S 1. Kapitel

Jonas Bruefig und Flucht vor Gott

1,1 S isch gschehe (bassiert) des Wort des HERRN zue Jona, däm Bue (Suhn) Amittais: 1,2 Mache di uf un gang in de großi Schtadt Ninive un predig gege sie; denn ihri Bosget isch vor mi kumme.

.1,3 Aba Jona macht sich uf un (a) wott vor rem HERRN nohch Tarsis abhaue un kummt nab nohch Jafo. Un als sa(er) ä Schiff findet, des nohch Tarsis fahre wott, git da (er) Fährgeld un kummt inä, um mit ne nohch Tarsis z fahre un däm HERRN üs d Auge z kumme.

.1,4 Do het dr HERR ä große Wind ufs Meer kumme lo, un s erhebt sich ä großes Unwätta uf däm Meer, daß ma meint, des Schiff wird vubreche. 1,5 Un de Schiffslit firchte sich un brellä, jeda zue sinem Gott, un werfe d Ladig, de im Schiff war, ins Meer, daß ses lichta wird. Aba Jona war abe in des Schiff gschtiege, lit un schloft. 1,6 Do kummt zue nem dr Schiffsherr un sait zue nem: Was schlofsch dü? Schtand uf, ruef di Gott an! Ob villicht der Gott an uns gedenke will, daß ma (mir) nit vuderbe. 1,7 Un eina sait zuem andere: Kumm, ma (mir) wen (a) lose, daß ma (mir) härä, wägä wäm s uns so schlecht goht. Un als sie glost hän, troffe het's Jona. 1,8 Do sage sie zue nem: Sage uns, wurum goht`s uns so schlecht? Was isch di Arbet, un wo kummsch dü her? Üs welem Land bisch dü, un vu welem Volk bisch dü? 1,9 Na (Er) sait zue nene: I (Ich) bi ä Hebräer un fircht d HERRN, d Gott vum Himmel, der (a) des Meer un des Trockene gmacht het. 1,10 Do firchte sich de Lit sehr (sölli) un sage zue nem: Wurum hesch dü des doe? Denn sie wiße, daß sa (er) vor rem HERRN ab isch(floh); denn na (er) het`s ne gsait. 1,11 Do sage sie zue nem: Was soll ma (mir) denn mit dir doe, daß des Meer schtill wird un vu uns ablosst? Denn des Meer wird imma bambliga. 1,12 NA(Na (Er)) sait zue nene: Nähme mi un werfe mi ins Meer, so wird des Meer schtill wäre un vu äich ablassen. Denn i (ich) weiß, daß wägä mir des große Unwätta iba äich kumme isch. 1,13 Doch de Lit rudere, daß sie wida ans Land kämeh; aba sie kenne nit, denn des Meer wird imma bambliga gege sie. 1,14 Do refe sie zuem HERRN un sage: Ach, HERR, loß uns nit vuderbe wägä däm Läbä des Ma`s wille un rechne uns nit unschuldiges Bluet zue; denn dü, HERR, doe, we dir's gfallt. 1,15 Un sie nähmä Jona un werfe nen ins Meer. Do wird des Meer schtill un het ab vu sinem Weete lo. 1,16 Un de Lit firchte d HERRN sehr (sölli) un bringe däm HERRN Opfa dar un hän Glübde gmacht.

S 2. Kapitel

Jonas Gebet

2,1 Aba dr HERR het ä große Fisch kumme lo, Jona z vuschlinge. Un Jona war im Lyb (Ranze) vum Fische dräi Däg un dräi Nächt.

.2,2 Un Jona bätet zuem HERRN, sinem Gott, im Lyb (Ranze) vum Fische 2,3 un sait: (a) I (Ich) reft zuem HERRN in minere Angscht, un na (er) git zantwort mir. I (Ich) brell üs däm Rache des Todes, un dü härsch mi Schtimm. 2,4 Dü wirfsch mi in de Defi, midde ins Meer,daß de Fluten mi umge. Alli de Woge un Wellä gehn iba mi, 2,5 daß i (ich) denk, (a) i (ich) wär vu dine Auge vuschtoße, i (ich) wird di heilige Tempel nimi säh. 2,6 (a) (b) Wassa umgoht mi un goht ma (mir) ans Läbä, de Defi umringt mi, Schilf vudeckt mi Schädel. 2,7 I (Ich) sink abe zue dr Berg Gründe, d Erde Riegel schlesse sich hinda ma (mir) ebiglig. Aba (a) dü hesch mi Läbä üs däm End gfihrt, HERR, mi Gott! 2,8 Als mi Seele in ma (mir) vuzagt isch, denk i (ich) a d HERRN, un (a) mi Gebet kummt zue dir in di heilige Tempel. 2,9 De (a) sich hebed a des Nichtige, vulen ihri Gnade. 2,10 I (Ich) aba will mit Dank dir Opfa bringe. Mini Glübde will i (ich) erfille däm HERRN, der ma (mir) ghulfe het. (a) (b)

.2,11 Un dr HERR schwätzt zue däm Fisch, un der schpuckt Jona üs a`s Land.

S 3. Kapitel

Jonas Predigt un Ninives Buße

3,1 (a) Un s isch gschehe (bassiert) des Wort des HERRN zuem zweitenmol zue Jona: 3,2 Mach di uf, gang in de großi Schtadt Ninive un predig ihr, was i (ich) dir sag! 3,3 Do macht sich Jona uf un goht hi nohch Ninive, we dr HERR gsait het. (a) Ninive aba war ä großi Schtadt vor Gott, dräi Däg groß. 3,4 Un als Jona afangt, in de Schtadt inäzgoh, un ä Dagesreise wiet kumme war, predigt da (er) un sait: S sin noh vierzig Däg, so wird Ninive undagoh. 3,5 Do (a) glaube de Lit vu Ninive an Gott un (b) len ä Faschte üsruefe un ziehe alli, groß un klei, d Sack zue d Buße a. 3,6 Un als des vor d Kenig vu Ninive kummt, schtoht da (er) uf vu sinem Thron un legt si Purpur ab un hüllt sich in d Sack un het sich anekockt in d Asche 3,7 un het üsruefe un sage lo in Ninive als Bifehl vum Kenig un vu sinene Gwaltige: S soll nit Mensch noh Viech, nit Rind noh Schof Ässä zue sich nähmä, un ma soll sie nit weide noh Wassa trinke losse; 3,8 un sie solle sich in d Sack hülle, Mensch un Viech, un zue Gott ruefä mit Macht. Un jeda bekehr sich vu sinem bese Wäg un vu Schand (Frevel) vu sinene Händ (Pfode)! 3,9 Wer weiß? (a) Vielliecht losst Gott s sich greue un wendet sich ab vu sinem grimmige Zorn (Wuet), daß ma (mir) nit vuderbe. 3,10 Als aba Gott ihr Handle sieht, we sie (a) sich bekehre vu ihre bese Wäg, reut nen des Schlechte(Übel), des sa(er) ne akindigt het, un doet's nit.

S 4. Kapitel

Jonas Unmuet un Gottes Antwort

4,1 Des aba ärgat(vudroß) Jona sehr (sölli) , un na (er) ward zornig 4,2 un bätet zuem HERRN un sait: Ach, HERR, des isch's jo, was i (ich) denkt ha, als i (ich) noh in minem Land war, weshalb i (ich) au schnell nohch Tarsis abhaue ha welle; denn i (ich) wußt, (a) daß dü gnädig, barmherzig, langmeetig un vu große Güte bisch un losch di des Übels greue. 4,3 So (a) nimm etze, HERR, mi Seele vu ma (mir); denn i (ich) mächt leba tot si als läbä. 4,4 Aba dr HERR sait: Meinsch dü, daß dü mit Recht ziirnsch?

.4,5 Un Jona goht zue d Schtadt üsä un het sich öschtlich dr Schtadt nablo un macht sich dert ä Hitte; drunda het sich sich in d Schatte ghockt, bis sa(er) sieht, was d Schtadt widafahre wird. 4,6 Gott dr HERR aba het ä Schtaude wachse lo; de isch gwachse iba Jona, daß sie Schatte gäbe sinem Schädel un nem hilft vu sinem Unmuet abzlo. Un Jona freut sich sehr (sölli) iba de Schtaude. 4,7 Aba am Morge, als de Morgeröti abroche isch, het Gott ä Wurm kumme lo; der schticht de Schtaude, daß sie vudorrt. 4,8 Als aba d Sunne ufgange war, het Gott ä heiße Oschtwind kumme lo, un d Sunne schticht Jona uf d Schädel, daß sa (er) matt wird. Do winscht da (er) sich d Tod un sait: I (Ich) mächt leba tot si als läbä.

.4,9 Do sait Gott zue Jona: Meinsch dü, daß dü mit Recht ziirnsch um dr Schtaude wille? Un na (er) sait: Mit Recht ziirn i (ich) bis an d Tod. 4,10 Un dr HERR sait: Dich jammert de Schtaude, um de dü di nit gmeht hesch, hesch sie au nit ufzogä, de in eina Nacht ward un in eina Nacht vudarb, 4,11 un mi soll nit jommere Ninive, ä so großi Schtadt, in der me als hundatunzwanzigduusig Mensche sin, de nit wisse, was rechts odr links isch, dzue au vieli Tiere?

Des isch ä Bäitrag vum Dietmar Wiesler fir me Evagelium im Netz (Copyright) Dez. 1999