Zruck zue d Alemannische Bibel (Markgräflerland Eschbach)

D zweite Bref vum Paulus a d Korinter uf Markgräfler Alemannisch

S`1. Kapitel

1,1 Paulus, ä Aposchtel Christi Jesus durch d Wille Gottes, un Timotheus, unsa Brueda, a de Gmeinde Gottes in Korinth samt alle Heilige in ganz Achaja:

1,2 Gnade isch mit äich un Friide vu Gott, unsam Vada (Babbe), un däm Herrn Jesus Chrischtus! 1,3 Globt isch Gott, dr Vada (Babbe) unsares Herrn Jesus Chrischtus, dr Vada (Babbe) vu d Barmherzigkeit un (a) Gott vu allem Troscht, 1,4 der uns(üs) treschtet in all unsera Trebsal, dmit ma(mir) au treschte kenne, de in allaläi Trebsal sin, mit däm Troscht, mit däm ma(mir) selba treschtet wäre vu Gott. 1,5 Denn we de (a) (b) Liede Christi viel iba uns(üs) kumme, so wäre ma(mir) au (c) viel treschtet durch Chrischtus. 1,6 (a) Hän ma(mir) aba Trebsal, so gschehe (bassiert) s äich zuem Troscht un Heil. Hän ma(mir) Troscht, so gschehe (bassiert)`s zue äirem Troscht, der sich wirksam zeigt, wenn ihr mit Geduld deselbä Liede ertrage, de au ma(mir) liede. 1,7 Un unsri Hoffnig schtoht fescht fir äich, wel ma(mir) wisse: we ihr a d Liede deilhän, so den ihr au am Troscht deilha.

1,8 Denn ma(mir) wen äich, lebi Breda, nit vuschwiege de (a) (b) Vufolgig, de uns(üs) in dr Provinz Asien widafahre isch, wo ma(mir) iba de Maße bschwert ware iba unseri Kraft, so daß ma(mir) au am Läbä vuzagt hän 1,9 un`s bi uns(üs) selbscht fir bschlosse ka hän, ma(mir) mehn schterbe. Des isch gschehe (bassiert) aba, dmit ma(mir) unsa Vuträue nit uf uns(üs) selbscht hän, sundern uf Gott, der di Dote uferweckt, 1,10 der uns(üs) üs solcha Anscht errettet het un errette wird. Uf nen hoffe ma(mir), na(er) wird uns(üs) au etze rette. 1,11 Dozue helfe au ihr durch (a) äiri Fürbitte fir uns(üs), dmit unsatwägä fir de Gabe, de uns(üs) ge isch, durch vieli Lit viel Dank dobrocht wird. 1,12 Denn des isch unsa Röhm: des (a) (b) Ziignis (Züügnis) vu unsarem Gwisse, daß ma(mir) in Infalt un göttlicha Erlichkeit, nit in (c) fleischlicha Gschytheit, sundern in dr Gnade Gottes unsa Läbä in dr Welt gfihrt hän, un des vor allem bi äich. 1,13 Denn ma(mir) schribe äich nigs anderes, als was ihr läse un au vuschtehn. I(Ich) hoff aba, ihr den`s noh vellig vuschtoh, 1,14 we ihr uns(üs) zuem Deil au scho vuschtante hän, nämlich, daß (a) ma(mir) äira Röhm sin, we au (b) ihr unsa Röhm sin am Dag unsares Herrn Jesus.

1,15 Un in solchem Vuträue wott ich znächscht zue äich kumme, dmit ihr abamols ä Wohltat gregä. 1,16 Vu äich üs wott ich nohch Mazedonien go, üs Mazedonien wida zue äich kumme un mi vu äich gleite losse nohch Judäa. (a) 1,17 Bi i(ich) öbbe liechtfertig gsi, als i(ich) des wott? Odr isch mi Vorha fleischlich, so daß des Jo Jo bi ma(mir) au ä Nei Nei isch? 1,18 Gott isch mi Ziige, daß unsa Wort bi äich nit au Jo un Nei isch. 1,19 Denn d Bue(Suhn) Gottes, Jesus Chrischtus, der unda äich durch uns(üs) predigt worde isch, durch mich un (a) Silvanus un Timotheus, der war nit Jo un Nei, sundern s war alles wohr in nem. 1,20 Denn uf alli Gottesvuheißige isch in nem des Jo; drum schwätze ma(mir) au durch nen des Amen, Gott zuem Lob. 1,21 Gott isch's aba, der uns(üs) fescht macht samt äich in Chrischtus un uns(üs) (a) gsalbt 1,22 un (a) vusieglet un in unsri Herze (b) (c) als Undapfand d Geischt ge het.

1,23 I(Ich) ruef aba Gott zuem Ziige a gegä mi Seele, daß i(ich) äich schone wott un drum nit wida nohch Korinth kumme bi. 1,24 Nit daß ma(mir) (a) (b) Herre wäre iba äira Glaube, sundern ma(mir) sin Helfa äira Fräid(Freud); denn ihr schtehn im Glaube.


S´2. Kapitel

2,1 I(Ich) ha aba des bi ma(mir) bschlosse, daß i(ich) nit abamols in Trurigkeit zue äich käm. (a) (b) 2,2 Denn wenn i(ich) äich truurig mach, wer soll mi dann(dnoh) frehlich mache? Doch nur der, der vu ma(mir) truurig wird. 2,3 Un ebe des ha i(ich) gschribe, dmit i(ich) nit, wenn i(ich) kumm, iba de truurig si mueß, iba de i(ich) mi fräie soll. Ha i(ich) doch zue äich alle Vuträue, daß mi Fräid(Freud) äich alle ä Fräid(Freud) isch. 2,4 Denn i(ich) schribt äich üs große Trebsal un Angscht vu Herze unda viel Träne; nit, dmit ihr truurig wäre solle, sundern dmit ihr de Liebe (Lebi) wiße, de i(ich) ha bsunders zue äich.

Vugebig fir ä bschtroftes Gmeindeglied

2,5 Wenn aba öbber (ebber) Betrebnis agrichtet het, der het nit mich truurig gmacht, sundern zuem Deil - dmit i nit z viel sag - äich alli. 2,6 S isch aba gnoe, daß sella vu d meischte gschtroft isch, 2,7 so daß ihr etze nem desto me vuge un nen treschte solle, dmit da(er) nit in allzue großi Trurigkeit flegt(vusinkt). 2,8 Drum vumahn i(ich) äich, daß ihr nem Liebe (Lebi) gän. 2,9 Denn drum ha i(ich) au gschribe, um äiri Bwährig z erkenne, ob ihr brav(hörig) sin in alle Schtickli. 2,10 Wem aba ihr ebis vugen, däm vugib i(ich) au. Denn au i(ich) ha, wenn i(ich) ebis z vuge ha, so vugib i(ich) wägä äich (a) vor Christus si Gsicht, 2,11 dmit ma(mir) nit ibavordeilt wäre vum Sadan; denn uns(üs) isch wohl kla(bwußt), (a) (b) was sa(er) im Sinn (Gmeht) het.

S` Rüspusaune vum Evangelium als Sieg Chrischti

2,12 Als i(ich) aba nohch Troas kumm, z predige des Evangelium Chrischti, un ma(mir) (a) (b) ä Dire ufdoe war in däm Herrn, 2,13 do ha i(ich) kei Rueh in minem Geischt, wel i(ich) (a) Titus, mi Brueda, nit find; sundern (b) i(ich) nimm Abschied vu nene un fahrt nohch Mazedonie.

2,14 Gott aba isch`s dankt, der uns(üs) alliziit Sieg git in Chrischtus un zeigt (offenbart) d Wohlgeruch vu sinere Schleuie durch uns(üs) alle Derfa (Käffa)! 2,15 Denn ma(mir) sin fir Gott ä Gschmäckli(Wohlgruch) Chrischti unda däne, de grettet wäre, un unda däne, de vulore wäre: (a) 2,16 (a) däne ä Gruch des Todes zuem Tod, däne aba ä Gruch vum Läbä zuem Läbä. (b) Wer aba isch dzue tichtig? 2,17 Mir sin jo nit we vieli, de mit däm Wort Gottes Gschäft(Handel) mache; sundern we ma (a) (b) (c) üsere Erliche Huut un üs Gott schwätze mueß, so schwätze ma(mir) vor Gott in Chrischtus.


S`3. Kapitel

D Herrlichkeit vum Denscht im näje(naie) Abmachig (Abkumme)

3,1 Fange ma(mir) denn abamols a, (a) uns(üs) selbscht z empfehle? Odr bruuche ma(mir), we gwissi Lit, Empfehlige(Ziignis (Züügnis), Bref) a äich odr vu äich? 3,2 Ihr sin unsa Bref, in unsrem Herz gschribe, un gläse vu alle Mensche! 3,3 Isch doch bekannt wore, daß ihr ä Bref Chrischti sin, durch unsa Denscht zuebreitet(zwäg gmacht), gschribe nit mit Tinte, sundern mit däm Geischt vum lebändige Gott, nit uf (a) schteinerni Blatte(Dafle), sundern uf fleischerne Blatte(Dafle), nämlich äiri Herze.

3,4 So ä Vuträue aba hän ma(mir) durch Chrischtus zue Gott. 3,5 Nit daß ma(mir) tichtig sin vu uns(üs) selba üs, uns(üs) ebis zuezrechne als vu uns(üs) selba üs; sundern (a) daß ma(mir) tichtig sin, isch vu Gott, 3,6 der uns(üs) au tichtig gmacht het zue Dena vum (a) (b) näje(naie) Abmachig (Abkumme), nit vum (c) Buechschtabe, sundern vum Geischt. Denn dr Buechschtabe bringt einem um, aba dr (d) Geischt macht lebändig.

3,7 Wenn aba scho des Amt, des d Tod brint un des mit Buechschtabe in Schtei (Wackes) ghaue war, Herrlichkeit het, so daß de Israelite des Gsicht(Visasch) vum Moses nit aluege kenne wägä dr Herrlichkeit uf sinem Gsicht(Visasch), de doch ufghert het, 3,8 we soll nit viel me des Amt, des d Geischt git, Herrlichkeit ha? 3,9 Denn wenn des Amt, des zue d Vudammnis fihrt, Herrlichkeit het, weviel me het des Amt, des (a) (b) zue d Grechtigkeit fihrt, ibamessig Herrlichkeit. 3,10 Jo, sälli Herrlichkeit isch nit fir Herrlichkeit z achte gegeiba d ibamessigä Herrlichkeit. 3,11 Denn wenn des Herrlichkeit het, was ufhert, weviel me wird des Herrlichkeit ha, was bliebt.

3,12 Wel ma(mir) etze solchi Hoffnig hän, sin ma(mir) voll große Zuevasicht 3,13 un den nit we Moses, der ä Decki vor si Gsicht(Visasch) ghängt het, dmit de Israelite nit sähn kenne des End dr Herrlichkeit, de ufhert. 3,14 Aba (a) (b) ihr Gmeht(Sinn) wird vuschtockt. Denn bis uf d hiitige Dag bliebt de Decki zuedeckt iba däm alte Teschtament, wenn sie`s läse, wel sie nur in Chrischtus abdoe wird. 3,15 Aba bis uf d hiitige Dag, wenn Moses gläse wird, hängt de Decki vor ihrem Herz. 3,16 Wenn Israel aba (a) sich umkehrt zuem Herrn, so (b) wird de Decki wägdoe. 3,17 Dr Herr isch dr Geischt; wo aba dr Geischt vum Herrn isch, do isch Fräiheit. 3,18 Etze aba luege ma(mir) alli mit ufdecktem Gsicht(Visasch) de (a) Herrlichkeit vum Herrn we in nem Schpegel, un ma(mir) wäre vuklärt in si Bild vu eina Herrlichkeit zue d andere vum Herrn, der dr Geischt isch.


S`4. Kapitel

Des Lecht vum Evangelium im Amt(Denscht) vum Aposchtel

4,1 Drum, wel ma(mir) des Amt hän nohch dr (a) Barmherzigkeit, de uns(üs) widafahre isch, wäre ma(mir) nit med, 4,2 sundern ma(mir) miede schändlichi Heimlichkeit un (a) (b) gehn nit mit Lischt um, fälsche au nit Gottes Wort, sundern durch Offenbarig dr Wohret empfehle ma(mir) uns(üs) däm Gwisse alle Mensche vor Gott. 4,3 Isch etze aba unsa Evangelium vudeckt, so isch's däne vudeckt, (a) de vulore gehn, 4,4 d Ungläubige, däne dr Gott vu d Welt d Sinn (s Gmeht) vublendet het, daß sie nit sähn des helle Lecht vum Evangelium vu d Herrlichkeit Chrischti, wela isch (a) des Ebebild Gottes. 4,5 Denn ma(mir) predige nit uns(üs) selbscht, sundern Jesus Chrischtus, daß sa(er) dr Herr isch, (a) ma(mir) sin aba äiri Knecht um Jesus wille. 4,6 Denn (a) Gott, der sait: Lecht soll üs dr Nacht vorlaichte, der het ä (b) helle Schien in unsri Herze ge, daß durch uns(üs) entstünd de Erlaichtig zuem Wisse vu d Herrlichkeit Gottes in däm Gsicht(Visasch) Jesus Chrischti.

Leide mit Chrischtus

4,7 (a) (b) Mir hän aba d Schatz in erdene Kanne, dmit de ibamessigi Kraft vu Gott isch un nit vu uns(üs). 4,8 Mir sin vu alle Siete unda druck, aba ma(mir) hän kei Angscht. Uns isch bang, aba ma(mir) vuzage nit. 4,9 Mir liede Vufolgig, aba ma(mir) wäre nit vulo(sin nit äleinig). Mir wäre undadruckt, aba ma(mir) kumme nit um. 4,10 Mir (a) (b) tragä alliziit des Schterbä Jesus am Lyb (Ranze), dmit au des Läbä Jesus a unsam Lyb (Ranze) bekannt wird. 4,11 Denn mir, de läbä, (a) wäre imma in d Tod ge wägä Jesus, (b) dmit au des Läbä Jesus bekannt wird a unserem schterbliche Fleisch. 4,12 So isch etze dr Tod mächtig in uns(üs), aba des Läbä in äich. 4,13 Wel ma(mir) aba dselbe Geischt vum Glaube hän, we gschribe schtoht (Psalm 116,10): "I(Ich) glaub, drum sag i(ich)", so glaube ma(mir) au, drum schwätze ma(mir) au; 4,14 denn ma(mir) wisse, daß der, der d Herrn Jesus uferweckt het, wird uns(üs) au auferwecke mit Jesus un wird uns(üs) vor sich schtelle samt äich. (a) 4,15 Denn (a) s gschehe (bassiert) alles um äich, dmit de ibamessigi Gnade durch de Danksagig viela noh viel me(richa) wird zue d Ehri Gottes.

4,16 Drum wäre ma(mir) nit med; sundern wenn au unsa ußere Mensch vufüllt(vuflegt), so wird doch (a) dr innere vu Dag zue Dag ernäjat. 4,17 Denn unsri Trebsal, de ziitlich un laicht isch, schafft ä ewigi un iba alli Maß gwichtigi Herrlichkeit, (a) (b) 4,18 uns(üs), de ma(mir) nit sähn uf des Sichtbare, sundern (a) uf des Unsichtbare. Denn was sichtbar isch, des isch ziitlich; was aba unsichtbar isch, des isch ewig.


S`5. Kapitel

Sehnsucht nohch dr himmlische Heimet

5,1 Denn ma(mir) wisse: wenn unsa irdisches Huus, de (a) Hitte, abbroche wird, so hän ma(mir) ä Bau, vu Gott baut, ä Huus, nit mit Händ(Pfode) gmacht, des ewige isch im Himmel. 5,2 Denn drum jommere ma(mir) au un sehne uns(üs) dnohch, daß ma(mir) mit unserem Huus, des vum Himmel isch, azogä wäre, 5,3 wel ma(mir) dann(dnoh) azogä un nit nackt gfunde wäre. 5,4 Denn solang ma(mir) in der Hitte sin, jommere ma(mir) un sin bschwert, wel ma(mir) leba nit üszogä, sundern (a) azogä wäre wen, dmit des Schterbliche vuschlunge(gfrässä) wird vum Läbä. 5,5 Der uns(üs) aba dzue gmacht het, des isch Gott, der uns(üs) (a) (b) (c) als Pfand d Geischt ge het. 5,6 So sin ma(mir) denn alliziit getroscht un wisse: solang ma(mir) im Lyb (Ranze) huuse, (a) vuwiele ma(mir) wiet vum Herrn; 5,7 denn ma(mir) wandle im Glaube un nit im Klotze(Luege). (a) (b) 5,8 Mir sin aba getroscht un hän vielme Luscht, d Lyb (Ranze) z vulo un dheim z si bim Herrn. (a) 5,9 Drum setzä ma(mir) au unsri Ehri dori, ob ma(mir) dheim sin odr in dr Fremdi, daß ma(mir) nem gfalle. 5,10 Denn (a) (b) (c) ma(mir) meße alli bekannt wäre vor rem Richtaschtuehl Chrischti, dmit (d) (e) jeda si Lohn gregt fir des, was sa(er) doe het bi Läbziite, s isch guet odr bese.

Botschafta dr Vusehnig

5,11 Wel ma(mir) etze wisse, daß dr Herr z firchte isch, sueche ma(mir) Mensche z gwinne; aba vor Gott sin ma(mir) bekannt. I(Ich) hoffe aba, daß ma(mir) au vor äirem Gwisse bekannt sin. 5,12 Dmit (a) (b) empfehle ma(mir) uns(üs) nit abamols bi äich, sundern gän äich Alaß, äich unsa z rehme, dmit ihr sage kennt däne, de sich vum Üßere rehme un nit vum Herz üs. 5,13 Denn wenn ma(mir) üßa uns(üs) ware, so war`s fir Gott; sin ma(mir) aba bsunne, so sin ma(mir)'s fir äich. 5,14 Denn de Liebe (Lebi) Chrischti drängt uns(üs), zmol ma(mir) ibaziigt sin, daß, wenn eina fir alli gschtorbe isch, so sin sie alli gschtorbe. 5,15 Un na(er) isch drum fir alli gschtorbe, dmit, de do läbä, etze (a) nit sich selba läbä, sundern däm, der fir sie gschtorbe un ufgschtande isch.

5,16 Drum kennen ma(mir) vu etze a nemads me nohch rem Fleisch; un au wenn ma(mir) Chrischtus kennt hän nohch rem Fleisch, so kenne ma(mir) nen doch etzed so nimi. 5,17 Drum: (a) (b) (c) Isch öbber (ebber) in Chrischtus, so isch scha(er) ä näjes(naies) Gschöpf; des Alte isch vugange, lueg, (d) Näjes(Naies) isch wore. 5,18 Aba des ällei vu Gott, der uns(üs) (a) mit sich selba vusehnt het durch Chrischtus un uns(üs) des Amt ge, des de Vusehnig predigt. 5,19 Denn Gott war in Chrischtus un vusehnt de Welt mit sich selba un rechnet ne ihri Sinde nit zue un het unda uns(üs) ufgrichtet des Wort vu dr Vusehnig. (a) (b) 5,20 So sin ma(mir) etze (a) Botschafta a Chrischti Schtatt, denn Gott ermahnt durch uns(üs); so bitte ma(mir) etze a Chrischti Schtatt: Len äich vusehne mit Gott! 5,21 Denn na(er) het den, der (a) vu keina Sinde gwißt het, (b) (c) fir uns(üs) als Sinde gmacht, dmit ma(mir) in nem de (d) (e) Grechtigkeit hätte, de vor Gott gilt.


S`6. Kapitel

D Bewährig vum Aposchtel in sinem Denscht

6,1 Als (a) Mitarbeita aba vumahne ma(mir) äich, daß ihr de Gnade Gottes nit vugeblich gregt(empfangt) hän. 6,2 Denn na(er) sait (Jesaja 49,8): "I(Ich) ha di zue d Ziit dr Gnade ghärt un ha dir am Dag vum Heil ghulfe." Lueg, (a) etzed isch de Ziit vu d Gnade, lueg, etzed isch dr Dag vum Heil! 6,3 Un ma(mir) gän in nigs irgendeinen Aschtoß, dmit unsa Amt nit vuläschtert wird; 6,4 sundern in allem erwiese ma(mir) uns(üs) als Dena Gottes: in großa Geduld, in Trebsale, in Net(Not), in Ängschte, 6,5 in Schleg, in Gfängnisse, in Vufolgig, im Abmehä, im Wache, im Faschte, (a) (b) 6,6 im (a) Erlich si, im Wisse, in Langmuet, in Freundligkeit, im heilige Geischt, in echta Liebe (Lebi), 6,7 in däm (a) Wort dr Wohret, in dr (b) Kraft Gottes, mit d (c) Waffe dr Grechtigkeit zue d Rechte un zue d Linke, 6,8 in Ehri un Schand; in besem Gschwätz un guetem Gschwätz, als Vufihra un doch wohr; 6,9 als de Unbekannte, un doch bekannt; als de (a) am vureckä sin un lueg, ma(mir) läbä; als de (b) (c) Gschlagene, un doch nit umbrocht; 6,10 als di Trurige, aba alliziit frehlich; (a) als di Arme, aba de doch vieli rich mache; als de nigs hän, un doch alles hän.

Werbig um d Gmeinde un Warnig vor Götzedenscht

6,11 O ihr Korinther, unsa Muul (Gosch) het sich äich gegeiba ufdoe, unsa Herz isch wiet wore. 6,12 Eng isch nit dr Platz, den ihr in uns(üs) hän; eng aba isch's in äire Herze. 6,13 I(Ich) schwätz mit äich als (a) mit mine Kinda; schtelle äich doch zue ma(mir) au so, un mache au ihr äichi Herze wiet.

6,14 Zehn nit am fremde Joch mit d Ungläubige. Denn was het d Grechtigkeit z schaffe mit dr Ungrechtigkeit? (a) Was het des Lecht fir Gmeinschaft mit d Nacht? 6,15 We schtimmt Chrischtus ibai mit Beliar? Odr was fir ä Deil het dr Gläubige mit däm Ungläubige? 6,16 Was het dr Tempel Gottes gmein mit d Götze? (a) Mir aba sin dr Tempel vum lebändige Gott; denn Gott sait (3. Moses 26,11.12; Hesekiel 37,27): "I(Ich) will unda ne huuse un wandle un will ihr Gott si, un sie solle mi Volk si." 6,17 Drum (a) "gehn üs vu nene un sundere äich ab", sait dr Herr; "un rihrt nigs Unreines a, so will i(ich) äich aneh 6,18 un äira Vada (Babbe) si, un ihr solle (a) (b) mini Buebä(Sühn) un Techta si", sait dr Herr Gott (Jesaja 52,11; Hesekiel 20,41; 2. Samuel 7,14).


S`7. Kapitel

7,1 Wel ma(mir) etze solchi Vuheißige (Vuschpreche) hän, mini Lebe, so len uns(üs) vu allene Dreckflecke vum Fleisch un vum Geischt uns(üs) sufa mache un de Heiligung z end bringe in dr Angscht Gottes.

7,2 Gen uns(üs) Platz in äire Herze! Mir hän nemads Unrecht doe, ma(mir) hän nemads vuletzt, (a) (b) ma(mir) hän nemads ibavordeilt. 7,3 I(Ich) sag des nit, um äich zue vuurdeile; denn i(ich) ha scho zvor gsait, daß ihr in unsam Herz sin, mitzschterbä un mitzläbä. (a) (b) 7,4 I(Ich) schwätz mit großa Zuevasicht vu äich; i(ich) rehm viel vu äich; i(ich) bi voll mit Troscht; i(ich) ha ibamessig Fräid(Freud) in alla unsre Vufolgig.

D Fräid(Freud) vum Paulus iba de Reu dr Gmeinde

7,5 Denn als ma(mir) nohch (a) Mazedonien kumme, finde ma(mir) kei Rueh; sundern vu alle Siete (b) ware ma(mir) unda druck, vu uße mit Händel, vu inne mit Angscht. 7,6 Aba Gott, der di Kliene(Gringe) treschtet, der treschtet uns(üs) durch de Akunft(Itreffä) vum (a) Titus; 7,7 nit ällei durch sini Akunft(Itreffä), sundern au durch d Troscht, mit däm ma(er) bi äich treschtet worde war. Na(Er) vuzehlt uns(üs) vu äirem Vulange, äirem Hiile, äirem Eifa fir mi, so daß i(ich) mi noh me fräi.

7,8 Denn wenn i(ich) äich au durch d Bref truurig gmacht ha, reut`s mi nit. Un wenn`s mi greut het - i(ich) sieh jo, daß selle Bref äich wohl ä Wieli truurig gmacht het -, (a) 7,9 so fräi i(ich) mi doch etzed nit driba, daß ihr truurig worde sin, sundern driba, daß ihr truurig worde sin zue d Reu. Denn ihr sin truurig worde nohch Gottes Wille, so daß ihr vu uns(üs) kei Schadä glitte hän. 7,10 Denn (a) (b) de Trurigkeit nohch Gottes Wille wirkt d Seligkeit ä Reu, de nemads reut; (c) de Trurigkeit dr Welt aba wirkt d Tod. 7,11 Lueg: ebe des, daß ihr truurig worde sin nohch Gottes Wille, wel Mehä het des in äich brocht(gwirkt), dzue Vuteidig, Unwille, Angscht, Vulange, Eifa, Bschtrofig! Ihr hän in alle Schtickli bwiese, daß ihr sufa sin in der Sach. 7,12 Drum, wenn i(ich) äich au gschribe ha, so isch's doch nit gschähe wägä däm, der bleidigt het, au nit wägä däm, der bleidigt worde isch, sundern dmit äira Mehä fir uns(üs) gsähne worde isch bi äich vor Gott. 7,13 Todurch sin ma(mir) treschtet worde.

Üßer däm unsam Troscht aba hän ma(mir) uns(üs) noh ibaüs gfräit iba de Fräid(Freud) vum Titus; denn si Geischt isch erfrischt worde vu äich alle. 7,14 Denn was i(ich) vor nem vu äich grehmt ha, dorin bi i(ich) nit zschande wore; sundern we alles wohr isch, was ma(mir) vu äich gsait hän, so het sich au unsa Rehme vor Titus als wohr erwiese. 7,15 Un na(er) isch ibaüs herzlich gege äich gsinnt, wenn na a des Folgsam si (Brav si) vu äich ällei denkt, we ihr nen mit Angscht un Zittre ufgnumme hän. 7,16 I(Ich) fräi mi, daß i(ich) mi in allem uf äich vulo ka.


S`8. Kapitel

Geldsammlig fir de Gmeinde in Jerusalem

8,1 Mir den äich aba kund, lebi Breda, de Gnade Gottes, de in d Gmeinde Mazedoniens ge isch. (a) 8,2 Denn ihri Fräid(Freud) war ibaüs, als sie durch viel Vufolgig bwährt wäre, un obwohl sie sehr (sölli) arm sin, hän sie doch viel ge in alla Ifalt. 8,3 Denn nohch Kraft, des beziig i(ich), un sogar iba ihri Kraft hän sie willig ge 8,4 un hän uns(üs) mit viel Wort gfrogt, ob sie mithelfe dürfte a d Wohltat un dr Gmeinschaft vum (a) Denscht fir di Heilige; 8,5 un des nit nur, we ma(mir) ghofft hän, sundern sie gän sich selba, zerscht däm Herrn un dnohch uns(üs), noh rem Wille Gottes. 8,6 So hän ma(mir) Titus zuegrote(zuegschwäzt), daß sa(er), we na(er) zvor agfange het, etze au de Wohltat unda äich vollends macht(üsrichtet).

8,7 We ihr aba (a) in alle Schtickli rich sin, im Glaube un im Wort un im Wisse un in allem Eifa un in dr Lebi (Liebe), de ma(mir) in äich gweckt hän, so (b) gän au viel bi dr Wohltat. 8,8 Des sag i nit als Bifehl; sundern wel anderi so flisig sin, pref i(ich) au äiri Lebi (Liebe), ob sie rechta Art isch. 8,9 Denn ihr kennt de Gnade unsares Herrn Jesus Chrischtus: obwohl la(er) rich isch, wird da(er) doch (a) (b) arm um äich, dmit ihr durch sini Armuet rich wäre den. 8,10 Un drin sag i(ich) mi Meinig; denn des isch äich nitzlig, de ihr sit vorigem Johr agfange hän nit ällei mit däm Doe, sundern au mit däm Welle. 8,11 Etze aba mache(vollfiire,vollbringe) au des Doe, dmit, we ihr gwillt(gneigt) sin z welle, so ihr au gwillt(gneigt) sin z mache(vollfiire,vollbringe) nohch rem Maß vu däm, was ihr hän. 8,12 Denn wenn dr guete Wille do isch, so isch scha(er) willkumme nohch rem, was eina het, nit nohch rem, was sa(er) nit het. (a) (b) 8,13 Nit, daß di andere gueti Däg ha solle un ihr Not liede, sundern daß ses zue nem Üsgliech kummt. 8,14 Etze hilft äira Ibafluß ihrem Mangel ab, dmit dnohch au ihr Ibafluß äirem Mangel abhelfe ka un so ä Üsgliech gschiht, 8,15 we gschribe schtoht (2. Moses 16,18): "Wer viel sammlet, het kei Ibafluß, un wer weng sammlet, het kei Mangel."

8,16 Gott aba isch Dank, der däm Titus d Eifa fir äich ins Herz ge het. 8,17 Den (a) (b) na(er) zue glo het zschwätze; jo, wel la(er) so sehr (sölli) flisig war, isch scha(er) vu selba zue äich greist. 8,18 Mir hän aba (a) d Brueda mit nem gschickt, wägä däm sinem Lob vu sinem Denscht am Evangelium durch alli Gmeinde goht. 8,19 Nit ällei aba des, sundern na(er) isch au vu d Gmeinde dzue igsetzt, uns(üs) zue begleite, (a) wenn ma(mir) de Gabe ibabringe däm Herrn zue Ehri un zuem Erwies unsres guete Wille. 8,20 So vuhete ma(mir), daß uns(üs) öbber (ebber) schlecht nohchschwäzt wägä dr Gabe, de durch uns(üs) ibabrocht wird. 8,21 Denn ma(mir) luege druf, daß ses redlich zuegoht nit ällei vor rem Herrn, sundern au vor d Mensche. 8,22 Au hän ma(mir) mit ne unsa Brueda gschickt, däm si Eifa ma(mir) oft in viele Schtickli erprobt hän, etze aba isch scha(er) noh viel eifriga üs großem Vuträue zue äich. 8,23 S isch etze (a) (b) Titus, der mi Gfährte un mi Mitarbeita unda äich isch, odr s sin unseri Breda, de Abgsandti dr Gmeinde sin un ä Ehri Chrischti: 8,24 bringe d Bewäis äira Lebi (Liebe) un zeige, daß ma(mir) äich zue Recht vor ne (a) grehmt hän uf d Schtroß vor d Gmeinde.


S`9. Kapitel

D Sege dr Geldsammlig

9,1 Vu däm Denscht, der fir di Heilige gschehe (bassiert), bruuch i(ich) äich nit z schribe. 9,2 Denn i(ich) weiß vu äirem (a) guete Wille, den i(ich) a äich rehm bi däne üs Mazedonien, wenn i(ich) sag: Achaja isch scho voriges Johr parat gsi! Un äira Baischpiel het di meischte atriebe(agschpornt). 9,3 I(Ich) ha aba de Breda gschickt, dmit nit unsa Rehme iba äich znicht wär in däm Schtuck, un dmit ihr gmacht sin, we i(ich) vu äich gsait ha, 9,4 daß nit, wenn de üs Mazedonien mit ma(mir) kumme un äich nit parat finde, um ma nigs sage: un ihr, zschande wäre mit unsra Zuevasicht. 9,5 So ha i(ni,i(ich)) s etze fir nedig agsähne, de Breda z vumahne, daß sie vorüszoge sin zue äich, um de vu äich agsaite Gabe zvor parat z mache, so daß sie paratliet als ä Gabe vum Sege un nit vum Giz.

9,6 I mein aba des: Wer do gizig(kärglich) sajt, der wird au gizig(kärglich) ernte; un wer do sajt im Sege, der wird au ernte im Sege. (a) (b) 9,7 Jeda, we na(er)'s sich im Herz vorgnumme het, (a) nit mit Unwille odr üs Zwang; denn ä frehliche Geba het Gott leb(lieb). 9,8 Gott aba ka mache, daß alli Gnade massig unda äich isch, dmit ihr in alle Dinge alliziit voll Zfriede sin un noh rich sin zue jedäm guete Gschäfft; 9,9 we gschribe schtoht (Psalm 112,9): "Na(Er) het üsgschtreut un d Arme ge; sini Grechtigkeit bliebt in Ewigkeit." 9,10 Der aba Some git däm Säma un Brot zuem Ässä, der wird au äich Some ge un nen mehre un wachse losse de Fricht äira Grechtigkeit. (a) 9,11 So den ihr rich si in alle Dinge, z ge in alla Ifalt, de durch uns(üs) wirkt Danksagig a Gott. 9,12 Denn dr Denscht dr Sammlig hilft nit ällei däm Mangel vu d Heilige ab, sundern wirkt au ibaüs drin, daß vieli Gott danke. 9,13 Denn fir d treue Denscht priese sie Gott iba äira Folgsam si (Brav si) im Bekenntnis zuem Evangelium Chrischti un iba de Ifalt äira Gmeinschaft mit ne ällei. 9,14 Un in ihre Gebet fir äich sehne sie sich nohch äich wägä d ibamessigä Gnade Gottes bi äich. 9,15 Gott aba isch Dank fir sini Gabe de ma ganit bschribe ka!


S`10. Kapitel

Vuteidig vum Aposchtels gege persenlichi Agriff(Attake)

10,1 I(Ich) selba aba, Paulus, vumahn äich bi d Sanftmuet un Güte Chrischti, der i(ich) in äira Gegewart undawirfig si soll, aba muetig, wenn i(ich) wiet vu äich bi. 10,2 I(Ich) bitt aba, daß ihr mi nit zwingt, wenn i(ich) bi äich bi, muetig z si un (a) (b) de Kaltschnauzigkeit z ha, mit der i(ich) gege ä baar vorzgoh denk, de unsa Wandel fir fleischlich hebed. 10,3 Denn obwohl ma(mir) im Fleisch läbä, kämpfe ma(mir) doch nit uf fleischlichi Art. 10,4 Denn de (a) Waffe unsres Kampfs sin nit fleischlich, sundern mächtig im Denscht Gottes, Feschtige hizmache. 10,5 Mir mache dmit meinige un alles Hohe hi, des sich hoch hebt gege des Wisse Gottes, un nähmä gfange alles Denke im Folgsam si (Brav si) gege Chrischtus. 10,6 So sin ma(mir) parat, z schtrofe alles Bes si, sobald äira Folgsam si(Brav si) ganz guet wore isch.

10,7 Luege, was vor Auge lit! Vuloßt sich öbber (ebber) druf, daß sa(er) Chrischtus aghert, der denkt nomol au des bi sich, daß, we na(er) Chrischtus aghert, so au mir! 10,8 Au wenn i(ich) mi noh me (a) (b) dr Vollmacht rehme wird, iba de uns(üs) dr Herr ge het, äich zue erbaue (bäue), un nit äich hizmache, so wird i(ich) nit zschande wäre. 10,9 Des sag i(ich) aba, dmit s nit schient, als hät i(ich) äich mit dem Bref ufschrecke welle. 10,10 Denn sini Bref, sage sie, wiege schwer un sin schtark; aba wenn na(er) selbscht do isch, isch scha(er) schwach un sini Wort flach. 10,11 Wer so schwätzt, der denkt nohch: we ma(mir) üs dr Fremdi in d Wort unsra Bref sin, so wäre ma(mir), wenn ma(mir) do sin, au mit dr Tat si. (a)

Dr Mäßschtab fir de Beurteilig vum Aposchtel

10,12 Denn ma(mir) wage nit, uns(üs) unda de z rechne odr mit däne zue vuglichä, de (a) (b) sich selbscht lobe(empfehle); aba wel sie sich nur a sich selbscht mässe un mit sich selbscht vuglichä, vuschtehn sie nigs. 10,13 (a) Mir aba wen uns(üs) (b) (c) nit iba alli Maße üsä rehme, sundern nur nohch rem Maß, des uns(üs) Gott zuegmässe het, nämlich daß ma(mir) au bis zue äich glange solle. 10,14 Denn s isch nit so, daß ma(mir) uns(üs) zviel amäße, als wäre ma(mir) nit bis zue äich glangt; denn ma(mir) sin jo mit däm Evangelium Chrischti bis zue äich kumme 10,15 un rehme uns(üs) nit iba alli Maße üsä mit däm, was anderi gschafft hän. Mir hän aba de Hoffnig, daß ma(mir), wenn äira Glaube in äich wachst, nohch rem Maß, des uns(üs) zuegmässe isch, ibaüs zue Ehre kummt. 10,16 Denn ma(mir) wen des Evangelium au däne predige, de gegeiba vu äich huuse, un rehme uns(üs) nit mit däm, was anderi nohch ihrem Maß gmacht hän. "10,17 Wer sich aba rehmt, der rehmt sich vum Herrn" (Jeremia 9,22.23). (a) 10,18 Denn nit der isch tichtig, der sich selbscht lobt(empfehlt), sundern der, (a) der d Herr lobt(empfehlt).

S`11. Kapitel

Paulus un di falsche Aposchtel

11,1 Len ma(mir) ä weng Dümmi zue! Doch ihr hebet (haltet) ma(mir)'s wohl zguet. 11,2 Denn i(ich) eifa um äich mit göttlichem Eifa; denn i(ich) ha äich vusproche(vulobt) mit einem Ma, dmit i(ich) Chrischtus (a) äich als ä reini Jungfrau bring. 11,3 I(Ich) fircht aba, daß, we (a) de Schlange Eva vufihrt het mit ihra Lischt, so au äira denke abbringe will vu dr Ifalt un vum Erlich si gegeiba Chrischtus. 11,4 Denn wenn eina zue äich kummt un (a) ä andere Jesus predigt, den ma(mir) nit predigt hän, odr ihr ä andere Geischt nähmä, den ihr nit gregt hän, odr ä anderes Evangelium, des ihr nit agnumme hän, so dulde ihr des recht gern! 11,5 I(Ich) mein doch, i(ich) bi nit weniger als de Ibaaposchtel. (a) (b) 11,6 Un wenn i(ich) scho (a) dabbig(ungschickt) bi im Schwätze, so (b) bi i(ich)'s doch nit im Wisse; sundern in jeda Art un vor alle hän ma(mir) sie bi äich kundgmacht.

11,7 Odr ha i(ich) gsindigt, als i(ich) mi niedrig gmacht ha, dmit ihr hoch waret? Denn (a) (b) (c) i(ich) ha äich des Evangelium Gottes ohni Geld(Kohle,Schotta) vukindigt. 11,8 Anderi Gmeinde ha i(ich) bschtohle un Geld vu nene gnumme, um äich dene z kenne. (a) 11,9 Un als i(ich) bi äich war un Mangel ka ha, fleg i(ich) nemads z Lascht. Denn minem Mangel helfe de Breda ab, de üs Mazedonien kumme sin. So bi i(ich) äich in keina Art z Lascht gfalle un will s au wietahi so hebed. 11,10 So gwiß de Wohret Chrischti in ma(mir) isch, so soll ma(mir) dr Röhm in d Gegend vu Achaja nit vuwehrt wäre. 11,11 Wurum des? Wel i(ich) äich nit leb(lieb) ha? Gott weiß ses. 11,12 Was i(ich) aba doe, des will i(ich) au wietahi doe un däne d Alaß nähmä, de ä Alaß sueche, sich z rehme, das sie sin we mir. 11,13 Denn solchi sin falschi Aposchtel, falschi Arbeita un vuschtelle sich als Aposchtel Chrischti. (a) 11,14 Un des isch au kei Wunda; denn na(er) selbscht, dr Sadan, vuschtellt sich als Engel vum Lecht. 11,15 Drum isch`s nigs Großes, wenn sich au sini Dena vuschtelle als Dena dr Grechtigkeit; dere End wird si nohch ihre Tate.

Des Liede un Mehä vum Aposchtel

11,16 I(Ich) sag abamols: nemads haltet mi fir dumm; wenn aba doch, so nähme mi a als ä Dumkopf, dmit au i(ich) mi ä weng rehme ka. (a) 11,17 Was i(ich) etzed sag, des sag i(ich) nit däm Herrn glich, sundern we in Dümmi, wel ma(mir) so ins Rehme kumme sin. 11,18 Do vieli sich rehme nohch rem Fleisch, will i(ich) mi au rehme. 11,19 Denn ihr dulde gerne de (a) Narre, ihr, de ihr schlau sin! 11,20 Ihr dulde`s, wenn äich öbber (ebber) knechtet, wenn äich öbber (ebber) üsnutzt, wenn äich öbber (ebber) gfangenimmt, wenn äich öbber (ebber) niedrig macht, wenn äich öbber (ebber) ins Gsicht (Visasch) schlat. 11,21 Zue minare Schande mueß i(ich) sage, dzue ware ma(mir) z lasch!

Wo eina kühn isch - i(ich) sags in Dümmi -, do bi i(ich) au kühn. 11,22 Sie sin Hebräer - i(ich) au! Sie sin Israelite - i(ich) au! Sie sin Abrahams Kinda - i(ich) au! 11,23 Sie sin Dena Chrischti - i(ich) sag´s dumm: i(ich) bi's wiet me! (a) I(Ich) ha me gschafft, i(ich) bi (b) me(efta) gfange gsi, i(ich) ha me Schläg glitte, i(ich) bi me(oft) in Todesangscht gsi. 11,24 Vu d Jude ha i(ich) fünfmol (a) vierzig Geißleschläg weniger eina gregt; 11,25 i(ich) bi dräimol (a) mit Bengel gschla wore, eimol (b) gschteinigt wore; dräimol ha i(ich) Schiffbruch glitte, ä Dag un ä Nacht trieb i(ich) uf däm defe Meer. 11,26 I(Ich) bi me(oft) greist, i(ich) bi in Gfahr gsi durch großi Wildbäch, in Gfahr unda Raiba, in Gfahr unda Jude, in Gfahr unda Heide, in Gfahr in Schtädt, in Gfahr in Wüschte, in Gfahr uf däm Meer, in Gfahr unda falsche Breda; 11,27 in Meh un Arbet, in viel Wache, in Hunga un Durst, in viel Faschte, in Froscht un Nackedei (Blöße); (a) 11,28 un üßa däm noh des, was jede Dag uf mi ischtirmt, un (a) de Sorg fir alli Gmeinde. 11,29 Wer isch schwach, un i(ich) wir nit schwach? Wer wird z Fall brocht(Agfochte), un i(ich) brenn nit[firen]?

11,30 Wenn i(ich) mi denn rehme soll, (a) will i(ich) mi wägä minere Schwachheit rehme. 11,31 Gott, dr Vada (Babbe) vum Herrn Jesus, der globt isch in Ewigkeit, weiß, daß i(ich) nit leg. 11,32 In Damaskus het dr Schtadthaltr vum Kenig Aretas d Schtadt bwacht dr Damaszener un wott mi gfangeneh, 11,33 un i(ich) wir in nere Kratte(Zeine) durch ä Fenschta d Muure rundaglo un entkummt sinene Händ(Pfode). (a)


S`12. Kapitel

D Offenbarige vum Herrn un de Schwachheit vum Aposchtel

12,1 Grehmt mueß wäre; wenn`s au nigs nitzt, so will i(ich) doch kumme uf de Erschinige un Offenbarige vum Herrn. 12,2 I(Ich) kenn ä Mensch in Chrischtus; vor vierzehn Johr - isch scha(er) im Lyb (Ranze) gsi? i(ich) wiß ses nit; odr isch scha(er) üßa däm Lyb (Ranze) gsi? i(ich) wiß ses au nit; Gott wiß ses -, do wird sella vufrachtet ( wägbrocht) bis in d dritte Himmel. 12,3 Un i(ich) kenn dselbe Mensch - ob ba(er) im Lyb (Ranze) odr üßa däm Lyb (Ranze) gsi isch, wiß i(ich) nit; Gott wiß ses -, 12,4 der wird vufrachtet ( wägbrocht) in des Paradies un het unüsschprechlichi Wort ghärt, de kei Mensch sage ka. 12,5 Fir dselbe will i(ich) mi rehme; fir mi selbscht aba will i(ich) mi nit rehme, (a) üßa wägä minare Schwächi. 12,6 (a) Un wenn i(ich) mi rehme wott, wär i(ich) nit dumm; denn i(ich) doe d Wohret sage. I(Ich) vugniff ma aba des, dmit nit öbber (ebber) mi hecha achte, als sa(er) a ma(mir) sieht odr vu ma(mir) härt. 12,7 Un dmit i(ich) mi wägä dr hohe Offenbarige nit ibaheb, isch ma(mir) ge ä Pfahl ins Fleisch, nämlich vum Sadan ä Engel, der mi mit d Fuscht schla doet, dmit i(ich) mi nit ibaheb. 12,8 Wägä däm ha i(ich) dräimol zuem Herrn gfleht, daß sa(er) vu ma(mir) ab lost. 12,9 Un na(er) het zue ma(mir) gsait: Loß dir`s a minere Gnade guet si; denn mi Kraft isch in d Schwache mächtig. Drum will i(ich) mi am allalebschte rehme wägä minere Schwächi, dmit de Kraft Chrischti bi ma(mir) huust(wohnt). 12,10 Drum bi i(ich) voll Muet in d Schwächi, in Gschunde werde, in Net(Not), in Vufolgig un Ängscht, um Chrischti wille; denn wenn i(ich) schwach bi, so bi i(ich) schtark. (a)

Des Ringe vum Aposchtel um sini Gmeinde

12,11 I(Ich) bi ä Narr wore! Dozue hän ihr mi zwunge. Denn i(ich) soll vu äich globt wäre, do i(ich) doch (a) nit weniger bi als de Ibaaposchtel, obwohl i(ich) nigs bi. 12,12 Denn´s sin jo de Zeiche vumä Aposchtel unda äich gschähe in alla Geduld, mit Zeiche un mit Wunda un mit Tate. (a) (b) 12,13 Was isch's, worin ihr z kurz kumme sin gegeiba d andere Gmeinde, üßa (a) daß i(ich) äich nit z Lascht gfalle bi? Vugen ma(mir) des Unrecht! 12,14 Lueg, i(ich) bi etzed parat, zuem dritte Mol zue äich z kumme, un will äich nit z Lascht falle; denn i(ich) suech nit äia Sach, sundern äich. Denn s solle nit d Kinda d Eltere Schätz sammle, sundern d Eltere d Kinda. 12,15 I(Ich) aba will gern higo un (a) hige wäre fir äiri Seele. Wenn i(ich) äich me leb, soll i(ich) drum weniger glebt wäre?

12,16 Etze ischs guet, i(ich) bi äich nit z Lascht gfalle. Aba bi i(ich) öbbe falsch un ha äich mit Hintalischt gfange? 12,17 Hab i(ich) äich öbbe ibavordeilt durch eina vu däne, den i(ich) zue äich gschickt ha? 12,18 (a) I(Ich) ha Titus zuegrote(zuegschwäzt) un d Brueda mit nem gschickt. Het äich öbbe Titus ibavordeilt? Hän ma(mir) nit beidi im gliche Geischt gfeilscht? Sin ma(mir) nit in dselbe Fößschtapfe gange?

12,19 Scho lang den ihr denke, daß ma(mir) uns(üs) vor äich vuteidige. Mir schwätze jo doch in Chrischtus vor Gott! Aba des alles gschehe (bassiert), mit Lebi, zue äira Erbäuig. 12,20 Denn i(ich) fircht, (a) wenn i(ich) kumm, find i(ich) äich nit, we i(ich) will, un ihr finde mi au nit, we ihr wen, sundern s git Hader, Näid, Zorn (Wuet), Zank, dummes Gschwätz, Lug un Trug, Agebaräi, Unordnig. 12,21 I(Ich) fircht, wenn i(ich) abamols kumm, wird mi Gott klei mache bi äich, un i(ich) mueß Leide iba vieli, de (a) zvor gsindigt un nit Buße doe hän fir d Dreck un Schand(Unzucht) un de Uswiichs, de sie triebe hän.


S`13. Kapitel

Mahnig vor rem dritte Bsuech

13,1 Etze kumm i(ich) zuem dritte Mol zue äich. (a) "Durch zwei odr draier Ziige Muul (Gosch) soll jedi Sach bschtätigt wäre." (5. Moses 19,15) 13,2 I(Ich) ha`s vorusgsait un sag`s abamols vorus - we bi minem zweite Bsuech, so au etze üs dr Fremdi(Ferni) - däne, de zvor gsindigt hän, un d andere alle: Wenn i(ich) noh eimol kumm, dann(dnoh) will i(ich) nit schone. 13,3 Ihr vulange jo ä Bewäis dfir, daß Chrischtus in ma(mir) schwätzt, der äich gegeiba nit schwach isch, sundern isch mächtig unda äich. 13,4 Denn wenn na(er) au kriizigt worde isch in Schwächi, so läbt ta(er) doch in dr Kraft Gottes. Un wenn ma(mir) au schwach sin in nem, so wäre ma(mir) uns(üs) doch mit nem lebändig si(erwiese) a äich in dr Kraft Gottes.

13,5 Luege äich selba a, ob ihr im Glaube schtehn; prefe äich selba! Odr wiße na selba nit, daß Jesus Chrischtus in äich isch? Wenn nit, dann(dnoh) wäre ihr jo schlecht(untichtig). 13,6 I(Ich) hoff aba, ihr den erkenne, daß ma(mir) nit schlecht(untichtig) sin. 13,7 Mir bitte aba Gott, daß ihr nigs Beses den; nit dmit ma(mir) als tichtig agsähne wäre, sundern dmit ihr des Guete den un ma(mir) we di Schlechte(Untichtige) sin. 13,8 Denn ma(mir) kenne nigs gege d Wohret, sundern nur ebis fir d Wohret doe. 13,9 Mir fräie uns(üs) jo, wenn ma(mir) schwach sin un ihr schtark(mächtig) sin. Um des bäte ma(mir) au, um äiri Vollkummeheit. 13,10 Wägä däm schrib i(ich) au des üs dr Fremdi(Ferni), (a) dmit i(ich) nit, wenn i(ich) do bi, Scharf(Schtreng) si mueß nohch dr (b) Vollmacht, de ma(mir) dr Herr ge het, zuem erbaue (bäue), nit zuem himache.

13,11 Zletscht, lebi Breda, (a) fräie äich, len äich zrechtbringe, len äich vumahne, hän einaläi Sinn (Gmeht), hebet (haltet) Friide! So (b) wird dr Gott vu d Lebi (Liebe) un vum Friide mit äich si. 13,12 Greßt äich undaänanda mit däm heilige Kuß. S`greße äich alli Heilige. 13,13 De Gnade unsares Herrn Jesus Chrischtus un de Lebi (Liebe) Gottes un de Gmeinschaft vum heiligem Geischt isch mit äich alle!


Letschte Änderungen Februar 23, 2006 by Dietmar Wiesler (Copyright)
Des isch ä Bäitrag vum Dietmar Wiesler fir me Evagelium im Netz (Copyright) Dez. 1999