Zruck zue d Alemannische Bibel (Markgräflerland Eschbach)

D PROPHET HAGGAI

Was in däm Buech schtoht

S Buech Haggai het in sine zwei Kapitel fünf prophetische Rede, wo sich ufgrund vu däm, was im erschte Kapitel age wird, genau datiere losse. Nohch jüdische Ibalieferig war d Haggai bim Hesekiel in Babylon in d Schuel gange.
Üs Kapitel 2,3 kenne (könne) ma schleße, daß sa (er) d salomonische Tempel noh gsähne het. De zwei Hiwies losse uf ä Ma schleße, wo ungefähr 70 Johr alt war. Wel la (er) in d Lischte vu Esra 2 nit erwähnt wird, war ra (er) villicht erscht gege End vum 16-jährige Bauschtopp nohch Jerusalem kumme. Na (Er) isch nur wenigi Monet als Prophet ufträte, vum 1. September bis 24. Dezember 520 v. Chr.
S einzige Thema vu sim Buech isch d Widaufbau vum Tempel in Jerusalem. Wo d Jude ab 538 v. Chr. üs d babylonische Gfangeschaft zruckkumme sin, hän si sich zerscht nur um ihri eigene Hiisa kimmert.
D zerschterte Tempel hän si links liege glo. Wägädäm, predigt d Haggai, isch ibaall im Land alles dirr, un d Mensche hän nit gnue z ässä.
Ä näje Tempel dät Sege bringe, au wenn na (er) bi wietem nit so prachtvoll we dr alde Tempel wär. Na (Er) wär glichziidig au ä Undapfand fir d messianischi Ziit, wo noh het solle kumme.

D Haggai het noh gwirkt, bis d näje Tempel ca. 515 v. Chr. igweiht wore isch
(vgl. Esr 6,14-15). Sella selbe Tempel het Jesus dann (dnoh) spööta "des Huus vu minem Vada" gnennt (vgl. Joh 2,16).

We des Buech ufbaut isch

1,1-2,23:

Ä Ermuetigung, um d Tempel in Jerusalem wida ufzbaue

S 1. Kapitel

Baut endlich d Tempel!

1,1 Im (a) zweite Johr vum Kenig Darius, im sechste Monet, am erschte Dag vum Monet, isch gschehe (bassiert) des HERRN ä Wort durch d Prophet (b) Haggai zue (c) Serubbabel, däm Bue (Suhn) Schealtiëls, däm Schtadthaltr vu Juda, un zue Jeschua, däm Bue (Suhn) Jozadaks, däm Hohenprieschta:

1,2 Des sait dr HERR Zebaoth: Des Volk sait: D Ziit isch noh nit do, daß ma des HERRN s Huus baue (bäue). 1,3 Un des HERRN Wort isch kumme durch d Prophete Haggai: 1,4 Aba äiri Ziit isch do, daß ihr in getäfelte Hiisa wohnt, un (a) des Huus mueß wescht do schtoh! 1,5 Etze, des sait dr HERR Zebaoth: Achte doch druf, we`s äich goht: 1,6 Ihr (a) (b) sajet viel un holt wengi i; ihr ässä un sin doch nit satt; ihr trinkt un bliebe doch durschtig; ihr den äich azeh un hän doch nit warm; un wer Geld vudent, der legt's in ä lechrige Baitel.

1,7 Des sait dr HERR Zebaoth: Achte doch druf, we`s äich goht! 1,8 Gehn hi uf d Berg un holt Holz un baut des Huus! Des soll ma (mir) agnehm si, un i (ich) will mi Herrlichkeit erwiese, sait dr HERR. 1,9 Denn ihr meint wohl viel z ha, aba lueg, s wird wenga; un wenn ihr's scho heimbringt, so blost ich's wäg. Wurum des? sait dr HERR Zebaoth. Wel mi Huus so wescht doschtoht un jeda nur eilt, fir si Huus z sorge. 1,10 Drum het dr Himmel iba äich (a) d Tau zruckghalte un des Erdrich si Krut. 1,11 Un i (ich) ha d (a) (b) Dürri gruefä iba Land un Berg, iba Korn, Wi, El un iba alles, was üs dr Erde kummt, au iba Mensch un Vieh un iba alli Arbet dr Händ (Pfode).

D Arbet am näje Tempel wird agfange

1,12 Do ghorcht Serubbabel, d Bue (Suhn) Schealtïls, un Jeschua, d Bue (Suhn) Jozadaks, dr Hoheprieschter, un alli ibrige vum Volk dr Schtimm des HERRN, ihrem Gott, un d Wort vum Prophete Haggai, we nen dr HERR, ihr Gott, gschickt het; un des Volk firchtet sich vor rem HERRN. 1,13 Do sait Haggai, dr (a) Laufbursch (Bote) des HERRN, der gschickt(beuftragt) war mit dr Botschaft des HERRN a des Volk: Ich bi mit äich, sait dr HERR. 1,14 Un dr HERR erweckt d Geischt Serubbabels, d Bue (Suhn) Schealtïls, vum Schtatthalta vu Juda, un d Geischt Jeschuas, d Bue (Suhn) Jozadaks, vum Hohenprieschta, un d Geischt alla ibrige vum Volk, daß sie kumme un schaffe am Huus des HERRN Zebaoth, ihrem Gott, 1,15 am vierezanzigschte Dag vum sechste Monet im zweite Johr vum Kenig Darius.

S 2. Kapitel

D näje Tempel wird herrlicha we d alde

2,1 Am einezwanzigschte Dag vum siebte Monet isch gschehe (bassiert) des HERRN ä Wort durch d Prophete Haggai: 2,2 Sag zue Serubbabel, däm Bue (Suhn) Schealtïls, däm Schtadthaltr vu Juda, un zue Jeschua, däm Bue (Suhn) Jozadaks, däm Hohenprieschta, un zue d ibrige vum Volk un sag: 2,3 Wer isch unda äich noh ibrig, der des Huus (a) in sinere frehere Herrlichkeit gsähne het? Un we sähn ihr's etze? Sieht`s nit we nigs üs? 2,4 Aba etze, Serubbabel, kasch getroscht si, sait dr HERR, bi getroscht, Jeschua, dü Bue (Suhn) Jozadaks, dü Hohenprieschta! Sie froh, all ihr Volk im Land, sait dr HERR, un schafft! Denn i (ich) bi mit äich, sait dr HERR Zebaoth, 2,5 (a) noh rem Wort, des i (ich) äich zuegsait ha, als ihr üs Ägypte zoge sin; un (b) mi Geischt soll unda äich bliebe. Firchte äich nit! 2,6 Denn des sait dr HERR Zebaoth: S isch nur noh ä kleini Wieli, so (a) wir i (ich) Himmel un Erde, des Meer un des Trockene schittle. 2,7 Jo, alli Heide will i (ich) schittle. Do soll dann (dnoh) kumme vu all Velka d Kostbarkeiten, un i (ich) will des Huus voll Herrlichkeit mache, sait dr HERR Zebaoth. 2,8 Denn mi isch des Silba, un mi isch des Gold, sait dr HERR Zebaoth. 2,9 S soll d Herrlichkeit vum näje (naie) Huus greßa wäre, als de vum erschte gsi isch, sait dr HERR Zebaoth; un i (ich) will Friide ge a däm Platz, sait dr HERR Zebaoth.

Gott vuschpricht ä näje Sege

2,10 Am vierezanzigschte Dag vum ninte Monet, im zweite Johr vum Darius, isch gschehe (bassiert) des HERRN ä Wort zuem Prophete Haggai: 2,11 Des sait dr HERR Zebaoth: Frog de Prieschta noh rem Gsetz un sag: 2,12 Wenn öbber (ebber) heiliges Fleisch trait im Zipfel vu sinem Kleid un brihrt dnohch mit sinem Zipfel Brot, Kochtes, Wi, El odr was ses fir Ässä wer, wird`s au heilig? Un d Prieschta antworte un sage: Nei. 2,13 Haggai sait: Wenn aba öbber (ebber) (a) (b) durch Brihrig vumä Dote dreckig (unrein) wer un eins dvu agrihrt het, wird s au dreckig (unrein)? D Prieschta antworte un sage: S wird dreckig (unrein). 2,14 Do git zantwort Haggai un sait: Ebeso isch s mit däm Volk un mit däne Lit vor ma (mir), sait dr HERR, un au mit allem Gschäfft ihra Händ (Pfode); un (a) was sie dert opfare, isch dreckig (unrein). 2,15 Un etzed achtet doch druf, we`s äich go wird vu däm Dag a un widahi! We goht`s äich denn, bvor ä Schtei (Wackes) uf d andere glegt war am Tempel des HERRN? 2,16 Wenn eina (a) zuem Kornhufe kummt, der zwanzig Maß ha soll, so ware kum zehn do; kummt da (er) zue d Trotti un meint, fuchzig Eima z schepfe, so ware kum zwanzig do. 2,17 I (Ich) (a) ha äich mit Dürre plagt, Getreidebrand un Hagel in all äira Arbet; trozdäm hän ihr äich nit zue ma (mir) bekehrt, sait dr HERR. 2,18 Etze aba achtet doch druf, we`s äich ergoh wird vu däm Dag a un widahi - vum vierezanzigschte Dag vum ninte Monet a -, nämlich vum Dag a, do dr Tempel des HERRN grindet isch! Achte druf, 2,19 ob noh d Some in dr Schichä hischwindet un ob Wischtock, Fiegebaum, Granatbaum un Elbaum noh nit trait! Vu däm Dag a will i (ich) Sege ge.

Gott vuschpricht Serubbabel großi Dinge

2,20 Un des HERRN ä Wort isch gschehe (bassiert) zuem zweitenmol am vierezanzigschte Dag vum Monet zue Haggai: 2,21 Sag Serubbabel, däm Schtadthaltr vu Juda: (a) I (Ich) will Himmel un Erde schittle 2,22 un will de Throne vu d Kenigriche umschtiirze un di mächtige Kenigriche dr Heide vutilge un will umwerfe de Kärre un de druf fahre; Roß un Ritta solle flege, jeda vum Schwert vum anderem. 2,23 Zue d selbe Ziit, sait dr HERR Zebaoth, (a) will i (ich) di, Serubbabel, dü Bue (Suhn) Schealtïls, mi Knecht, nähmä, sait dr HERR, un di we ä Siegelring hebe (halte); denn i (ich) ha di üsgwählt, sait dr HERR Zebaoth.

Des isch ä Bäitrag vum Dietmar Wiesler fir me Evagelium im Netz (Copyright) Dez. 1999