Zruck zue d Alemannische Bibel (Markgräflerland Eschbach)

D Bref vum Paulus a d Galater uf Markgräfler Alemannisch

Was in däm Buech schtoht

We sich d Botschaft vu Jesus Chrischtus im ganze Middelmeerräum üsbreitet het, do isch imma wida de Frog ufkumme: Meße sich d Chrischte im jüdische Gsetz, so we mir’s im Alde Teschtament finde doet, undortne?
Des Problem isch drnoh au d Hindagrund vu däm Bref, wo Paulus an d Gmeinde in d Provinz Galatie gschribe het.
In däne Gmeinde ware jüdische Chrischte ufträte un hän vu d Gläubige vulangt, si meßte sich im Gsetz vum Mose undawerfe. Anderschter kennte si nit grettet wäre.
Gege de Bhauptig goht Paulus ganz rabiat (vuhement) vor: Nur wenn d Mensche an Jesus Chrischtus glaube, kenne si vor Gott bschtoh un nit, wenn si ebbis leischte odr s jüdische Gsetz gnau erfille.

Paulus will d Galater di Guet Nahricht vu Jesus Chrischtus noh mol näj ins Gedächtnis ruefe. Ei zentrala Punkt isch des das: "Chrischtus het uns fräi gmacht, dass ma wirklich als fräii Mensche läbäe kenne. Bliebe wägädäm fescht (schtandhaft), un losse äich nit noh mol in ä Sklavejoch schpanne." (Gal 5,1).

We des Buech ufbaut isch

1,1-5:	D Paulus greßt d Galater
1,6-10:	Paulus sait, fir was sa (er) den Bref gschribe het
1,11-2,10:	Paulus agschpliziert (erklärt) si Aposchtelamt
2,11-4,7:	Paulus git Undaricht iba di Grechtigkeit, wo üs sem Glaube kumme doet
4,8-6,10:	Paulus schribt iba d Fräihet, wo ä Chrischt het
6,11-18:	Paulus winscht Gottes Sege

S 1. Kapitel

D Paulus greßt d Galater

1,1 Paulus, ä Aposchtel (a) nit vu Mensche, au nit durch ä Mensch, sundern durch Jesus Chrischtus un Gott, d Vada (Babbe), der nen uferweckt het vu d Dote, 1,2 un alli Breda, de bi ma (mir) sin, a de Gmeinde in Galatien:

1,3 Gnade isch mit äich un Friide vu Gott, unsam Vada (Babbe), un däm Herrn Jesus Chrischtus, 1,4 der (a) (b) (c) sich selba fir unsri Sinde hige het, daß sa (er) uns rettet vu d jetzige, bese Welt nohch rem Wille Gottes, unsares Vada (Babbe); 1,5 däm isch Ehri vu Ewigkeit zue Ewigkeit! Amen.

Paulus sait, fir was sa (er) den Bref gschribe het

1,6 Mich wundaret, daß ihr äich so bald abwimmle len vu däm, der äich bruefe het in de Gnade Chrischti, zue nem andere Evangelium, 1,7 obwohl`s doch kei andres git; nur daß ä baar do sin, de äich (a) vuwirre un wen des Evangelium Chrischti umkehre. 1,8 Aba au wenn mir odr ä Engel vum Himmel äich ä Evangelium predige däte, des andascht isch, als ma (mir)`s äich predigt hän, der isch vufluecht. 1,9 We ma (mir) ebe gsait hän, so sag i (ich) abamols: (a) Wenn öbber (ebber) äich ä Evangelium predigt, andascht als ihr`s gregt hän, der isch vufluecht.

1,10 Predig i (ich) denn etzed Mensche odr Gott zleb? Odr (a) suech i (ich) Mensche gfällig z si? Wenn i (ich) noh Mensche gfällig wär, so wär i (ich) Chrischti Knecht nit.

We Gott Paulus zuem Aposchtel bruefe het

1,11 Denn i (ich) doe äich kund, lebi Breda, daß des Evangelium, des vu ma (mir) predigt isch, nit vu menschlicha Art isch. 1,12 (a) Denn i (ich) ha`s nit vu nem Mensch gregt odr glernt, sundern durch ä Offenbarig Jesus Chrischti. 1,13 Denn ihr hän jo ghärt vu minem Läbä freher im Judentum, we i (ich) ganz de Gmeinde Gottes vufolgt un sie z himache vusuecht ha1,14 un ibatrif im Judetum vieli in minem Alta in minem Volk wiet un ha geifat ganz (a) (b) fir de Satzige vu d Vädare.

1,15 Als ses aba Gott gfalle het, der mi (a) (b) vu klei uf a üsgsondert un durch sini Gnade bruefe het, 1,16 daß sa (er) (a) si Bue (Suhn) offenbart in ma (mir), dmit i (ich) nen durchs Evangelium vukindige soll (b) unda d Heide, do ha i (ich) mi nit erscht mit Fleisch un Bluet bschbroche, 1,17 gang au nit nuf nohch Jerusalem zue däne, de vor ma (mir) Aposchtel ware, sundern zeh nohch Arabien un kehr wida zruck nohch Damaskus. 1,18 Dnohch, dräi Johr schpeta, kumm i (ich) nuf nohch Jerusalem, um (a) (b) Kephas kennezlerne, un blieb fuchzehn Däg bi nem. 1,19 Vu d andere Aposchtel aba sieh i (ich) keine üßa Jakobus, vum Herrn d Brueda. 1,20 Was i (ich) äich aba schrib - lueg, Gott weißes, i (ich) leg nit! 1,21 Dnohch kumm i (ich) in de Lända Syrien un Zilizien. (a) 1,22 I (Ich) war aba unbekannt vu a Gsicht a d christliche Gmeinde in Judäa. 1,23 Sie hän nur ghärt : Der uns freher vufolgt het, der predigt etzed d Glaube, den na (er) freher hizmache vusuecht het, 1,24 un priese Gott iba mi.

S 2. Kapitel

Paulus wird vu d andere Aposchtel aerkennt

2,1 (a) (b) Dnohch, vierzehn Johr schpeta, zeh i (ich) abamols nuf nohch Jerusalem mit Barnabas un nimm au Titus mit ma (mir). 2,2 I (Ich) zeh aba nuf wägä na Offenbarig un bsprich mi mit ne iba des Evangelium, des i (ich) predig unda d Heide, bsunders aba mit däne, de des Asähe hän, dmit i (ich) nit öbbe vugeblich lauf odr glaufe wär. 2,3 Aba selbscht Titus, der bi ma (mir) war, ä Grieche, wird nit zwunge, sich bschnide z losse. (a) (b) 2,4 Denn`s hän sich ä baar falschi Breda mit idrängt un näbe igschliche, um unseri Fräihet üszkundschafte, de ma (mir) in Chrischtus Jesus hän, un uns z knechte. 2,5 Däne weiche ma (mir) au nit ei Schtund un undawerfe uns ne nit, (a) dmit de Wohret vum Evangelium bi äich bschtoh bliebt. 2,6 Vu däne aba, de des Asähe hän - was sie freher ka hän, dra lit ma (mir) nigs; denn Gott achtet des Asähe vu d Mensche nit -, ma (mir) hän de, de des Asähe hän, nigs wida gsait. 2,7 Im Gegädeil, do sie sähn, daß ma (mir) (a) uns des Evangelium a d Heide avuträut het so we Petrus des Evangelium a d Jude 2,8 - denn der in Petrus wirksam gsi isch zuem Aposchtelamt unda d Jude, der isch au in ma (mir) wirksam gsi unda d Heide -, 2,9 un do sie de Gnade erkenne, de ma (mir) ge isch, gän Jakobus un (a) Kephas un Johannes, de als Säule agsähne sin, mir un Barnabas di rechti Hand un wäre mit uns eis, daß ma (mir) unda d Heide, de aba unda d Jude predige solle, 2,10 nur daß ma (mir) a di Arme dächte, was i (ich) mi au flisig bmeht ha z doe. (a) (b)

Paulus schtellt Petrus in Antiochia zuer Red

2,11 Als aba Kephas nohch Antiochia kummt, widaschtand i (ich) nem ins Gsicht (Visasch), denn`s war ä Grund z Klage gege nen. 2,12 Denn bvor ä baar vu Jakobus kumme, (a) ißt da (er) mit d Heide; als sie aba kumme, zeht da (er) sich zruck un sondat sich ab, wel la (er) de üs däm Judetum firchtet. 2,13 Un mit nem hiichle au di andere Jude, so daß selbscht Barnabas vufihrt wird, mit ne z hiichle. 2,14 Als i (ich) aba sieh, daß sie nit richtig handle nohch dr Wohret vum Evangelium, sag i (ich) zue Kephas uf d Schtroß vor alle: Wenn dü, der dü ä Jude bisch, heidnisch läbsch un nit jüdisch, wurum zwingsch dü dann (dnoh) de Heide, jüdisch z läbä?

2,15 Mir sin vu klei uf Jude un nit Sinda üs d Heide. 2,16 Doch wel ma (mir) wisse, daß (a) (b) dr Mensch durch Werke vum Gsetz nit Grecht wird, sundern durch d Glaube a Jesus Chrischtus, sin ma (mir) au zuem Glaube a Chrischtus Jesus kumme, dmit ma (mir) Grecht wäre durch d Glaube a Chrischtus un nit durch Werke vum Gsetz; denn durch Werke vum Gsetz wird kei Mensch Grecht. 2,17 Sollte ma (mir) aba, de ma (mir) durch Chrischtus Grecht wäre z sueche, au selba als Sinda gfunde wäre - isch dann (dnoh) Chrischtus ä Dena dr Sinde? So isch`s nit! 2,18 Denn wenn i (ich) des, was i (ich) abbroche ha, wida ufbaue (bäue) doe, dann (dnoh) mach i (ich) mi selba zue nem Ibaträta. 2,19 Denn (a) i (ich) bi durchs Gsetz däm Gsetz gschtorbe, dmit i (ich) Gott läbt. I (Ich) bi mit Chrischtus kriizigt. 2,20 I (Ich) läb, doch etze nit i (ich), sundern (a) Chrischtus läbt in ma (mir). Denn was i (ich) etzed läb im Fleisch, des läb i (ich) im Glaube a d Bue (Suhn) Gottes, der mi leb ka (gliebt) het un (b) sich selba fir mi hige het. 2,21 I (Ich) werf nit wäg de Gnade Gottes; denn wenn de Grechtigkeit durch des Gsetz kummt, so isch Chrischtus umschunscht gschtorbe.

S 3. Kapitel

Üs eigena Kraft ans Ziel kumme?

3,1 O ihr ifälltigi(dummerle) Galater! Wer het äich benebelt(vuzaubat), [dass ihr d Wohret nit folge, äich,] däne doch Jesus Chrischtus vor d Auge gmohlt war als dr Gekriizigte? 3,2 Des ällei will i (ich) vu äich härä: Hän ihr d Geischt gregt durch Gsetzes Werk odr durch de Predigt vum Glaube? 3,3 Sin ihr so ifälltig? Im Geischt hän ihr agfange, wen ihr's denn etze im Fleisch z end bringe? 3,4 Hän ihr denn so vieles vugeblich ghärt? Wenn`s denn vugeblich war! 3,5 Der äich etze d Geischt git un doet solchi Tate unda äich, doet da`s(er's) durch Gsetzes Werk odr durch de Predigt vum Glaube?

Des Baischpiel Abrahams

3,6 So war`s mit Abraham: "Na (Er) het Gott glaubt, un s isch nem zue d Grechtigkeit grechnet worde" (1. Moses 15,6). (a) 3,7 Sähn eso: de üs däm Glaube sin, des sin Abrahams Kinda. 3,8 D Schrift aba het`s vorüsgsähne, daß Gott d Heide durch d Glaube Grecht macht. Drum vukindige sie däm Abraham (1. Moses 12,3): "In dir solle alli Heide gsegnet wäre." 3,9 So wäre etze de, de üs däm Glaube sin, (a) gsegnet mit däm Abraham der glaubt. 3,10 Denn de üs d Werke vum Gsetz läbä, de sin unda däm Fluech. Denn s schtoht gschribe (5. Moses 27,26): "Vufluecht isch jeda, der nit bliebt bi alldäm, was gschribe schtoht in däm Buech vum Gsetz, daß sa`s(er's) doet!" 3,11 Daß aba durchs Gsetz nemads Grecht wird vor Gott, isch kla(bekannt); denn (a) (b) "dr Grechte wird üs Glaube läbä" (Habakuk 2,4). 3,12 Des Gsetz aba isch nit "üs Glaube", sundern: "dr Mensch, der`s doet, wird dodurch läbä" (3. Moses 18,5). 3,13 Chrischtus aba het uns erlest vum Fluech vum Gsetz, do na (er) (a) zuem Fluech wird fir uns; denn s schtoht gschribe (5. Moses 21,23): "Vufluecht isch jeda, der am Holz hängt", 3,14 dmit dr Sege vu Abraham unda di Heide kummt in Chrischtus Jesus un ma (mir) d vuschprochene Geischt gregä durch d Glaube.

Un we schtoht´s mit däm jüdische Gsetz?

3,15 Lebi (Liebe) Breda, i (ich) will normal schwätze: Ma hebt doch des Teschtament vu mä Mensch nit uf, wenn`s bschtätigt isch, un macht au nigs dzue. 3,16 Etze isch de Vuheißig Abraham zuegsait un sine Nohchkumme. S heißt nit: un d Nohchkumme, als gilt`s fir vieli, sundern s gilt nem: "un dine Nohchkumme" (1. Moses 22,18), wela isch Chrischtus. 3,17 I (Ich) mein aba des: Des Teschtament, des vu Gott [uf Chrischtus hi] zvor bschtätigt worde isch, wird nit ufghobe durch des Gsetz, des (a) vierhundatdrißig Johr dnohch ge worde isch, so daß de Vuheißig znicht wird. 3,18 Denn wenn des Erbe durch des Gsetz kauft wird, so wird`s nit durch Vuheißig ge; Gott aba het`s Abraham durch Vuheißig fräi gschenkt.

Des jüdische Gsetz het sini Ziet gha

3,19 Was soll dann (dnoh) des Gsetz? S isch (a) dzuekumme um dr Sinde wille, bis dr Nohchkumme do isch, däm de Vuheißig gilt, un zwar isch`s vu (b) (c) Engel vorge durch de Hand vu mä (d) Mittla. 3,20 Ä Mittla aba isch nit Mittla vu mä Einzige, Gott aba isch Eina. 3,21 We? Isch dann (dnoh) des Gsetz gege Gottes Vuheißige (Vuschpreche)? So isch`s nit! Denn nur, wenn ä Gsetz ge war, des (a) lebändig mache kennt, käm de Grechtigkeit wirklich üs däm Gsetz. 3,22 Aba d Schrift (a) (b) het alli igschlosse unda d Sinde, dmit de Vuheißig durch d Glaube a Jesus Chrischtus ge wird däne, de glaube.

3,23 Eh aba dr Glaube kummt, ware ma (mir) unda däm Gsetz vuwahrt un vuschlosse uf d Glaube hi, der dann (dnoh) zeigt (offenbart) wäre soll. (a) 3,24 So isch des Gsetz unsa Zuchtmeischta gsi uf Chrischtus hi, dmit ma (mir) durch d Glaube Grecht sin. 3,25 Nohchdäm aba dr Glaube kumme isch, (a) sin ma (mir) nimmi unda däm Zuchtmeischta. 3,26 Denn ihr sin alli durch d Glaube (a) (b) Gottes Kinda in Chrischtus Jesus. 3,27 Denn ihr alli, de ihr (a) uf Chrischtus dauft sin, hän (b) Chrischtus azoge. 3,28 Do isch (a) nit Jude noh Grieche, do isch nit Sklave noh Fräie, do isch nit Ma noh Wieb; denn (b) ihr sin allisamt eina in Chrischtus Jesus. 3,29 Ghärä ihr aba Chrischtus a, so sin ihr jo Abrahams Kinda un nohch dr Vuheißig Erbe.

S 4. Kapitel

Durch Chrischtus sin mir fräi vum Gsetz

4,1 I (Ich) sag aba: Solang dr Erbe zklei(unmindig) isch, isch zwische nem un nem Knecht kei Undaschied, obwohl la (er) Herr isch iba alli Sache; 4,2 sundern na (er) undaschtoht Vormünda un Pflega bis zue d Ziit, de dr Vada (Babbe) bschtimmt het. 4,3 So au mir: Als ma (mir) unmindig ware, ware ma (mir) in dr Knechtschaft vu d (a) (b) (c) Mächt dr Welt. 4,4 Als aba (a) (b) de Ziit erfillt war, schickt Gott si Bue (Suhn), gibore vu einem Wieb un unda des Gsetz doe, 4,5 dmit da (er) de, de unda däm Gsetz ware, erlest, dmit ma (mir) de Kindschaft gregä. 4,6 Wel ihr etze Kinda sin, het Gott d Geischt vu sinem Bue (Suhn) gschickt in unsri Herze, der do reft: Abba, lebe Vada (Babbe)! 4,7 So bisch dü etze nimmi Knecht, sundern Kind; wenn aba Kind, dann (dnoh) au (a) Erbe Gottes [durch Chrischtus].

Di Gläubige in Galatien sin in d Gsetzlichkeit zruckgfalle

4,8 Aba zue d Ziit, als ihr Gott noh nit kennt hän, hän ihr däne dent, de in Wohret nit Götta sin. 4,9 Nohchdäm ihr aba Gott agnumme hän, jo vielme noh vu Gott agnumme sin, we drillä ihr äich dann (dnoh) wida d schwache un mickrigä Mächt zue, däne ihr vu näjem dene wen? 4,10 Ihr hebe(haltet) bschtimmti Däg i un Monet un Ziit un Johr. (a) (b) 4,11 I (Ich) fircht fir äich, daß i (ich) villicht (a) vugeblich a äich gschafft ha. 4,12 Wäre doch we i (ich), denn i (ich) wir we ihr, lebi Breda, i (ich) bitt äich. Ihr hän ma (mir) kei Leid doe. 4,13 Ihr wiße doch, daß i (ich) äich (a) in Schwachheit am Lyb (Ranze) des Evangelium predigt ha (b) bim erschtemol. 4,14 Un obwohl mi leiblichi Schwächi äich ä Aschtoß war, hän ihr mi nit vuachtet odr vor ma (mir) üsgschpuckt, sundern we ä Engel Gottes hän ihr mi ufgnumme, jo we Chrischtus Jesus. 4,15 Wo sin etze äiri Seligpreisige bliebe? Denn i (ich) beziig äich, ihr hättet, wenn`s meglich gsi wär, äiri Auge üsgrisse un ma (mir) ge. 4,16 Bin i (ich) denn dmit äich Fäind wore, daß i (ich) äich de Wohret vorhalt? 4,17 S isch nit recht, we sie (a) um äich schleime; sie wen äich nur vu ma (mir) abschpenschtig mache, dmit ihr um sie schleime solle. 4,18 Igschmeichelt z wäre isch guet, wenn's im Guete gschehe (bassiert), un zwar imma un nit nur in wenn i (ich) do bi, wenn i (ich) bi äich bi. 4,19 Mini lebe Kinda, (a) de i (ich) abamols unda Wehe uf d Welt bring, bis Chrischtus in äich Gschtalt gwinnt! - 4,20 I (Ich) wott aba, daß i (ich) etzed bi äich wär un mit minere Gosch zue äich schwätze kennt; denn i (ich) bi nit gwiß iba äich.

Was uns Hagar un Sara lehre kenne

4,21 Sage ma (mir), de ihr unda däm Gsetz si wen: Häre ihr des Gsetz nit? 4,22 Denn`s schtoht gschribe, daß Abraham zwei Buebä (Sühn) het, (a) eina vu d Magd, (b) d andere vu d Fräie. 4,23 Aba der vu d Magd isch nohch rem Fleisch zeugt (ziigt) worde, (a) der vu d Fräie aba üs kraft vu d Vuheißig. 4,24 De Wort hän ä deferi Beditig. Denn de beide Wieba bediite zwei Abkumme: eina vum Berg Sinai, der zue d (a) (b) Knechtschaft fihrt, des isch Hagar; 4,25 denn Hagar bediitet d Berg Sinai in Arabie un isch ä Glichnis fir des jetzige Jerusalem, des mit sinene Kinda in dr Knechtschaft läbt. 4,26 Aba (a) (b) des Jerusalem, des droben isch, des isch di Fräie; des isch unsri Muetter. 4,27 Denn s schtoht gschribe (Jesaja 54,1): "Kasch frehlich si, dü Unfruchtbari, de dü nit gebierscht! Brich in Jubel üs un juchz, de dü nit schwanga bisch. Denn de Isami het viel me Kinda, als de d Ma het." 4,28 Ihr aba, lebi Breda, sin we Isaak Kinda dr Vuheißig. 4,29 Aba we zue sella Ziit der, der nohch rem Fleisch zeugt (ziigt) war, den vufolgt, der nohch rem Geischt zeugt (ziigt) war, so goht`s au etzed. 4,30 Doch was sait de Schrift? "Stoß de Magd üsä mit ihrem Bue (Suhn); denn d Bue (Suhn) vu d Magd soll nit erbe mit däm Bue (Suhn) dr Fräie" (1. Moses 21,10). 4,31 So sin ma (mir) etze, lebi Breda, nit Kinda dr Magd, sundern vu d Fräie.

S 5. Kapitel

Bliebe fräii Mensche!

5,1 Zue d (a) Fräihet het uns Chrischtus bfräit! So schtehn etze fescht un (b) len äich nit wida des Joch dr Knechtschaft uflege! 5,2 Lueg, i (ich), Paulus, sag äich: Wenn ihr äich bschnide len, so wird äich Chrischtus nigs nutze. 5,3 I (Ich) beziig abamols jedäm, der sich bschnide losst, daß sa (er) des ganze Gsetz z doe schuldig isch. 5,4 Ihr hän Chrischtus vulore, de ihr durch des Gsetz Grecht wäre wen, un sin üs dr Gnade gflogä. 5,5 Denn ma (mir) warte im Geischt durch d Glaube uf de Grechtigkeit, uf de ma hoffe mueß. 5,6 Denn (a) (b) (c) in Chrischtus Jesus gilt nit Bschnidig noh s Unbschnittesi ebis, sundern dr Glaube, der durch de Lebi (Liebe) was doet.

5,7 Ihr sin so guet glofe. Wer het äich ufghalte, dr Wohret nit z folge? 5,8 So ä Gschwätz kummt nit vu däm, der äich bruefe het. 5,9 Ä weng Suurdeig durchsiirt d ganze Deig. (a) 5,10 I (Ich) ha des Vuträue zue äich im Herrn, ihr wäre nit andascht gsinnt si. Wer äich aba (a) irrmacht, der wird si Urdeil gregä(trage), s`ka si, wer will.

5,11 I (Ich) aba, lebi Breda, wenn i (ich) de Bschnidig noh predig, wurum (a) lied i (ich) dann (dnoh) Vufolgig? Dann (Dnoh) wär des (b) (c) Ärganis vum Kriiz ufghobe. 5,12 Solle sie sich doch gli vuschniede losse, de äich ufhetze!

5,13 Ihr aba, lebi Breda, sin zue d Fräihet bruefe. Ällei (a) (b) luege zue, daß ihr durch de Fräihet nit däm Fleisch Platz gän; sundern durch de Lebi (Liebe) dene eina däm andere. 5,14 Denn des ganze Gsetz isch in nem Wort erfillt, in däm (3. Moses 19,18): "Lieb (Lebi) di Nächschte we di selba!" 5,15 Wenn ihr äich aba undaänanda biße un frässä, so luege zue, daß ihr nit eina vum andere ufgfrässä wird. (a)

Losse äich vum Heilige Geischt un nit vu äire sindige Natur fihre

5,16 I (Ich) sag aba: Läbä im Geischt, so den ihr de Luscht vum Fleisch nit mache(vollfiire,vollbringe). 5,17 Denn des Fleisch muckt uf gege d Geischt un dr Geischt gege des Fleisch; de sin gegeänanda, so daß ihr nit den, was ihr wen. (a) 5,18 Bherrscht äich aba dr Geischt, so sin ihr nit unda däm Gsetz. 5,19 (a) Offesichtig sin aba de Werk vum Fleisch, also do gits: [Ehebruch,] Unzucht, Dreck, Uswiichs, 5,20 Götzedenscht, Zaubarai, Fiendschaft, Hader, Eifasucht, Zorn (Wuet), Zank, Zwitracht, 5,21 Näid, [Mord,] Sufe, Frässä un derglieche. Dvu ha i (ich) äich vorusgsait un sag nohmol vorus: (a) (b) de des den, wäre des Rich Gottes nit erbe. 5,22 D (a) Frucht aba vum Geischt isch Lebi (Liebe), Fräid (Freud), Friide, Geduld, Freundlig, Güte, Treui, 5,23 Sanftmuet, Keuschhet; gege all des isch des Gsetz nit. (a) 5,24 De aba Chrischtus Jesus aghere, de (a) hän ihr Fleisch kriizigt samt d Leideschafte un Luscht. 5,25 Wenn ma (mir) (a) im Geischt läbä, so len uns au im Geischt wandle. 5,26 Len uns nit nohch (a) eitle Ehri vulange, änanda nit rüsfordere un benäide(beniede).

S 6. Kapitel

Helfe äich gegesitig

6,1 Lebi (Liebe) Breda, (a) (b) wenn ä Mensch öbbe ä Fehla macht, so helft nem wida zrecht mit sanftmetigem Geischt, ihr, de ihr geischtlich sin; un lueg uf di selba, daß dü nit au vusuecht wirsch. 6,2 Eina traid vum andere d Lascht, so den ihr des Gsetz Chrischti erfille. (a) 6,3 Denn wenn öbber (ebber) meinet, na (er) isch ebis, obwohl la (er) doch nigs isch, der bschießt sich selba. 6,4 Jeda aba (a) pref si eignes Gschäft; un dann (dnoh) wird da (er) si Röhm bi sich selbscht ha un nit gegäiba nem andere. 6,5 Denn jeda wird sini eigeni Lascht trage(schleipfe). (a)

6,6 Wer aba undarichtet wird im Wort, der gib däm, der nen undarichtet, Adeil in allem Guete. (a) 6,7 Irre äich nit! Gott losst sich nit scheltte. Denn (a) was dr Mensch sajt, des wird da (er) ernte. 6,8 Wer uf si Fleisch sajt, der wird vum Fleisch des End ernte; wer aba uf d Geischt sajt, der wird vum Geischt des ewige Läbä ernte. (a) 6,9 Len uns aba (a) Guetes doe un nit med wäre; denn zue sinere Ziit wäre ma (mir) au ernte, wenn ma (mir) nit nohchlen. 6,10 Drum, solang ma (mir) noh Ziit hän, len uns Guetes doe jedäm, allameischt aba d Glaubens Gnosse. (a)

Paulus winscht Gottes Sege

6,11 Luege, mit we große Buechschtabe i (ich) äich schrib mit eigena Hand! 6,12 De s Asähe ha wen nohch rem Fleisch, de zwinge äich zue d Bschnidig, nur (a) dmit sie nit um`s Kriiz Chrischti wille vufolgt wäre. 6,13 Denn au sie selba, de sich bschnide losse, hebed des Gsetz nit, sundern sie wen, daß ihr äich bschnide len, dmit sie sich rehme kenne. 6,14 S isch aba wiet vu ma (mir), (a) (b) mi z rehme als ällei vum Kriiz unsares Herrn Jesus Chrischtus, durch den ma (mir) d Welt kriizigt isch un i (ich) d Welt. 6,15 Denn (a) (b) in Chrischtus Jesus gilt nit Bschniedig noh Unbschnittesi ebis, sundern (c) ä näjes(naies) Gschöpf. 6,16 Un alli, de sich nohch däm Mäßschtab richte - (a) Friide un Barmherzigkeit iba sie un iba des Israel Gottes! 6,17 Sunscht mache ma (mir) nemads wida Meh; denn (a) i (ich) trag de Molzeiche Jesus a minem Lyb (Ranze).

6,18 De Gnade unsares Herrn Jesus Chrischtus isch mit äirem Geischt, lebi Breda! Amen.

Des isch ä Bäitrag vum Dietmar Wiesler fir me Evagelium im Netz (Copyright) Dez. 1999