räuchere ihrem Garn, wel durch de ihr Adeil so fett un ihr Ässä so ibamessig wore isch. 1,17 Solle sie drum ihr Netz imma üsleere un Velka umbringe ohni Erbarme?

S 2. Kapitel

D Antwort, de Gott git: Dr Grechte wird durch si Glaube läbä

2,1 Do (a) schtand i (ich) gwabnet, wart, un schtell mi uf mi Turm un lueg un sieht zue, was sa (er) ma (mir) sait un sage wird uf des, was i (ich) nem vorghalte ha. 2,2 Dr HERR aba git ma zantwort un sait: (a) (b) Schrib uf, was dü gsäh hesch, dittlich uf ä Dafle, daß sa (er)`s läse kennt, der wo vorbigoht! 2,3 D Weissagig wird jo noh erfillt wäre zue ihra Ziit un wird endlich fräi a d Dag kumme un nit üsbliebä. (a) (b) Wenn sie sich au hizeht, so harre ihra; sie wird gwiß kumme un nit üsbliebä.

2,4 Lueg, (a) wer bockig isch, der wird kei Rueh in sinem Herz ha, (b) (c) (d) dr Grechte aba wird durch si Glaube läbä. 2,5 So wird au d treulose Tyrann kei Glingä ha, d schtolze Ma nit bliebe, der si Rache ufschperrt we des Rich des Todes un isch we d Tod, der nit satt zässä isch: Na (Er) rafft a sich alli Heide un sammlet zue sich alli Velka.

Drohwörta gege ä mächtige Herrscha

2,6 Was gilt's aba? De alli wäre ä Schpruch iba nen mache un ä Led un ä Schprichli sage:

Weh däm, der si Guet mehrt mit fremdem Guet - we lang wird's währe? - un hüft viel Schuldna bi sich uf! 2,7 We pletzlig wäre ufschtoh, de di biße, un ufwache, de di gwähle! Un dü moesch ne zuem Raub wäre. 2,8 Denn dü hesch vieli Velka bschtohle. So wäre di wida usraube alli ibrige Velka (a) wägä däm Menschebluet un wägä däm Frevel, der gmacht hesch am Land un a d Schtadt un a alle, de drin huuse.

2,9 Weh däm, der unrechte Gwinn macht zuem Ungliick vu sinem Huus, uf daß sa (er) si Nest in d Hechi baut, um däm Unheil z verwitsch! 2,10 Aba di Rotschlag wird z Schande vu dinem Huus grote; denn dü hesch z vieli Velka zerschla un dmit gege di Läbä gsindigt. 2,11 Denn au (a) de Schtei (Wackes) in dr Muure wäre brelle, un de Sparre am Gebälk wäre ne antworte.

2,12 Weh däm, der (a) (b) d Schtadt mit Bluet baut un richtet d Burg uf mit Unrecht! 2,13 Wird's nit so des HERRN Zebaoth bassiere: Wora d Velka sich abgschafft hän, mueß mit Fiir vubrenne, un wofir d Lit sich med gmacht hän, des mueß vulore si? - 2,14 Denn d Erde wird voll wäre iba s Wisse dr Ehri des HERRN, we Wassa des Meer deckt. (a)

2,15 Weh däm, der si Nächschte trinke losst un si Wuet undamischt un nen bsoffe macht, daß sa (er) sini Nackedei (Blöße) sieht! 2,16 Dü hesch di satt gmacht mit Schande un nit mit Ehri. So (a) trink dü etze au, daß dü taumelsch! Denn a di wird kumme dr Kelch in d Rechte des HERRN, un dü wirsch Schande ha schtatt Ehri. 2,17 Denn de Schand (Frevel), de dü am Libanon gmacht het, wird iba di kumme, un de vureckte Tierli (Dierli) wäre di schrecke wägä däm Menschebluet un wägäm Frevel, der gmacht hesch am Land un a d Schtadt un a alle, de drin huuse.

De Götta vu Babylon sin ohnmächtig

2,18 Was wird dann (dnoh) des Bild helfe, des si Meischta gmacht het, un des gossene Bild, des do Lege lehrt? Trozdäm vulosst sich si Meischta druf, obwohl la (er) nur schtummi Götze macht. (a)

2,19 Weh däm, der zuem Holz sait: "Wach uf!" un zuem schtumme Schtei (Wackes): "Schtand uf!" We soll ä Götze lehre kenne (könne)? Lueg, na (er) isch (a) mit Gold un Silba ibazogä, un kei Odem isch in nem. 2,20 Aba (a) dr HERR isch in sinem heilige Tempel. (b) (c) (d) S isch vor nem schtill alli Welt!

S 3. Kapitel

Habakuk sieht, daß Gott igrieft

3,1 Des isch des Gebet vum Prophete Habakuk, nohch d Art vumä Klageled: 3,2 HERR, i (ich) ha de Kunde vu dir ghärt , i (ich) ha di Werk gsähne, HERR! mache`s lebändig in däre Ziit, un loß ses kundwerde in däre Ziit. Im Zorn (Wuet) denk a Barmherzigkeit! 3,3 Gott kummt vu Teman un dr Heilige vum (a) Berg Paran. SELA. Sines Lobes war d Himmel voll, un sinere Ehri war d Erde voll. 3,4 Sie Glanz war we Lecht; Schtrahle gehn üs vu sinene Händ (Pfode). Todrin war vuborge sini Macht.

3,5 Pescht goht vor nem her, un Süüre goht, wo na (er) hitramt isch. 3,6 Na (Er) schtoht uf un het erbebe lo d Erde (Bode); na (er) luegt un het zittere lo d Heide. Vuschmettert wäre de uralte Berg, un bucke müen sich de uralte Hiigel, als sa (er) we vor alters rumzog. 3,7 I (Ich) sieh de Hitte vu Kuschan in Not un de Zelt dr Midianita truurig.

3,8 Warsch dü zornig, HERR, uf d Flut? Entbrennt di Wuet gege de Wassa un di Zorn (Wuet) gege des Meer, als dü uf dine Ross gritte bisch un dini Kärre d Sieg bhalte hän? 3,9 Dü hesch di Bogen viiri zogä, hesch d Pfiel uf di Sehne glegt. SELA. Dü hesch des Land gschpaltet, daß großi Bäch flesse den, 3,10 d Berg sähn di, un ne ward bang. Dr Wassaschtrom fahrt dohi, (a) d Defi het sich härä lo. Ihr Ufgang het d Sunne vugäßä, 3,11 un (a) dr Mond schtoht schtill; bim Glänze diner Pfiel vublasse sie, bim Laichte vu dine blitzende Schpeer. 3,12 Dü hesch des Land vudramt im Zorn (Wuet) un hesch d Heide vudrosche im Wuet. 3,13 Dü bisch üszugä, dinem Volk z helfe, z helfe dinem Gsalbte. Dü hesch des Dach zämägschla vum Huus vum Gottlose un (a) hesch de Grundfeschte bis uf d Fels Nackt gmacht. SELA. 3,14 Dü hesch mit sinene Pfiel si Schädel durchbort, sini Schare vuschprengt(zerstobe) we Schpreu, denn ihri Fräid (Freud) war, zue vustraije un z frässä d Elende im Vuborgene. 3,15 Dini Ross gehn im Meer, im Schlamm dr Wassaflute.

Dr HERR git mir Kraft

3,16 Wel i (ich) des her, bebt mi Lyb (Ranze), mini Lippe zittere vum Gschrei (Geblär). Fäulnis fahrt in mini Knochä (Bei), un mini Knüü bebe. Aba i (ich) will harre uf de Ziit dr Trebsal, daß sie rabzeht iba des Volk, des uns agrieft. 3,17 Do wird dr Fiegebaum nit grene, un s wird kei Krut si a d Wischteck. Dr Ertrag vum Elbaum bliebt üs, un d Äckere bringe kei Ässä; Schof wäre üs d Hürde grisse, un in d Schtäll wäre keini Rinda si. 3,18 Aba i (ich) will mi fräie däm HERRN un frehlich si in Gott, minem Heil. (a) 3,19 Denn dr HERR isch mi Kraft, (a) na (er) wird mini Feß mache we Hirschfeß un wird mi iba d Höchi fihre. Vorzsinge, bim Siteschpiel.

Des isch ä Bäitrag vum Dietmar Wiesler fir me Evagelium im Netz (Copyright) Dez. 1999